ดวงใจขบถ

“โชคดีที่เรื่องมาเกิดขึ้นตอนที่ฉันกับเจ้าขุนมาเที่ยวพักผ่อนที่เมืองไทยพอดี ไม่อย่างงั้นคงติดแหง็กอยู่ที่เมืองจาย ออกมาไม่ได้”

“ทางอเมริกาเรามีสัมพันธไมตรีกับเจ้าหลวงเมืองจาย เราจึงตัดสินใจส่งทหารเข้าไปช่วยเหลือ พาเจ้าหลวง มหาเทวีและเจ้าจ้อยหนีข้ามชายแดนไทยมาอย่างลับๆ และเลือกคุณทั้งสองคนมารับภารกิจนี้ โดยเฉพาะคุณ...หมวดยุพราช เพราะคุณเป็นคนเมืองจาย ย่อมรู้จักพื้นที่ดี ทำให้การทำงานง่ายขึ้น ปฏิบัติการช่วยเหลือครั้งนี้จะไม่ถูกบันทึกในงานของกองทัพ พวกคุณทั้งสองคนถือว่าได้ลาพักร้อนก่อนจะปลดประจำการจากหน่วยกรีนเบเรต์ แต่พวกเราจะช่วยเหลือพวกคุณด้านอาวุธและประสานงานทุกอย่างที่จำเป็น”

“แล้วพวกเราจะเริ่มปฏิบัติภารกิจได้เมื่อไหร่ครับ” พสุถามนายพลฟอสลีย์

“เดี๋ยวนี้เลย เราจัดการเรื่องเงินและอาวุธไว้ให้เรียบร้อยแล้ว และประสานงานกับรัฐบาลไทยให้ส่งคนมาช่วยเหลือพวกคุณที่ชายแดน”

พสุกับยุพราชยืนทำความเคารพเข้มแข็ง เจ้าอุ่นคำสบตากับเจ้าขุนแสงเรืองอย่างพอใจ หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็ตามออกมาคุยกับทหารทั้งสองที่นอกห้อง

“เฮาคิดว่าหน่วยข่าวกรองคงจะคัด แล้วก็เลือกคนมาอย่างดีแล้ว ถึงได้ตัดสินใจส่งคุณสองคนมาทำงานนี้ เฮาหวังอย่างยิ่งว่าคุณสองคนจะช่วยเจ้าแสงหน่อเมือง มหาเทวีจันทาเทวี และเจ้าจ้อยให้พ้นเงื้อมมือทหารซาอูออกมาได้อย่างง่ายดาย”

“งานนี้ห้ามพลาดเด็ดขาด รู้มั้ย ถ้าคุณช่วยครอบครัวเจ้าหลวงออกมาได้สำเร็จ เจ้าหลวงจะตอบแทนพวกคุณอย่างงามเลยทีเดียว”

ยุพราชฟังสองแม่ลูกแล้วมองนิ่งๆไม่ตอบรับ

ขณะที่พสุยิ้มๆ เพราะนี่คืองาน เขาไม่หวังอะไรตอบแทน

“ถ้าคุณสองคนช่วยพวกเขากลับออกมาได้อย่างปลอดภัยล่ะก็ เจ้าหลวงคงจะมอบทองมอบเพชรพลอยเป็นรางวัลให้พวกคุณเป็นแน่”

“แล้วเฮาเองก็จะสมทบเงินตกรางวัลเข้าไปอีก ถ้าพวกคุณพาเจ้าจ้อยองค์หญิงแสนสวยคู่หมั้นของผมออกมาได้อย่างไม่มีแม้แต่รอยเล็บข่วน”

ยุพราชเริ่มขัดหู หน้าเครียด แต่พสุยิ้มๆในหน้าอย่างนึกขำความขี้โอ่ของเจ้าขุนแสงเรือง

“ไม่ต้องหรอกครับ พวกเราไม่ได้หวังเงินทองอะไรตอบแทน พวกเราทำตามหน้าที่ตามภารกิจที่ได้รับมอบหมาย”

คำพูดของยุพราชทำให้เจ้าอุ่นคำหน้าตึง เจ้าขุนแสงเรืองสะอึกหรี่ตามอง แต่ก็ยังฝืนยิ้ม

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ผมรู้ว่ารายได้ทหารไม่ได้มากมายอะไรนัก”

พสุฟังแล้วแสลงหูจนนิ่งอยู่ไม่ไหว “ใช่ครับ ทหารมีรายได้น้อยนิดเดียว แต่ศักดิ์ศรีนี่สิครับ เยอะมาก แต่คุณคงไม่เข้าใจหรอกครับ เพราะคุณไม่ได้เป็นทหาร”

คราวนี้เจ้าขุนแสงเรืองถึงกับหน้าเสีย ขยับปากจะโต้คืน แต่เจ้าอุ่นคำสวนขึ้นเสียก่อน

“ถ้าอยากได้แค่คำขอบคุณ งั้นก็เอาไปเลย ฉันขอบคุณๆๆๆ ล่วงหน้านะ แล้วหวังว่าคุณคงเอาชีวิตรอดกลับมาได้พร้อมครอบครัวเจ้าหน่อฟ้าครบทั้งสามคน อย่าเอาชีวิตไปทิ้งเสียล่ะ ฉันไม่อยากผิดหวังและเสียเวลาที่อุตส่าห์บากหน้ามาขอความช่วยเหลือที่นี่ ไปเจ้าขุนกลับ!”