ดวงใจขบถ

เจ้าจ้อยปรับสีหน้าปกติ ค่อยๆถลกกางเกงข้างที่ขาเจ็บขึ้นจนเห็นว่าหัวเข่าเขียวช้ำห้อเลือดมาก พสุหยิบกระปุกยาในเป้ออกมาส่งให้ บอกเอาไปกินวันละสามเวลา เจ้าจ้อยรับยามาดูแค่แวบเดียวก็โวยขึ้น

“นี่มันยาทาแก้ฟกช้ำ ใช้ทาไม่ใช่ยากินเสียหน่อย”

 พสุยิ้มขำอย่างเอ็นดู พลางคิด...แกล้งนางกำนัลคนนี้แล้วเวลาโมโหน่ารักดี “คุณรู้แล้วก็รีบทาเสียสิ มัวแต่บ่นมันไม่หายหรอกนะ”

 เจ้าจ้อยค้อนปะหลับปะเหลือก แต่แล้วทั้งคู่ก็หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังแหวกกิ่งไม้ พสุไม่รอช้า มือข้างหนึ่งคว้าเป้ อีกข้างคว้าแขนเจ้าจ้อยดึงไปหลบในที่มืด

ที่แท้พสุกับเจ้าจ้อยคิดระแวงไปเอง เสียงใบไม้ที่สั่นไหวน่าจะเกิดจากสัตว์ป่าไม่ใช่พวกทหารซาอู

ทั้งคู่จึงปลอดภัย แต่ในขณะที่พากันมาหลบในที่มืดนั้น จู่ๆเจ้าจ้อยก็ผล็อยหลับเพราะเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ทำให้พสุต้องปลุกอยู่พักหนึ่งกว่าจะตื่นลืมตา

แต่เพราะเจ้าจ้อยยังงัวเงียเลยเกือบล้มถ้าพสุไม่ช่วยประคอง พสุอ่อนใจกับความโก๊ะของเธอมากถึงกับตั้งฉายาให้ว่านางกำนัลจอมเปิ่น แถมเปลี่ยนชื่อจากอ่อนคำเป็นอ่อนใจ

คืนนั้นเจ้าจ้อยหลับสนิท ไม่รู้ว่าพสุแอบทายาที่เข่าให้ จนกระทั่งรุ่งเช้ารู้สึกไม่เจ็บไม่ปวดเข่าแล้ว

พูดออกมาด้วยความสงสัยทำไมหายเป็นปลิดทิ้ง พสุจึงบอกให้รู้ว่าเขาทายาให้ เท่านั้นเองเจ้าจ้อยตกใจแผดเสียงว่าเขาบังอาจมาก ทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด พสุเลยตั้งฉายาให้อีกชื่อว่านางกำนัลลำโพงแตก ถามว่าจะตะโกนทำไม

“ก็อยู่ๆคุณมาเปิดเข่าทายาให้เฮา ถ้าใครรู้เข้าว่าคุณบังอาจมาเห็นเข่าของเฮา เฮาจะถูกมองไม่ดีที่คุณเห็นเข่าเฮา แล้วคุณจะมีความผิด”

“เฮาๆ เข่าๆ เฮาๆ นี่คุณนางกำนัลอ่อนใจครับ ผมแค่ทายาให้เข่าคุณ ผมไม่ได้มองขนหน้าแข้งตรงขาโต๊ะคุณหรอกน่า ผมจะมีความผิดอะไร”

“ขาโต๊ะ! นี่คุณว่าเฮาขาใหญ่แล้วยังมีขนหน้าแข้งอย่างงั้นเหรอ”

“อือ...ผมฝืนใจทายาให้คุณ” พูดแล้วพสุหันหน้าหนีไปกลั้นขำ ขณะที่เจ้าจ้อยยังยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างหลัง เขาเลยแกล้งพูดลอยๆ “ยังไม่เดินตามมาอีก ขาโต๊ะหนักเหรอครับ”

เจ้าจ้อยเม้มปากแน่น สายตาเก็บความแค้นไว้เอาคืน ก่อนจะรีบเดินตามไป...

ทางฝั่งของยุพราชกับอ่อนคำ สองคนกำลังดั้นด้นเพื่อไปยังจุดนัดพบ แต่ระหว่างทางก็มีเหตุให้อ่อนคำได้ใกล้ชิดชายในฝันอยู่เรื่อยๆ ซึ่งเธอชอบมาก แต่ยุพราชกลับเห็นเป็นแค่หน้าที่ จิตใจเขาพะวงเป็นห่วงเจ้าจ้อยตลอดเวลา

อีกทางหนึ่งในป่าลึกเมืองเปย อกานซิงห์ คำพูน และกาวินพาเจ้าแสงหน่อฟ้ากับมหาเทวีจันทาเทวีหนีการตามล่าของทหารซาอูจนมาเจอกระท่อมร้าง ตอนแรกพวกเขาคิดจะให้เจ้านายหยุดพัก แต่เพราะมหาเทวีใจร้อนอยากไปพบเจ้าจ้อยยังจุดนัดพบเร็วๆจึงเร่งเดินทางต่อ อีกทั้งทหารซาอูก็ไล่ล่าไม่เลิกรา

กลุ่มของอันโตนกับจ่อเอตั้งเต็นท์บัญชาการอยู่กลางป่า แต่คนของเขาก็ยังไม่พบตัวพวกเจ้าแสงหน่อฟ้าและเจ้าจ้อย เมื่อนายพลอังกูเดินทางมาถึงรู้ว่าจับใครไม่ได้สักคนก็โมโห แต่อันโตนกับจ่อเอก็รับประกันว่าต้องเจอแน่เพราะเขามีพันธมิตรในพื้นที่คอยช่วยเหลือ