ดวงใจขบถ
ตอนที่ 1
“ตามใจเจ้า ถ้าเจ้าคิดว่าเฮาเป็นนางกำนัลแบบไหน เฮาก็จะเป็นแบบนั้น”
“พอดีกว่า เราจบประเด็นนี้เถอะครับ เพราะว่าผมนัดหมายยุพราชไว้ที่จุดนัดพบ เราต้องรีบไป ยุพราชจะพาองค์หญิงไปเจอเราที่นั่น ผมไม่อยากทำให้เพื่อนผมรอนาน เพราะการที่เขามีองค์หญิงอยู่ด้วย เปรียบเสมือนมีระเบิดเวลาผูกติดไว้กับตัว เจอทหารซาอูเมื่อไหร่ เละเมื่อนั้น” พูดแล้วพสุเดินไป เจ้าจ้อยอ้าปากค้าง บ่นพึมพำ
“มีตาหามีแววไม่ แล้วยังมาปากร้ายบังอาจมาเปรียบเทียบเฮาเป็นระเบิดเวลาอีก” เจ้าจ้อยเดินตามไปอย่างขัดใจ แล้วก็บ่นออกมา “เฮาสับสนไปหมด ไม่เข้าใจ อยู่ๆเหตุใดทหารซาอูถึงยกกำลังบุกเมืองจายจะจับตัวเฮาไป มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ”
“รัฐซาอูถูกนายพลอังกูยึดอำนาจ แล้วสั่งจับตัวเจ้าหลวงรัฐคีรีหลวงทั้ง 33 เมือง”
“อะไรนะ! ก็ไหนซาอูสัญญาไว้ว่าจะมอบเอกราชคืนให้รัฐคีรีหลวง แล้วนัดหมายให้เจ้าหลวงทั้ง 33 เมืองเดินทางไปประชุมสภาที่เมืองโฮวา”
“ก็นั่นแหละครับ มันเป็นแผนลวง”
“หมายความว่าเจ้าพ่อเจ้าแม่หลงกลมัน กำลังเดินทางไปประชุมที่โฮวา ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้”
พสุไม่เฉลียวใจเรื่องที่หญิงสาวเรียกเจ้าพ่อเจ้าแม่ เล่าต่อไปว่า
“หน่วยข่าวกรองอังกฤษแอบส่งข่าวให้เจ้าหลวงแล้ว ให้ยุติการเดินทาง แล้วให้หัวหน้าองค์รักษ์พาหนีไปซ่อนตัวยังจุดนัดพบของเรา”
“จุดนัดพบของเรา?”
“ถูกต้องครับ จุดนัดพบที่ผมกับยุพราชจะพาคุณไปที่นั่น หลังจากนั้นเราจะพาพวกคุณทั้งหมดหนีข้ามชายแดนไปประเทศไทยอย่างเงียบเชียบ”
“ถ้าเช่นนั้นเรารีบไปเถอะ เฮาอยากไปถึงจุดนัดพบนั่นแล้ว เฮาเป็นห่วงทุกคน”
คราวนี้เจ้าจ้อยเดินนำไปเลย พสุรีบก้าวตามคว้าแขนเธอไว้ เจ้าจ้อยตกใจหันมามอง
“เอ๊ะคุณ! มาจับตัวเฮาทำไม”
“คุณเดินนำผมไป คุณรู้หรือครับว่าจุดนัดพบนั่นอยู่ที่ไหน”
“เฮาจะรู้ได้อย่างไร คุณไม่ได้บอกว่าอยู่ที่ใด”
“อย่างงั้นถ้าคุณไม่รู้ก็ช่วยเดินตามหลังผมนะครับ”
“นี่คุณ...” เจ้าจ้อยจะต่อว่า แต่พสุหันมายกนิ้วห้าม
“อย่าดื้อ อย่าซน อย่าเถียงครับ ทำตามที่ผมบอก แล้วคุณจะปลอดภัย...ผมไม่เข้าใจจริงๆ คุณเข้าไปเป็นนางกำนัลในวังได้ยังไง เขาเอาเกณฑ์อะไรคัดเลือกคุณเข้าไป”
เจ้าจ้อยเจ็บใจที่โดนว่า เลยประชดตอบโต้ไป “ความสวย!”
พสุยิ้มขำ แต่แล้วเผลอมองเธอชัดๆ คิดในใจว่าสวยจริงๆ
“ถ้าอยู่ในหอคำ แล้วคุณบังอาจมองจ้องเฮาแบบนี้ ทหารองครักษ์จะจัดการคุณ”
พสุหัวเราะหึๆในคอแล้วเดินไปโดยไม่พูดอะไร ทำเอาเจ้าจ้อยร้อนตัวถามว่าหัวเราะอะไร แต่เขาไม่ตอบ กลับเร่งให้รีบเดิน เจ้าจ้อยเลยหน้าง้ำเดินตามอย่างเคืองๆ
ooooooo
ภายในรถ...อกานซิงห์นั่งมองไปข้างหน้าและซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง เขาหวังว่าจะพาเจ้าหลวงกับมหาเทวีหนีพ้นเขตเมืองเปยก่อนที่ทหารของซาอูจะเดินทางมาถึง
