ดวงใจขบถ
ตอนที่ 1
“แล้วกันคุณ ทำไมไม่รีบเดินล่ะครับ”
“เฮาไปไม่ได้หรอก เฮาจะมาทิ้งเพื่อนเฮาไม่ได้เด็ดขาด เราหนีออกมาจากหอคำด้วยกัน แต่พลัดหลงกันตอนที่หนีทหารซาอู”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกคุณ ป่านนี้เพื่อนของคุณคงจะถูกช่วยเหลือไว้แล้ว”
“นี่หมายความว่าคุณไม่ได้มาคนเดียว คุณมากันหลายคนอย่างงั้นหรือ”
“ผมมากันแค่สองคน ไม่ได้ยกกำลังมาทั้งกองทัพ ตอนที่เราเดินทางไปถึงหอคำ เราเห็นพวกคุณกำลังวิ่งหนีไปคนละทาง เราสองคนเลยต้องตัดสินใจแยกกันช่วยพวกคุณ”
ในเวลานั้น อ่อนคำได้รับการช่วยเหลือจากร้อยโทยุพราชจนรอดพ้นจากพวกจ่อเอแล้ว แต่เพราะยุพราชทาหน้าดำ กว่าอ่อนคำจะจำเขาได้ก็เพ่งแล้วเพ่งอีก
“เฮาจำได้แล้ว! เจ้าคือยุพราช ลูกชายของหัวหน้าองครักษ์อกานซิงห์” หัวใจอ่อนคำเต้นแรง ดีใจออกนอกหน้าเพราะแอบปลื้มยุพราชมานานแล้ว แต่ยุพราชยังคงเป็นเสือยิ้มยาก ในสมองเขามีแต่เรื่องรักชาติเท่านั้น
“ใช่ เฮาคือยุพราช เฮาได้รับภารกิจให้มาช่วยเจ้าหลวง มหาเทวีและเจ้าจ้อย”
“เป็นโชควาสนาของเฮาจริงจริ๊ง ที่มีลูกชายหัวหน้าองครักษ์ของเจ้าหลวงมาช่วยชีวิตเฮาไว้ แล้วเจ้าจ้อยเล่า จะมีใครช่วยเหลือ รีบไปเถอะยุพราช รีบไปช่วยเจ้าจ้อยเร็วเข้า พวกเฮาพลัดหลงกัน ป่านนี้ถูกทหารซาอูจับตัวไปแล้วก็ไม่รู้”
“ไม่ต้องเป็นห่วง เพื่อนเฮาไปช่วยเจ้าจ้อยแล้ว”
อ่อนคำหยุดร้อนรน คลายความกังวลลงไปได้...
อีกทางหนึ่งนั้น เจ้าจ้อยเองก็ดีใจเมื่อพสุเล่าให้ฟังว่าถูกส่งมากับยุพราช
“ยุพราช! ลูกชายขององครักษ์อกานซิงห์ใช่หรือไม่ เขาถูกส่งไปเรียนทหารที่อเมริกา”
“นั่นแหละครับ ยุพราชใช้วิชาการทหารที่ไปฝึกฝนมา กลับมาช่วยประเทศชาติแล้ว เราสองคนได้รับภารกิจให้มาช่วยเหลือเจ้าหลวง มหาเทวีกับเจ้าหญิง และตอนนี้ยุพราชก็คงอยู่กับเจ้าหญิงของเมืองจายเรียบร้อยแล้ว”
เจ้าจ้อยถึงกับทำหน้างง พยายามจะบอกว่าตัวเองนี่ไงเจ้าหญิงเมืองจาย “หยุดก่อน องค์หญิงของเมืองจายมีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นนะ” แต่พสุก็ไม่เก็ต หันมาตอบหน้าตายตามที่ตัวเองเข้าใจไปแล้ว
“ผมรู้ เจ้าหญิงเมืองจายมีแค่คนเดียวคือเจ้าแสงจันทา แล้วยุพราชก็เลือกที่จะวิ่งตามไปช่วยองค์หญิงของเขา ส่วนผมก็เลยมาช่วยนางกำนัลขององค์หญิง”
“นางกำนัล?” เจ้าจ้อยพูดพร้อมชี้ตัวเอง
“ก็ใช่น่ะสิครับ ถ้าไม่เป็นนางกำนัล แล้วคุณจะเป็นเจ้าหญิงหรือยังไงครับ” พสุพูดติดตลกขำๆ แต่กลับไม่ถูกหูเจ้าจ้อย เชิดหน้าถือตัว เสียงเขียวใส่
“เฮาก็ไม่ได้หลงตัวเองว่ามียศถาบรรดาศักดิ์เป็นเจ้าหญิงเสียหน่อย”
“อย่าเอะอะไปสิครับ ทำไมคุณถึงชอบพูดจาเสียงดัง ในรั้วในวังเขาไม่ได้สอนให้นางกำนัลพูดจาค่อยๆ เบาๆสงบเสงี่ยมเรียบร้อยหรือครับ”
“บังอาจ! เจ้ามาตำหนิเฮาว่าไม่มีความเป็นกุลสตรีได้ยังไง”
“ผมไม่ได้ตำหนิ แต่ถ้านางกำนัลมีหลายแบบ คุณก็คงเป็นแบบเอะอะมะเทิ่งที่สุดของรุ่นกระมังครับ”
