ระบำมาร

“คุณเป็นต้นเหตุเรื่องเลวร้ายทั้งหมด! ไปซะ! อย่าอยู่ทำร้ายใครอีก!”

อัสดมไม่ยอมจะอยู่ชดใช้ รัชดาสวนเสียงกร้าวขึ้นว่า ความผิดของเขา ต่อให้เขาตายก็ชดใช้ไม่ได้ แววตาอัสดมเจ็บปวด ยอมรับผิดโดยจำนน รัชดากำหมัดอยากจะต่อยหน้า แต่ยับยั้งไว้ เดินฉุนเฉียวออกไป...ความเจ็บปวดเสียใจทับถมอัสดมจนเขาแทบรับไม่ไหว น้ำตาลูกผู้ชายไหลริน ไม่ต่างจากสาทินีที่นอนร้องไห้ทำใจไม่ได้กับสภาพตัวเอง รำพันแต่อยากตายๆ

ooooooo

รุ่งเช้าที่บ้านราชบุรี โจอยู่ในชุดดำนั่งเฝ้าถวิกาที่นอนหลับด้วยฤทธิ์ยา พอเธอตื่นเขาก็รีบบอกศุภวาท หญิงสาวสีหน้าอมทุกข์มองทั้งสองอย่างขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อน ศุภวาทชวนไปรับศพพ่อที่โรงพยาบาล เธอร้องไห้ออกมาอีก รำพันว่าไม่เหลือใครอีกแล้ว โจเอ็ดทันที

“วาวยังมีพี่...ห้ามคิดสั้นอีกเด็ดขาด”

“นี่คุณโจห่วงวาวมาก นั่งเฝ้าทั้งคืน กลัวตื่นมาฆ่าตัวตาย”

ถวิกายอมรับว่าอารมณ์ตอนนั้นมันทุกข์มาก

จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ หนุ่มใหญ่ให้แง่คิด

“ความทุกข์ความสุขเกิดได้กับทุกคน อยู่ที่ใครจะมีสติรู้เท่าทัน”

ถวิกาสัญญาจะใช้สติให้มากขึ้น ไม่ว่าจะทุกข์แค่ไหนก็จะไม่ฆ่าตัวตายอีก ทั้งโจและศุภวาทสบายใจขึ้น...

ทางด้านสาทินียังซึมเศร้ารับสภาพตัวเองไม่ได้ที่จะต้องอยู่เป็นภาระลูกและน้อง แม้รัชดาจะยินดีดูแล ขอเพียงให้พี่สู้ไปด้วยกัน

อัสดมเองก็เสียใจมาก ครุ่นคิดถึงคำพูดของรัชดาที่ว่าตนเป็นต้นเหตุเรื่องเลวร้ายทั้งหมด ต่อให้ตายก็ชดใช้ไม่หมด ทำให้อัดอั้นตันใจ จะอยู่ก็เจ็บ ตายก็เจ็บ ไม่รู้จะทำอย่างไร

ศุภวาทโทร.ส่งข่าวให้รัชดารับรู้เรื่องถวิกา แล้วเขาก็แสดงความเสียใจกับเรื่องสาทินี รัชดายังมีความหวังจะพาพี่ไปรักษาให้กลับมาเดินได้...ถวิกากับโจเดินมา ศุภวาทวางสายพอดี เธอขอบคุณที่เขาเป็นธุระงานศพพ่อให้ แล้วถามถึงอาการของจีน่า ศุภวาทตอบว่ายังเหมือนเดิม แต่ไม่อยากเล่าถึงสาทินี กลัวถวิกาจะรับไม่ไหว โทษเป็นความผิดตัวเองอีก

ถวิกาคิดว่าจะไปขอโทษสาทินี โจแย้งว่าสาทินีต่างหากที่ควรขอโทษเธอ แต่ถวิกาคิดว่า

“ผิดก็คือผิด ไม่มีผิดมากผิดน้อย จะแก้ไขให้ถูกต้องก็ต้องสำนึกผิด...เสียใจก็แต่วาวมาสำนึกได้เมื่อสาย”

ศุภวาทให้ถือเสียว่าเป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่ แล้วถามเธอจะกลับกรุงเทพฯไหม ถวิกาคิดว่าหลังงานศพจะทำบุญให้พ่อด้วยการปฏิบัติธรรม ทั้งสองทึ่งในความคิดที่ดีของเธอ...

แล้วการปฏิบัติธรรมของถวิกาก็ทำให้เธอดูสงบ สภาพจิตใจดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก