ดวงใจขบถ

“จมูกดีขนาดนั้น หึ! อยู่ไกลไปล่ะมั้ง ต่อมรับกลิ่นเลยผิดเพี้ยน” พสุออกแรงกระชากไม้จนหญิงสาวเซมาปะทะอกกว้าง แล้วปลดไม้ในมือเธอทิ้งไป

“อย่าบังอาจมาแตะต้องตัวเฮา ปล่อยเฮาเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!” เจ้าจ้อยทั้งขัดขืนทั้งทุบตี จนพสุต้องใช้สองแขนกอดล็อกไว้

“ถ้ายังไม่หยุดร้อง ทหารซาอูได้ยกโขยงมาช่วยคุณสมใจแน่”

“เฮาบอกให้ปล่อย เอามือสกปรกออกไป มากอดเฮาทำไม อยากจะหัวขาดรึยังไง”

“คุณก็หยุดดิ้นหยุดร้อง ไม่เช่นนั้นผมจะกอดคุณให้ไส้แตก แล้วหาอะไรปิดปากคุณซะ”

“หยาบคาย!”

“คุณจะเป็นหรือตายไปจากที่นี่ขึ้นอยู่กับผม เพราะฉะนั้นผมไม่มีเวลามาเอาอกเอาใจคุณหรอก”

“แกบังอาจมาพูดกับเฮาเช่นนี้ได้อย่างไร อาจเอื้อมเกินไปแล้ว...อุ๊บ!”

พสุเอามือปิดปากเธออย่างเร็ว บอกให้เงียบ เพราะเขาได้ยินเสียงทหารซาอูตามมาใกล้ พสุเงยหน้ามองไปบนเนินชั้นบนเห็นพวกมันโผล่หน้ามองลงมา จึงรีบโอบตัวหญิงสาวหลบเข้าหลังต้นไม้

อันโตนกับทหารทิ้งตัวสไลด์ลงเนินมาราวกับฝูงนักฆ่า พสุดึงเธอเข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว มือที่รวบเอวยกร่างเธอขึ้นจนเท้าเกือบลอยลิ่วจากพื้นราวกับเธอเป็นตุ๊กตาไร้น้ำหนัก ขณะที่อันโตนเดินมาหยุดตรงหลังต้นไม้ เห็นร่องรอยเหมือนเท้าคนย่ำไป และมีกิ่งไม้หัก ก็รู้ทันทีอย่างทหารชำนาญการแกะรอย

“มันหนีไปทางนี้...ตามเร็ว”

ooooooo

พสุพาเจ้าจ้อยวิ่งหนีมาทั้งๆที่มือยังปิดปากเธออยู่ เจ้าจ้อยพยายามฝืนตัวขัดขืนตลอดเวลา แล้วพสุต้องชะงัก เมื่อเจอทางข้างหน้าเป็นทางตันด้วยบึงน้ำขนาดใหญ่ เสียงอันโตนกับทหารซาอูที่วิ่งกรูลุยป่าตามมาก็ดังใกล้เข้ามา

ไม่มีทางหนี...พสุตัดสินใจพาหญิงสาวเดินลงบึงน้ำ เจ้าจ้อยตกใจขัดขืน สองมือทุบตีเขาพัลวัน วินาทีความเป็นความตายนั้นพสุชักหัวเสียแนบหน้าพูดข้างๆหูเธอ

“คุณเลิกขัดขืนแล้วฟังผมให้ดีนะ ผมเป็นทหารอเมริกัน ถูกส่งมาช่วยเหลือคุณ คุณต้องให้ความร่วมมือกับผม ถ้าไม่อยากถูกจับไปเป็นเชลย”

เจ้าจ้อยตะลึงที่ได้ยินอย่างนั้น หยุดขัดขืนปล่อยให้เขาพาตัวลงบึงตรงบริเวณที่มีพงหญ้าพวกคล้าน้ำกกน้ำขึ้นรกสูง แล้วร่างทั้งคู่ก็จมลงไปอยู่ในน้ำจนมิดคอ

อันโตนนำฝูงทหารมาต้องชะงักหยุดเมื่อเจอบึงน้ำขวางอยู่ข้างหน้า เขาสั่งกระจายกันออกไปหารอบบึงน้ำให้ทั่ว ทหารซาอูกระจายไปตามคำสั่ง ขณะที่อันโตนเองก็เดินช้าๆกวาดตามองหาตามริมบึงด้านหนึ่ง

จนกระทั่งอันโตนเดินเข้ามาใกล้จุดกอคล้ากอกกที่พสุกับเจ้าจ้อยซ่อนตัวอยู่ อันโตนกวาดตามองไปในบึงน้ำ พสุขยับตัวช้าๆลงน้ำลึกไปอีก จนตอนนี้น้ำอยู่ระดับใต้จมูกของทั้งคู่

เจ้าจ้อยรู้สึกตกใจที่ต้องแช่อยู่ในน้ำแบบนี้ แต่ก็นิ่งทำตามคำสั่งของเขา พลางพยายามแหงนหน้ามองเขาแต่เจอมือเขากดให้ก้มซบอยู่เหมือนเดิม อันโตนค่อยๆเดินตรงเข้ามาชิดริมบึงพร้อมกับเล็งปืนมา แล้วตอนนั้นเองที่พสุมองเห็นเงาของภูตพรายปรากฏทับซ้อนอยู่กับตัวอันโตน