ดวงใจขบถ
ตอนที่ 1
แต่เวลานี้เมืองจายแตกแล้ว ยุพราชกับอ่อนคำกำลังจะมุ่งหน้าไปยังจุดนัดพบที่พสุจะพาเจ้าจ้อยมาเจอ สองคนเดินเท้าตั้งแต่เช้ายันเย็น จนมาเจอโรงเรือนซึ่งเป็นจุดนัดพบ แต่ยังไม่มีบุคคลอื่นๆที่นัดไว้
“ทำไมเจ้าจ้อยยังไม่มาอีก”
“อาจจะใกล้ถึงแล้วก็ได้ รอก่อน เดี๋ยวก็คงมา”
“เจ้าหลวงกับมหาเทวีก็ยังมาไม่ถึง นี่มันเย็นมากแล้ว หวังว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นนะ”
“ทำไมพูดอย่างงั้นอ่อนคำ”
“ก็เฮาเป็นห่วง กลัวทุกคนจะเป็นอันตราย”
“ห่วงอะไร ก็เฮาบอกแล้วว่าเจ้าจ้อยอยู่กับเพื่อนเฮา มันเก่ง มันดูแลเจ้าจ้อยได้แน่ ส่วนเจ้าหลวงกับมหาเทวีก็อยู่กับพ่อเฮา ถ้าใครจะทำอะไรเจ้าหลวงกับมหาเทวีได้ ต้องแลกด้วยชีวิตของพ่อเฮาเสียก่อน”
ยุพราชลืมตัวโพล่งออกมาอย่างหัวเสียจนอ่อนคำหน้าเสีย
“ไม่เอาน่ะยุพราช อย่าพูดเช่นนั้น นี่แน่ะๆ เฮาปากไม่ดี” อ่อนคำตบปากตัวเองหลายที
“พอเถอะอ่อนคำ อย่าทำร้ายตัวเองให้เจ็บ”
“เฮาพูดอะไรไม่คิด เฮาสมควรโดนแล้ว ตบให้ฟันหลุดหมดปากเลย นี่แน่ะๆ”
“ถ้าไม่หยุด ให้เฮาช่วยไหม”
“นี่เจ้าจะ...จะช่วยตบเฮาหรือ”
“ไม่ใช่ ช่วยไปให้ไกลๆ เจ้าจะได้ตบต่อไปตามแต่ใจ ไม่มีเฮายืนอยู่ให้เกะกะ” ยุพราชพูดแล้วก้าวเดินลึกเข้าไปในโรงเรือน อ่อนคำตกใจรีบหันตามมาคว้าแขนเขาพลางออดอ้อนไม่ให้ทิ้งตนไป “เฮาไม่ได้ทิ้ง เฮาจะเข้าไปสำรวจด้านในว่ายังมีอะไรใช้การได้บ้าง”
อ่อนคำโล่งใจ ยอมปล่อยแขนเขา บอกว่างั้นตนจะสำรวจอยู่ข้างนอกนี่เอง
ooooooo
พสุกับเจ้าจ้อยยังอยู่ในป่าเมืองจายทั้งที่ใกล้ค่ำแล้ว สองคนช่วยเหลือเกื้อกูลกันในระหว่างเดินทาง แต่มีบางครั้งที่พสุนึกสนุกชอบแกล้งเจ้าจ้อยที่เข้าใจว่าเป็นเพียงนางกำนัลอ่อนคำ
พอมืดฝนเริ่มโปรยปราย สองคนเตรียมหาที่หลบฝนและพักค้างแรม แต่จู่ๆเจ้าจ้อยโดนปลิงเกาะไม่รู้ตัว พสุเลยต้องถึงเนื้อถึงตัวแกะปลิงออกให้
ฝ่ายพวกอันโตนที่ยังตามหาเจ้าจ้อยไม่เจอก็เริ่มหนักใจ เพราะพวกเขามาจะถึงสุดเขตเมืองจาย แค่ข้ามเขาข้างหน้าไปก็จะเข้าเขตเมืองแพรกซึ่งติดชายแดนไทย จ่อเอคาดว่าชายชุดดำอาจจะพาองค์หญิงเมืองจายหนีไปชายแดนไทย อันโตนไม่ยอมแน่ สั่งลูกน้องทุกคนว่ายังไงก็ต้องจับตัวองค์หญิงให้ได้ที่เมืองแพรก...
แท้จริงพสุกับเจ้าจ้อยยังอยู่ในป่าเมืองจาย ทั้งคู่ก่อกองไฟใต้ชะง่อนหินหลบฝนที่ซาเม็ดไปแล้ว พสุบอกว่าเมื่อหัวค่ำฝนตก แล้วก็อยู่บนภูเขาแบบนี้ด้วย คืนนี้ต้องหนาวมาก แต่เจ้าจ้อยสวนเสียงแผ่วว่า
“ไม่หนาว...ไม่หนาว”
“คุณพูดอะไร”
“ก็ถ้าเราโกรธ เราพูดบอกตัวเองว่าไม่โกรธนะ ไม่โกรธ เราก็จะใจเย็น โกรธน้อยลง”
“อ๋อ พอคุณหนาว คุณก็บอกกับตัวเองว่าไม่หนาวๆ มันก็จะหนาวน้อยลงอย่างงี้เหรอ”
“อืม...คุณจะจำวิธีของเฮาไปใช้กับทุกสถานการณ์ก็ได้นะ เฮาไม่หวง”
“โอเค มีโอกาสผมจะลองเอาไปใช้ดู แต่ว่าตอนนี้คุณหิวไหม”
“หิวมาก”
