เพลิงเสน่หา

“คิดหรือว่าจะหนีอำนาจแห่งสกุณายาสั่งของฉันได้ ฉันจะทำให้ผู้คนรังเกียจที่แกมีความกระสัน ทั้งที่แกอยู่ในสภาพเช่นนี้แหละไอ้ขุนสัก”

ขาดคำก็ร่ายมนตร์สกุณายาสั่งต่อหน้าโมก

“เอ็งลุกขึ้นมาไอ้ขุนสัก จงลุกขึ้นมา จำไว้ว่าเอ็งต้องมีแต่ความกระสัน...จงมีแต่ความกระสัน!”

ร่างบอบช้ำของขุนสักชักกระตุกพร้อมอาละวาดปลุกปล้ำ โมกเห็นท่าไม่ดีปัดมือคุณเทียนที่ร่ายมนตร์

คุณเทียนขัดใจมาก แหวลั่น “ทำลายพิธีของฉันทำไม”

“เพราะมันมีแต่ความเลวทรามต่ำช้า คุณเทียนสาแก่ใจแต่คุณเทียนไม่เคยคิดถึงอันตรายที่มาถึงตัว ไม่ใช่แค่คุณเทียนแต่ผู้หญิงเคราะห์ร้ายคนอื่นด้วย ผู้หญิงเคราะห์ร้ายเหล่านั้นจะมีสภาพยังไงถ้าถูกขุนสักย่ำยี ซ้ำมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะสันดานชั่วของขุนสัก แต่มันเป็นเพราะมนตร์ดำของคุณเทียน ขุนสักต่างหากคือคนที่น่าสงสาร ไม่ใช่คุณเทียน”

โมกโพล่งอย่างเหลืออด คุณเทียนอึ้งมาก แต่เพียงครู่เดียวก็ตั้งสติได้

“อย่ามาสั่งมาสอนฉัน ฉันจะทำลายให้มันอับอายไปร้อยพันชั่วโคตร!”

คุณเทียนจะร่ายมนตร์อีกครั้ง โมกไม่ยอมจับมือเธอไว้ เตือนสติเสียงเข้ม “อย่าเห็นแต่ความสาแก่ใจของตัวเองจนลืมนึกถึงความเดือดร้อนของคนอื่น เพราะกรรมทุกอย่างมันจะย้อนกลับมาหาคุณเทียนแน่...กลับบ้าน!”

“อย่ามาสั่งฉันนะ”

“ได้...ถ้าคุณเทียนไม่กลับก็ตามใจ แต่ถ้าขุนสักฟื้นขึ้นมา มันย่ำยีคุณเทียนด้วยมนตราของสกุณา–ยาสั่ง ผมคงช่วยอะไรคุณเทียนไม่ได้”

พูดจบก็ปึงปังผละไป คุณเทียนอยากรั้นอยู่จัดการขุนสักแต่เมื่อเห็นสภาพอีกฝ่ายคลุ้มคลั่งเพราะมนตร์ของเธอก็นึกกลัววิ่งตามโมกกลับเรือนทันที

ooooooo

โมกโกรธคุณเทียนมากที่ทำร้ายขุนสักจนตัวเองเกือบพลาดท่า เมื่อกลับถึงเรือนเทียนหยดฟ้าก็ผละกลับเรือนบ่าวโดยไม่สนใจไยดีคุณเทียนเลยแม้แต่น้อย

ใบบัวรอโมกอยู่แล้ว ร้อนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับขุนสัก ไหนจะอาเพศที่จู่ๆก็เกิดโดยไม่มีสาเหตุเมื่อกลางวันทำให้เธออยากเร่งวันเร่งคืนให้โมกบวชเร็วที่สุด

“พี่โมก...บัวเป็นห่วงคุณเทียน ไม่ต้องรอฤกษ์คุณหญิงได้ไหม พี่โมกบวชเลย ให้เจ้ากรรมนายเวร สัมภเวสีผีเร่ร่อนปลดปล่อยคุณเทียน”

ยี่สุ่นกับมะลิสนับสนุนเพราะสังหรณ์ใจไม่ดีกับอาเพศเมื่อกลางวัน โดยเฉพาะยี่สุ่นที่เคยได้ยินเรื่องนี้จากจันผาและกลัวมากว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีที่เรือนเทียนหยดฟ้า

โมกลำบากใจเพราะรับปากคุณเทียนเรื่องช่วยล้างแค้นไว้ กระนั้นใจลึกๆก็อยากให้คุณเทียนปล่อยวาง