ดวงใจขบถ
ตอนที่ 1
เจ้าอุ่นคำสะบัดหน้าเดินโบกพัดในมือนำเจ้าขุนแสงเรืองออกไป พสุมองตามด้วยสีหน้าไม่ให้ค่ากับคนแบบนี้ แต่ยุพราชยืนขบกรามเก็บความไม่พอใจไว้
เมื่อกลับมายังบ้านพักแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯสองแม่ลูกยังไม่วายดูถูกดูแคลนยุพราชกับพสุ
“อยากจะถ่มน้ำลายรดหน้าไอ้ทหารกระจอกสองคนนั่นนัก ทำเป็นมาศักดิ์ศรี อยากรู้นักถ้าเห็นเงินทองมากองอยู่ตรงหน้าเป็นตั้งๆ ศักดิ์ศรีของมันจะยังค้ำคออยู่อีกไหม”
“ไอ้พวกมีตรามีโล่มันก็ขี้โอ่แบบนี้แหละ ทนๆฟังมันเห่าเอาหน่อยลูกแม่ เราต้องใช้ชีวิตถูกๆของมันไปเสี่ยงตายช่วยเจ้าหลวงแทนเรา ถ้าเจ้าหลวงปลอดภัยมาอยู่กับเราแล้ว ต่อให้ไม่มีแผ่นดินเมืองจายจะอยู่ ไม่ว่าอยู่ที่ใดในโลกนี้ พวกเราก็จะสบายกันไปตลอดชาติ โดยเฉพาะลูกแม่...เจ้าจ้อยน่ะเป็นยิ่งกว่าบ่อเพชรบ่อทองของลูกแม่เสียอีก”
“งั้นถ้าไอ้สองคนนั่นช่วยเจ้าจ้อยข้ามชายแดนมาไทยได้ เจ้าแม่ต้องรีบจัดงานแต่งงานให้ลูกกับเจ้าจ้อยทันทีนะเจ้าค่า”
“ได้สิลูกแม่ แม่จะรีบจัดการให้ลูกทันทีที่เจ้าจ้อยมาถึง แม่เองก็อยากจะพิสูจน์เรื่องคำทำนายที่โหรเมืองเคยพูดไว้ตอนที่เจ้าจ้อยเกิดเหมือนกัน ว่าถ้าใครได้นางมาครองคู่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากจะได้ จะสมปรารถนาทุกประการ ไม่แน่...พอลูกแม่ได้นางมาเป็นเมีย นางอาจจะทำให้ลูกได้กลับไปเป็นเจ้าหลวงเมืองจายแทนพ่อของลูกที่ถูกแย่งบัลลังก์ไป”
สีหน้าและแววตาเจ้าอุ่นคำมีแววแค้นอาฆาตขึ้นมาทันที ขณะที่เจ้าขุนแสงเรืองยิ้มฝันหวานถึงวันที่ได้เป็นเจ้าหลวง
ooooooo
เจ้าจ้อยฟังที่พสุเล่าถึงเจ้าอุ่นคำและเจ้าขุนแสงเรืองแล้วความรู้สึกที่ไม่ได้เต็มใจมั่นหมายกับเจ้าขุนแสงเรืองทำให้อึดอัดใจจนเผลอหลุดพึมพำชื่อของเขาออกมา
“เจ้าขุนแสงเรือง...”
“เห็นบอกว่าเป็นคู่หมั้นขององค์หญิงของคุณ ท่าทางจะรักกันมากนะครับ”
เจ้าจ้อยหน้ามุ่ยหันขวับไปถาม “คุณรู้ได้อย่างไรว่ารักกันมาก”
“ก็เจ้าขุนแสงเรืองกำชับผมนักหนาว่าให้ช่วยองค์หญิงกลับมาให้ได้ อย่าให้มีแม้แต่รอยเล็บข่วน”
“ฟังเขาพูดฝ่ายเดียวคุณก็สรุปเอาง่ายๆอย่างนั้นหรือ ว่าเขารักกัน เต็มใจหมั้นหมายกัน”
“เดี๋ยวนะครับคุณ พูดเช่นนี้เท่ากับไปว่าเขาไม่ได้รักกัน ไม่ได้เต็มใจหมั้นหมายกัน มันจะเข้าข่ายผิดจรรยาบรรณของนางกำนัลนะครับ”
“ผิดตรงไหนหรือ”
“ผิดตรงที่เป็นลูกน้อง แต่ไปนินทาเจ้านายยังไงครับ”
เจ้าจ้อยหน้าเจื่อน แต่ยังแสดงท่าทีฮึดฮัดขัดใจ เถียงว่าตนไม่ได้นินทา...พูดจบก็ร้องโอ๊ยเจ็บเข่า
“เป็นอะไรครับ”
“หัวเข่าเฮา...มันเจ็บอยู่ ตอนที่เฮากลิ้งตกเนินเขา เมื่อตอนกลางวัน”
“คุณนี่เป็นนางกำนัลที่ซุ่มซ่ามมาก ไหนถกกางเกงขึ้นสิครับ” เจ้าจ้อยหยุดกึก มองหน้าเขาเขม็ง “เป็นอะไรคุณ ทำไมมองผมอย่างนั้น ผมไม่มีใจคิดอกุศลกับคุณเลยนะครับ แค่อยากดูว่าหัวเข่าคุณมีบาดแผลอะไรรึเปล่าเท่านั้นเอง”
