เพลิงเสน่หา

คุณเทียนส่ายหน้า ประกาศกร้าว “ไม่! ทางเดียวที่จะล้างอายให้ฉันได้คือครอบครัวไอ้ขุนสักจะต้องพินาศย่อยยับ ลูกสาวของมันจะต้องมีสภาพเหมือนฉันตอนที่ถูกเหยียบย่ำ ส่วนไอ้ขุนสักกับนังชบามันจะต้องพบกับทุกขเวทนามากกว่าเจ้าคุณพ่อและคุณแม่ มากกว่าขุนไพรเป็นร้อยเท่าพันเท่า”

“คุณเทียน...ปล่อยเขาไปเถอะครับ อย่าผูกเวรผูกกรรมกับพวกเขาอีกต่อไปเลย”

“ไม่...ตอบฉันมาว่าโมกจะช่วยฉันทำลายพวกมันเหมือนที่โมกเคยสัญญาไว้หรือไม่”

โมกมีท่าทีอึกอัก ไม่อยากให้คุณเทียนทำผิดอีก แต่คุณเทียนไม่เข้าใจ คิดว่าเขาจะผิดคำพูด

“สุดท้ายโมกก็ไม่ต่างจากไอ้ขุนสัก มีแต่คำหวานป้อยอให้ฉันตายใจหลงเชื่อ แต่สุดท้ายก็ทิ้งให้ฉันเผชิญปัญหาคนเดียว ทุกข์คนเดียว ฉันไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว”

พูดจบก็วิ่งไปคว้าเชือกจะรัดคอตัวเองกับต้นไม้ โมกตกใจตามไปห้าม

“ปล่อยฉัน...ปล่อย ถ้าโมกล้างอายให้ฉันไม่ได้ก็ปล่อยให้ฉันตายไปเลย...ฉันอยากตาย!”

“อย่าครับ...อย่า ผมไม่ให้คุณเทียนตาย”

“ฉันถูกเหยียบย่ำ ถูกทำลายศักดิ์ศรี ฉันอับอายจนถึงวันนี้ ทางเดียวที่โมกจะล้างอายให้ฉันได้คือความพินาศย่อยยับของพวกมัน...โมกทำให้ฉันได้ไหม”

โมกลำบากใจมาก แต่ก็กลัวใจคุณเทียนจนต้องยอมรับปาก

“ได้ครับ ผมจะทำให้พวกมันพินาศย่อยยับเหมือนที่เคยรับปากไว้...เพราะผม...ผมรักคุณเทียน”

ooooooo

โมกทำตามที่คุณเทียนต้องการเพราะรัก นัดจงกับจำปีมาเจออีกรอบเพื่อมอบสินสอดและบอกฤกษ์ที่เตรียมไว้ สองผัวเมียพ่อแม่กำมะลอของโมกตาวาวด้วยความโลภเมื่อเห็นสินสอดเป็นทรัพย์สินมากมาย

แววตาของสองผัวเมียทำให้โมกนึกสมเพช ดักคออย่างรู้ทัน “ระหว่างที่ไปบ้านแม่ชบา...ไม่ต้องกลัวว่าจะทำมันหาย เพราะมันไม่ใช่ของจริง ขโมยหน้าโง่ที่มันเอาไป...ถ้าจะขายก็คงขายได้ไม่กี่ตังค์”

จงกับจำปีมองหน้ากันเจื่อนๆ โมกถอนใจหน่ายๆก่อนสั่งเสียงเข้ม

“รีบไปจัดการให้สำเร็จ แล้วเงินรางวัลที่เป็นของจริงจะเป็นของพวกน้าทั้งสองคน”

หมอปาล์มกับหมอเจมส์คาใจเรื่องอาการผิดปกติของขุนสัก แวะมาถามไถ่ที่เรือนเทียนหยดฟ้าเช้าวันต่อมา คุณหญิงมณฑากับขนมกล้วยรู้ว่าขุนสักมีอาการแบบนั้นเพราะคุณเทียน จึงพยายามบ่ายเบี่ยงบอกว่าไม่มีอะไร แต่ใบบัวกลับมั่นใจว่าอาการของขุนสักไม่ธรรมดา น่าจะมีอะไรบางอย่างหรือใครบางคนทำให้เขาเป็นอย่างนั้น

ขนมกล้วยหนักใจมาก กังวลแทนคุณหญิงมณฑาว่าใบบัวจะล่วงรู้ความลับดำมืดของคุณเทียน

“ใบบัวพูดเหมือนจะรู้...”