ระบำมาร

อัสดมขับรถเข้ามาในบ้านเห็นชลิตาถือพาสปอร์ตท่าทางร้อนรนจะขึ้นรถรัชดาก็แปลกใจ ชลิตาเห็นหน้าอัสดมก็จ้องหน้าเขาด้วยความโกรธที่หลอกเรื่องลูกมานานแรมปี

“ตาขับหนีมา! นี่ตามาเอาพาสปอร์ต ตาจะไปเมกาคืนนี้เลย แล้วตาจะไม่กลับมาหาอัส”

“โกรธอะไรผมน่ะตา!” อัสดมไม่เข้าใจชลิตาพูดเรื่องจีน่าเป็นลูกเขา อัสดมตกใจหาว่ามีคนมาโกหก ชลิตายิ่งโกรธตวาดกลับว่าดีเอ็นเอไม่โกหก อัสดมจำนนต่อหลักฐาน...ตำรวจมาแจ้งข้อหาชลิตาขโมยรถและลักพาตัวเด็ก ตอนนี้เด็กบาดเจ็บอยู่โรงพยาบาลกับพ่อเด็ก อัสดมอึ้งไม่คิดว่าภรรยาที่รักจะทำกับเด็กได้

“ทางเขาเข้าใจผิดค่ะ ดิฉันไม่ได้ลักพาตัว ดิฉัน... เอ่อ...” ชลิตาคิดหาคำแก้ตัวไม่ออกจึงถูกตำรวจเชิญตัวไปโรงพัก เธอร้องให้อัสดมช่วย เขายืนอึ้งสักครู่จึงขับรถตามรถตำรวจไป...

ถวิกาสำนึกผิดเข้ามาดูจีน่าซึ่งยังหลับอยู่ในห้อง สาทินีแค้นต่อว่าถวิกาที่เป็นคนบอกให้ชลิตามาฆ่าจีน่า ถวิกาแก้ตัวไม่ออก รัชดาไล่ให้เธอกลับไปแต่เธอยื้อขออยู่เฝ้าจีน่าสักคืน เขาจึงกระชากเธอออกไปที่ระเบียงห้อง สีหน้าถวิกาตื่นตระหนกว่าเขาจะทำอะไร เขาอุ้มเธอจะโยนลงไป หญิงสาวร้องลั่นยึดขอบระเบียงแน่น รัชดาเข่นเขี้ยว

“ผมบอกคุณแล้ว เข้าใกล้ลูกผมอีก คนที่ตายคือคุณ!”

“คุณไม่ฆ่าฉันหรอก คุณไม่ใช่ฆาตกร” ถวิกามั่นใจในตัวรัชดาแม้จะโกรธแค้นแค่ไหน แต่รัชดาก็ไม่เลวขนาดจะฆ่าคนได้ เขาจึงลากถวิกากลับเข้ามาในห้องแล้วเหวี่ยงออกไปนอกห้องแทน เธอล้มกระแทกพื้นสีหน้าเจ็บปวด ศุภวาทมาถึงพอดี ถวิการีบขอให้เขาช่วยพูดกับรัชดาขอให้เธอได้อยู่เฝ้าจีน่า แต่เขามองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

“คุณรัชดาโทร.บอกผมว่าวาวทำอะไรกับจีน่า...กับคนแก่ก็รังแก กับเด็กก็จะฆ่า จิตใจวาวนี่มันทำด้วยอะไรฮึ!” แทนที่จะช่วย ศุภวาทกลับด่าซ้ำทำให้ถวิกาเสียใจมากขึ้น

“วาวสำนึกผิดแล้วค่ะ...”

“มันสายไปแล้ว! คุณว่าคนอื่นเลว แต่รู้ตัวไหม คุณน่ะเลวที่สุด!” รัชดาเสียงกร้าว

โจเข้ามาได้ยิน ปรี่เข้าปกป้องเพื่อน แต่พอรัชดาบอกว่าถวิกายุให้ชลิตาฆ่าจีน่า เขาก็ตกใจ ถวิกาละอายใจอย่างมาก โจผละออกต่อว่าเพื่อนรุ่นน้องอย่างรุนแรง ถวิกาน้ำตาร่วงอ้อนวอนอย่าซ้ำเติมอีกเลย และยังยืนกรานขออยู่เฝ้าจีน่าจนกว่าอาการหนูน้อยจะดีขึ้น รัชดาตวาดไล่

“ทุกคนที่นี่ไม่ต้องการคุณ ทุกคนเกลียดคุณ!”

ถวิกาไม่อาจรับฟังคำด่าทอได้อีก เธอค่อยๆลุกขึ้นเดินจากไปอย่างห่อเหี่ยวทั้งกายและใจ ในเวลานั้น