ดวงใจขบถ

“จับมือเฮาไว้อ่อนคำ เราต้องไม่แยกจากกัน”

แต่...ปังๆ อันโตนชักปืนยิงขู่มาโดนกิ่งไม้สองนัด เจ้าจ้อยกับอ่อนคำกรีดร้องตกใจ ต่างคนต่างยกมือขึ้นปิดหู วิ่งหนีเตลิดไปคนละทาง

“หยุดนะองค์หญิง ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอก...พวกมึงตามอีนางกำนัลไป เอาตัวมาให้ได้ ส่วนองค์หญิงกูตามเอง... ไป!”

 อันโตนกับจ่อเอวิ่งนำทหารแยกออกไปเป็นสองกลุ่มเพื่อจับเจ้าจ้อยกับอ่อนคำที่ตกใจวิ่งหนีเตลิดไปคนละทาง

ooooooo

เจ้าจ้อยวิ่งฝ่าดงไม้แล้วสะดุดล้มกลิ้ง แต่ก็ยังพยายามลุกขึ้นวิ่งต่อเพราะทหารซาอูวิ่งไล่ใกล้เข้ามาทุกที สองฝ่ายวิ่งไล่ต้อนกันไปมา จนในที่สุดเจ้าจ้อยก็เผชิญหน้ากับอันโตน โดนเขากระชากแขนอย่างแรง

“จะหนีไปไหน...หันมาให้ดูหน้าสวยๆเต็มตาซิองค์หญิง ว่าจะเลอโฉมสมคำร่ำลือแค่ไหน”

อันโตนดึงเจ้าจ้อยให้หันมา เจ้าจ้อยหันขวับมา... ใบหน้าของเจ้าจ้อยมีรัศมีขาวฟุ้ง

“ปล่อยเฮา!”

อันโตนตะลึง แล้วอยู่ๆก็มีฝูงผีเสื้อกลุ่มเล็กๆโผล่มาจากไหนไม่รู้บินกรูเข้าใส่หน้า

“โอ๊ะ!” อันโตนตกใจ ปล่อยมือจากเจ้าจ้อย ยกมือขึ้นกันหน้า

ตอนนั้นเองหมอกควันภูตพรายในตัวอันโตนก็โผล่จากตัวเขาพุ่งเข้าใส่ฝูงผีเสื้อ ครู่เดียวฝูงผีเสื้อสู้แรงไม่ไหวสลายไปจนเกลี้ยง อันโตนลดมือที่กันหน้าลง ไม่เห็นฝูงผีเสื้อและเจ้าจ้อยก็หนีไปแล้ว

“เจ้าแสงจันทามีของดีคอยปกป้องคุ้มครองด้วยหรือนี่...ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน จะมาสู้อะไรกับของข้าได้”

ทหารซาอูสามคนวิ่งมาสมทบ อันโตนสั่งพวกเขาให้วิ่งตามองค์หญิงไป แต่แล้วทหารไม่ทันจะไปก็โดนใครบางคนยิงร่วงหมด อันโตนไม่ทันเห็นตัว แต่ตะโกนลั่นว่า “ใครวะ” ก่อนจะหันไปเรียกลูกน้องอีกกลุ่มที่กำลังวิ่งมา “เฮ้ย! ทางนี้ ตามมันไปเร็ว!”

เจ้าจ้อยวิ่งหนีกระหืดกระหอบ และแล้วก็ก้าวพลาดกลิ้งจากเนินป่าลงมานอนคว่ำหยุดอยู่ที่พื้นราบเบื้องล่าง แม้ไม่เจ็บตัวแต่ก็มึนเล่นเอาหมดแรง

เสียงรองเท้าบูตทหารกระโดดตุ๊บลงมาที่พื้น เจ้าจ้อยได้ยินผงกหัวขึ้นอย่างตกใจ พอยันตัวจะลุกหนีเกิดปวดแปลบที่เข่า ทำได้แค่รีบหลบเข้าหลังต้นไม้ใหญ่ ยืนซ่อนตัวนิ่งด้วยความกลัว

เจ้าจ้อยพยายามควบคุมสติตัวเองไว้เหลือบมองเห็นท่อนไม้ขนาดเหมาะมือที่พื้น ค่อยๆก้มลงหยิบไม้ กัดฟันกลั้นอาการปวดเข่าแล้วสองมือก็ถือท่อนไม้ไว้แน่นพร้อมสู้ กระทั่งเจ้าของรองเท้าบูตโผล่หน้ามา เจ้าจ้อยก็ฟาดไม้ใส่หน้าทันที

โชคดีที่ชายหนุ่มทาหน้าดำหลบทัน แต่กระนั้นเจ้าจ้อยก็ยังฟาดกระหน่ำอีกหลายครั้งอย่างมีทักษะการต่อสู้ คนโดนฟาดเลยต้องหลบไปมา และสุดท้ายก็จับไม้นั้นไว้ได้

“จะฆ่ากันรึไง”

“แล้วพวกแกบุกหอคำ ฆ่าพวกเฮาทำไมเล่า ไปให้พ้นจากแผ่นดินเมืองจายเสีย กลับไปยังซาอูของพวกแก ไป!” เจ้าจ้อยพยายามกระชากไม้คืน แต่ชายทาหน้าดำซึ่งก็คือร้อยโทพสุจับไม้ไว้แน่น

“เข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ใช่ทหารซาอู”

“เฮาไม่โง่หรอก แค่ได้กลิ่น เฮาก็รู้แล้วว่าชั่ว”