ดวงใจขบถ
ตอนที่ 1
เจ้าจ้อยมองห่อข้าวแต่ยังไม่รับเพราะเกรงใจ พอเขาบอกว่า ถ้าอยากเดินลุยป่าต่อไปจนถึงจุดนัดพบก็ต้องกินเพื่อจะได้มีแรงเดิน เจ้าจ้อยเลยรับห่อข้าวนั้นมา
“แล้วคุณล่ะ ไม่กินเหรอ”
“ผมอิ่มทิพย์ คุณกินเถอะ น้ำอยู่นี่นะครับ”
พสุวางขวดน้ำไว้ให้แล้วคว้าเป้ลุกไป เจ้าจ้อยแกะห่อข้าวเหนียวจะกิน แต่ต้องชะงักเมื่อมองเห็นห่อใบตองแบบที่ตัวเองถืออยู่ถูกทิ้งไว้โคนต้นไม้สองห่อ...รู้ว่าตัวเองโดนอำเสียแล้ว
พสุหายไปทางธารน้ำไม่นานก็กลับมาในชุดกางเกงตัวเดิมกับเสื้อกล้ามเผยให้เห็นร่างกายกำยำ หน้าตาล้างสีดำออกไปแล้ว มีหยดน้ำเกาะพราวบนใบหน้าหล่อเข้มคมสัน เจ้าจ้อยเลยมองเพลินจนลืมพูด
“มองอะไรคุณ ทำไมจ้องหน้าผมขนาดนั้น หน้าผมมีอะไรเหรอ หรือว่าหล่อจนหยุดมองไม่ได้”
เจ้าจ้อยนึกหมั่นไส้รอยยิ้มขี้เล่นของพสุ บวกกับที่ถูกอำเรื่องอิ่มทิพย์ก่อนหน้านี้ เลยเอาคืนบ้าง
“คุณอย่าหลงตัวเองไปเลย ที่เฮามองเพราะเฮารู้สึกคุ้นๆหน้าคุณ เหมือนเคยเห็นคุณที่ใดสักแห่งมาก่อน”
“เหรอครับ คุณเคยเห็นผมที่ไหน”
“ตอนหลับน่ะ เฮาฝันเห็นผี หน้าตาเหมือนคุณไม่มีผิด”
พสุหัวเราะสดใส พลางเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ “ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผีหน้าตาหล่อเหมือนผมด้วย เห็นทีผู้หญิงในโลกนี้จะต้องหันมามีแฟนเป็นผีกันเยอะเลย”
“ยกเว้นเฮาคนนึงล่ะ” พูดแล้วเจ้าจ้อยลุกขึ้นจะไปนั่งที่อื่น แต่สะดุดรากไม้ทำให้เซล้มใส่พสุทั้งตัวลงมานั่งตักเขาเต็มๆ ผมที่ม้วนไว้หลวมๆยาวสยายลง ต่างคนต่างอึ้ง สบตากันเหมือนตกอยู่ในภวังค์
พอได้สติเจ้าจ้อยก็รีบผละกลับไปนั่งในที่ของตัวเอง แล้วต่างคนต่างทำเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซ่อนความเก้อเขินเอาไว้
ooooooo
ในถ้ำกลางป่า ยุพราชเดินกลับมาพร้อมขวดน้ำในมือ หน้าตาสะอาดสะอ้านไร้สีดำที่ทาไว้ อ่อนคำเห็นแล้วแทบละลาย มองหน้าเกลี้ยงเกลาของเขานึกว่าเทพบุตรจุติลงมา
“ถ้ำนี้ไม่ลึก มีลำธารด้วย คุณจะไปล้างหน้าล้างตาก็ได้นะครับ”
อ่อนคำไม่ได้ฟัง มัวแต่มองหน้าเขาเพลิน ขนาดเขาถามว่าเป็นอะไรก็ยังไม่ยอมตอบ จนกระทั่งได้ยินเสียงท้องตัวเองร้องออกมาถึงสะดุ้ง ออกตัวอย่างอายๆ
“เฮาได้กินข้าวเช้าไปนิดเดียวเอง แล้วก็หนีออกมาจากหอคำ ทั้งวิ่งหนี ทั้งเดินป่า ขึ้นเขาลงห้วย”
ยุพราชหยิบห่อข้าวใบตองออกจากเป้สองห่อยื่นให้อ่อนคำทันที “หิวก็กินเสีย ข้าวเหนียวเนื้อย่าง คงช่วยให้อิ่มท้องไปจนถึงเช้า พรุ่งนี้จะได้มีแรงเดินป่าต่อไปยังจุดนัดพบ”
อุ่นคำหยิบห่อข้าวมาหนึ่งห่อ แต่อยู่ๆก็คิดถึงบ้านแวบขึ้นมา...กินไม่ลง สีหน้าเศร้าสร้อย
“เราต้องเดินบุกป่าฝ่าดงต่อหรือ เราหันกลับไปเมืองจายไม่ได้เหรอยุพราช”
“ตอนที่เฮาไปถึงเมืองจาย เพื่อจะไปช่วยเจ้าจ้อยที่หอคำ ระหว่างทางเฮาเห็นพวกทหารซาอูมันบุกเข้าไปทุกบ้าน ปล้น เผา ทำลาย ทำร้ายชาวเมือง เมืองจายไม่สงบสุขอีกแล้ว เมืองจายตกอยู่ในกำมือของซาอูกลับไปตอนนี้ก็เท่ากับว่ากลับไปเป็นเชลยของมัน”
