เพลิงเสน่หา

“ไม่ได้! ชมพู...เอ็งอย่าถือว่าตัวเองเป็นน้องเล็กแล้วจะพูดเอาแต่ได้ เอ็งควรคิดถึงหัวใจของพวงแสดเขาบ้าง ยิ่งพี่เขาดีกับเอ็งมาก เอ็งต้องคิดถึงหัวใจของเขาให้มากๆ เหมือนกับพี่...พี่รักพวงแสดมากเท่าไหร่ พี่ยิ่งทำลายเกียรติและศักดิ์ศรีของเขาไม่ได้ จะให้พี่พาเขาหนี...ไม่มีทาง!”

พวงแสดที่แอบออกจากบ้านมาหาน้องสาวได้ยินพุดพูดถึงเธอด้วยความรักและจริงใจก็ตื้นตัน พลันก็สะดุ้งเมื่อเขาออกคำสั่งเสียงดังใส่พวงชมพู

“กลับบ้าน! หากเอ็งทำอะไรผิดก็จงไปรับความผิดนั้นซะ เพราะไม่มีใครหนีความผิดของตัวเองพ้น และหากเอ็งคิดว่าเอ็งไม่มีคุณงามความดีมากพอจะเป็นเจ้าสาวของคุณมิก เอ็งก็ควรหลีกทางให้กับพี่พวงแสด”

พวงชมพูรับคำเสียงอ่อย เดินตามพุดกลับบ้าน โดยมีพวงแสดมองตามห่างๆ แววตาซึ้งปนทึ่งเมื่อได้รู้ว่าพุดทำดีกับเธอทั้งต่อหน้าและลับหลังแบบนี้

ooooooo

ขุนสักสะบัดตัวจากเชือกที่หมอปาล์มกับหมอเจมส์ช่วยกันมัดเขาติดกับต้นไม้ด้วยพลังจากมนตร์สกุณายาสั่ง คุณเทียนตามประกบห่างๆ เมื่อเห็นว่าเขาถูกหญิงชาวบ้านรุมทำร้ายก็ร่ายมนตร์ให้เขาฮึดสู้

“ไอ้ขุนสัก...ไม่ต้องกลัวตาย...เอ็งจงกระสันสวาท ได้ยินไหม...เอ็งต้องกระสันสวาท!”

บรรดาหญิงชาวบ้านเห็นขุนสักคลุ้มคลั่งก็แตกฮือ วิ่งหนีคนละทิศละทาง คุณเทียนเห็นว่าปลอดคนจึงปรากฏตัวให้ขุนสักเห็น พร้อมพูดจาถากถาง

“โถๆ...นี่หรือคือสภาพของขุนสักหนุ่มรูปงาม ...ช่างน่าสมเพชเวทนาดีแท้ ใครเป็นลูกเป็นเมียร่วมหอวงศ์ตระกูลคงจะมีแต่ความอับอายขายขี้หน้า อัปยศอดสู”

ขุนสักไม่ได้รู้สึกรู้สากับคำพูดเหยียดหยามของคุณเทียน แววตาหยาดเยิ้มเพราะมนตร์สกุณา–ยาสั่ง เห็นคุณเทียนเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่สนองความใคร่เขาได้

คุณเทียนมัวย่ามใจคิดว่าใช้มนตร์ควบคุมได้ทุกอย่าง ด่าขุนสักอย่างหยาบๆคายๆ “คนอย่างแก...ไม่เหลืออีกแล้วศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ มีแต่ความเป็นสัตว์ชัดๆ ในกมลสันดานคิดแต่เรื่องสมสู่ ไม่รู้จักอับจักอาย”

พูดจบก็หัวเราะ พลันก็กรีดร้องเสียงหลงเมื่อขุนสักกระโจนเข้าหาพยายามปลุกปล้ำ!

ขุนสักคำรามลั่นเพราะฤทธิ์มนตร์สกุณายาสั่ง ปลุกปล้ำคุณเทียนที่คาดไม่ถึงว่าจะโดนทำร้ายเองแบบนี้ โชคดีที่โมกมาช่วยเธอทันเวลา ขุนสักเลยทำอะไรเธอไม่ได้ กระนั้นก็ถูกโมกกระทืบจนน่วมทั้งตัว

คุณเทียนโกรธมาก ยุโมกให้ทำร้ายขุนสัก

“กระทืบมันให้ตาย อ้ายคนระยำ!”

ขุนสักโดนกระทืบแทบลุกไม่ขึ้น สภาพน่าเวทนามาก กระนั้นก็ยังไม่สาแก่ใจคุณเทียน