เพลิงเสน่หา

ใบบัวเมาฝิ่นเดินโผเผกลับเรือน โมกต้องช่วยประคองและดูแลจนกระทั่งเธอหลับสนิท

คุณเทียนรอโมกอยู่แล้ว เห็นเขาอุ้มใบบัวกลับเรือนก็ตาวาวด้วยความหึงหวง และอดไม่ได้จะตามไปดูให้เห็นกับตาว่าโมกทรยศความรักของเธอหรือไม่

โมกไม่รู้ตัวว่าคุณเทียนตามดู พาใบบัวที่ผล็อยหลับสนิทไปนอนบนเตียง พลันสายตาก็เหลือบเห็นสมุดบันทึกเล่มเล็กของเธอที่เปื้อนคราบน้ำตาชัดเจน เขาใจหายวาบ ก่อนจะพูดไม่ออกเมื่อเปิดดูแล้วเห็นข้อความพรรณนาความรักและความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา

ถ้อยคำที่ถูกกลั่นกรองจากใจในสมุดบันทึกทำให้โมกน้ำตาคลอ อดไม่ได้จะมองใบบัวด้วยความสงสารปนเวทนา แล้วก็ถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินเสียงเธอละเมอพึมพำ

“อย่าทำอะไรที่ไม่ดีนะ...บัวรักพี่โมก”

โมกตื้นตันใจมาก รู้สึกผิดไม่น้อยที่รักตอบเธอไม่ได้ ได้แต่เอื้อมไปลูบผมเธอเบาๆ

“พี่ก็รักใบบัว”

คุณเทียนได้ยินทุกอย่างจากหน้าห้อง น้ำตาไหลพรากด้วยความช้ำใจ ทั้งรักทั้งแค้นจนทนฟังต่อไม่ไหว ผลุนผลันกลับไปอาละวาดปาข้าวของในห้องนอนตัวเอง

“ฉันจะไม่รักใคร...ฉันจะไม่รักผู้ชายคนไหนอีกแล้ว”

เสียงกรีดร้องของคุณเทียนมาพร้อมใบหน้าอัปลักษณ์ที่ปรากฏให้เห็นทุกครั้งที่คุณเทียนจิตใจอ่อนแอ ปล่อยให้ความแค้นและเหล่าสัมภเวสีครอบงำกระทั่งต้องร่ายมนตร์สกุณายาสั่งอีกครั้ง

“จงเป็นดั่งใจข้า จงได้ดั่งใจข้า ขอความพินาศจงเกิดแก่ศัตรูของข้าทุกคน!”

ooooooo

คะน้าไม่หายเคืองคุณเทียนที่แย่งโมกจากใบบัว ยุยงให้ขนมกล้วยตกลงปลงใจกับหมอปาล์ม มิชชันนารีฝรั่งที่มาติดพัน เพราะสังเกตเห็นสายตาหวานๆที่เขาเพียรส่งให้พี่สาวทุกครั้งที่แวะมาหา

เช้าวันนี้ก็เช่นกัน หมอปาล์มกับหมอเจมส์นำยาป้องกันโรคห่ามาให้คุณหญิงมณฑา ตอบแทนที่ครั้งก่อนคุณหญิงกับขนมกล้วยช่วยเย็บหมอนหนุนให้ คะน้าชอบใจมาก ยิ่งเห็นสายตาหมอปาล์มเหมือนจะชอบพอขนมกล้วยก็อดไม่ได้จะเย้าให้พี่สาวตกลงปลงใจด้วย

คุณหญิงมณฑากับทุกคนบนเรือนเทียนหยดฟ้าก็เห็นสายตาของหมอปาล์มที่แวะเวียนมาทางขนมกล้วยเสมอ พากันหยอกเย้าอย่างสนุกสนานจนขนมกล้วยเขินจัด ต้องแหวน้องสาวกลบเกลื่อน

“ไปกันใหญ่แล้วคะน้า นี่! อย่าพูดให้ใครได้ยินเข้าเชียว มันไม่งาม อย่าลืม...ฉันเป็นผู้หญิงนะ”

“ผู้หญิงแล้วอย่างไร นี่ถ้าหมอฝรั่งมองฉันอย่างนี้นะ ฉันจะขอให้เขาพาฉันออกเรือนเลย”

ขนมกล้วยอายมากหนีเข้าห้องดื้อๆ คะน้ามองตามยิ้มๆแล้วตามไปคุยด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าเดิม

“ที่ฉันพูด...ฉันพูดจริงๆนะพี่ขนมกล้วย ฉันอยากให้พี่ออกเรือน...จะได้พ้นจากคุณพี่”

“คะน้า...อย่าพูดอย่างนี้อีก คุณพี่ได้ยินจะเสียใจ”

“ทุกคนกลัวคุณพี่เสียใจ แต่คุณพี่ทำอะไรคุณพี่ไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่นเลย”

คะน้าร่ำไห้ด้วยความเก็บกดและกดดัน สักพักก็ตัดสินใจได้ ปาดน้ำตาทิ้ง

“ฉันจะขอคุณป้ากลับบ้านเกิดเราสักพัก”