ระบำมาร

ในขณะที่ศุภวาทนั่งเครียดเรื่องถวิกา โจพรวดพราดมาหาที่บ้านแต่เช้าเพราะนอนคิดมาทั้งคืนว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับถวิกา และตนคิดว่าสาทินีต้องเกี่ยวข้องด้วย โจเล่าเรื่องที่เก็บตัวอย่างดีเอ็นเออัสดม สาทินีและจีน่าไปตรวจ ผลออกมาว่าทั้งสามเป็นพ่อแม่ลูกกัน

ศุภวาทนึกถึงวันที่เห็นกระดาษทิชชูเปื้อนเลือดในซองน้ำตาล โจเล่าต่อว่าพอถวิกาไปรับผลตรวจเอาไปให้ชลิตาดู จีน่าก็โดนจับตัว แต่ที่ตนยังคิดไม่ออกว่าถวิกาแค้นอะไรนักหนาถึงยุให้ชลิตาไปฆ่าจีน่า ศุภวาทเดาว่าเพราะแค้นพ่อเด็ก โจส่ายหน้า

“วาวต้องการให้เขาหย่า ไม่ใช่ฆ่าลูกเขาค่ะ”

ศุภวาทเป็นห่วงถวิกา โทร.หาเธอก็ไม่รับสาย เขาจึงคิดว่าควรหาคำตอบจากสาทินีแทน

ในวันนั้นโสภามาที่บ้านอัสดม พบเขานอนหมดสภาพอยู่ตรงเทอเรสก็แปลกใจที่ไม่มีใครในบ้านอีกเลย พอปลุกให้อัสดมตื่น เขาก็ถามหาชลิตา โสภาจึงบอกว่ามาเก็บของให้ชลิตา อัสดมทรุดลงเสียใจ โสภารู้สึกเห็นใจเจ้านายจึงปลอบว่ารอให้ชลิตาอ่อนลงค่อยไปง้อ

“ตาไม่เคยเด็ดขาดขนาดนี้ ตาตัดขาดผมแล้ว”

“อย่างน้อยคุณก็ยังมีลูกนะคะ คุณชลิตาสั่งให้ถามเรื่องจีน่า ลูกคุณบาดเจ็บมากไหมคะ”

อัสดมเพิ่งนึกถึงลูก สร่างเมาทันที

ooooooo

สาทินีรับความจริงไม่ได้เมื่อหมอหูบอกว่ากระดูกหูชั้นในของจีน่าถูกทำลาย โอกาสกลับมาได้ยินแทบไม่มี เธอร้องไห้จนพูดไม่ออก อัสดมเดินเข้ามาในสภาพมึนเมา รัชดาเห็นแล้วแดกดัน ช่างเป็นพ่อตัวอย่าง ลูกเจ็บ...พ่อเมา...อัสดมเลี่ยงที่จะเถียง ถามอาการลูกกับสาทินี

“นีคุยกับหมออยู่ค่ะ...ไม่มีทางรักษาเลยเหรอคะ” สาทินีหันมาถามหมอ

“หูซ้ายเด็กไม่เสียหาย แต่การที่หูขวาดับ ส่งผลให้การได้ยินลดลงเหลือประมาณ 50-60 เปอร์เซ็นต์” รัชดารีบถามว่าจีน่าจะใช้ชีวิตเหมือนเด็กทั่วไปอยู่ไหม หมออธิบาย “ต้องให้เวลาเด็กปรับตัวครับ เด็กจะได้ยินเสียงอื้อๆในหู ทำให้หงุดหงิดก้าวร้าว”

อัสดมได้รับรู้อาการของลูกสะเทือนใจไม่น้อยไปกว่าสาทินี...ในห้องพักเสียงจีน่าอาละวาดปาชามข้าวไม่ยอมกิน หงุดหงิดเพราะได้ยินเสียงอื้อในหู สาทินีรีบวิ่งเข้ามากอดลูก จีน่าร้องไห้บอกเธอว่ามีเสียงอะไรไม่รู้อยู่ในหู สาทินีสงสารลูกมาก หนูน้อยงอแงดึงทึ้งผมเธอ เธอปล่อยให้ลูกกระทำไม่ดุว่า อัสดมทนไม่ไหว

“จีน่า หนูทำร้ายแม่ไม่ได้นะลูก” จีน่าร้องหาพ่อ “พ่ออยู่นี่ลูก จีน่า...ลุงอัสไม่ใช่ลุงของหนู ลุงเป็นพ่อของหนู ป้านีก็ไม่ใช่ป้าของหนู ป้านีเป็น...แม่ของหนู”