ระบำมาร

“ผมรักตามาก...”

“ความรักของอัสมันทำลายตา รักตาจริง อัสต้องไป!”

อัสดมไม่ยอมทิ้งชลิตา ปรีชาแดกดันว่าเขาทำให้ชลิตาร้องไห้มากี่ครั้ง เท่านั้นอัสดมอึ้ง นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เขาทำให้เมียรักร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน ยอมจำนน

“ไม่มีผม ตาอาจมีความสุขกว่านี้”

“ในเมื่ออัสนำมาแต่ความทุกข์ อัสก็ต้องแบกความทุกข์ ออกไปจากชีวิตตา”

อัสดมตัดสินใจยอมรับและกล่าว “บ้าน สมบัติทุกอย่างที่ผมมี ผมยกให้ตา”

“ตาไม่ต้องการหรอก”

“ผมอยากให้ ก่อนที่ผมจะไปจากชีวิตตา...”

บ่ายวันนั้นอัสดมขับรถออกไปอย่างเหม่อลอย ไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีใครให้หา เขาขับรถมาถึงถนนเปลี่ยว จอดรถฟุบหน้าร้องไห้กับพวงมาลัย มีโจรมาจี้เอาทั้งเงินและรถ อัสดมต่อสู้ โดนแทงเข้าที่ท้องล้มไปกลางถนน โจรได้รถยังขับทับขาเขาหักสะบั้น

ถวิกามาเยี่ยมสาทินีแล้วสะเทือนใจอย่างมากที่เธอต้องเป็นแบบนี้เพราะตน สาทินีบอกว่าตนกำลังรับกรรมที่ทำกับพี่สาวเธอ แล้วกล่าวขออโหสิกรรมจากสุวิกา

“พี่แววเป็นคนจิตใจดี ต้องให้อภัยพี่นีค่ะ”

“ถ้าเลือกได้ ฉันขอตายอย่างเธอ สุวิกา” สาทินีนอนเหม่อมองเพดานจิตใจย่ำแย่

ถวิกากลับบ้านศุภวาท สีหน้าเศร้าซึม โจมองอย่างเห็นใจ ยุว่าโทร.หารัชดาแล้วเขาไม่รับก็ให้บุกไปบ้านเลย แต่ถวิกาคิดว่าจะรอให้รัชดาใจเย็นลงก่อน ศุภวาทไม่เห็นด้วย เพราะรัชดาได้ยื่นใบลาออกจากบริษัทแล้ว อยากให้ทั้งสองรีบปรับความเข้าใจกันเสีย

ถวิการีบมาที่บ้านรัชดา พบเขากำลังเก็บของ

ใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เขาไม่อยากมองหน้าเธอ บอกจะไปอยู่อเมริกา ถวิกาหน้าเจื่อน

“ไปเมกา! นี่โกรธฉันถึงขนาดจะไปอยู่อีกซีกโลก”

“สำคัญตัวผิดแล้วคุณ ผมจะพาพี่นีกับจีน่าไปรักษา หลานผมอาจกลับมาได้ยิน พี่นีอาจเดินได้”

ถวิกาใจชื้นขึ้น คิดว่าคงไปไม่นาน รัชดาส่งถุงผ้าปักใส่ตะเกียบสองคู่คืนให้ ถวิกาไม่รับคืน เขาจึงดึงตะเกียบออกข้างหนึ่ง แล้วยัดเยียดถุงให้เธอ ถวิกาเสียใจ

“ฉันต้องทำยังไง เราถึงจะเหมือนเดิม”

“ไม่ว่าคุณทำอะไร เราก็ไม่กลับมาเหมือนเดิม” รัชดาตัดขาดด้วยคำพูดที่ชัดเจน 

ถวิกาน้ำตาพรั่งพรู ไม่อาจทำให้รัชดาใจอ่อนได้