ระบำมาร

สองปีต่อมา ชลิตาได้ออกจากเรือนจำ ปรีชากับโสภามารอรับ เธอก้มกราบเท้าพ่อเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่อมาเยี่ยมไม่เคยขาด แม้ไม่สบายก็ฝืนมา ต่อจากนี้เธอตั้งใจจะดูแลพ่อบ้าง

มีชาวบ้านเดินผ่านมาเห็น รู้สึกคุ้นหน้าว่าใช่ไฮโซชลิตาหรือไม่ ชลิตาหันไปยิ้มแล้วรับว่าใช่ ชาวบ้านนินทาว่าเส้นใหญ่ติดแค่แป๊บเดียว โสภาไม่พอใจตอกกลับแทนนาย

“นี่เธอ! คุณชลิตาเป็นนักโทษชั้นดี เลยได้ลดโทษจากสิบปีเหลือแค่สองปีย่ะ”

ชลิตาดึงโสภาให้กลับ พร้อมกับบอกว่า เราบังคับคนอื่นไม่ได้ แต่เราบังคับตัวเองได้ เรื่องไม่ดีก็อย่าใส่ใจ ปรีชารู้สึกทึ่งและดีใจที่ลูกคิดดี จะได้กลับมาอยู่ในสังคมได้ ชลิตาบอกว่า

“ปีแรกในคุกตาทรมานมาก ใจมันร้อนรุ่ม อยากตายให้มันจบๆ จนอ่านหนังสือธรรมะ ใจสงบขึ้น ยอมรับความเป็นไปรอบตัว ชีวิตในคุกก็ไม่ได้เลวร้ายนัก”

“ทุกอย่างอยู่ที่ใจ” ปรีชาแทรก ชลิตาเห็นด้วย

“ค่ะ ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว ใจร้อนกายก็ร้อน ใจเย็นกายก็เย็น”

ปรีชาพาชลิตากลับมาบ้านที่เธอเคยอยู่กับอัสดม ไม่มีใครได้ข่าวอัสดมเลย ชลิตาเสียใจที่เขาทำอย่างที่พูดจริงๆว่าจะไปจากชีวิตเธอ แต่เชื่อว่าเขาต้องมีเหตุผลถึงไม่เคยไปเยี่ยมเธอเลย...

บนถนนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ มีชายขาเป๋ใช้ไม้ค้ำยัน เดินเร่ขายผ้าเช็ดรถ...รสลินกลายเป็นสาวสวยเซ็กซี่เดินเชิดลงจากรถหรู เผอิญเตะแก้วน้ำที่พื้นหกเลอะรองเท้าแอร์เมสราคาแพง เธอขยะแขยงมองหาตัวช่วย แล้วเห็นคนขายผ้าเช็ดรถ จึงเรียกให้มาเช็ดรองเท้าให้ ชายขาเป๋หันมา ต่างคนต่างตะลึงชั่วครู่ เขาคืออัสดมที่ผมเผ้ารุงรัง หนวดเคราเฟิ้มดูสกปรก อัสดมรีบเดินหนี

วันต่อมารสลินรีบมาเล่าให้ชลิตาฟัง ชลิตาเอารูปอัสดมไปเดินถามคนแถวนั้น เด็กขายพวงมาลัยบอกว่าเหมือนลุงเป๋ เธอจึงจ้างให้พาไปที่พักของเขา เด็กขายพวงมาลัยพามาใต้สะพานลอยซึ่งเป็นที่นอนประจำของลุงเป๋ แต่อัสดมเห็นชลิตาเสียก่อนจึงคว้าไม้ค้ำกะเผลกหาที่ซ่อนตัว

ชลิตากลับบ้านเล่าเรื่องอัสดมให้ปรีชาฟัง ในขณะเดียวกันอัสดมแอบตามดู เห็นชลิตากลับมาอยู่บ้านก็ดีใจ...

สามีใหม่รสลินหาเงินได้มาก เธอเห็นเงินเขาวางเป็นกองๆก็แอบเม้มไว้บ้าง ทันใดนั้นเองตำรวจปราบปรามยาเสพติดพังประตูห้องเข้ามา จับสามีใหม่เธอข้อหาค้ายาเสพติด รสลินตกใจปฏิเสธไม่รู้เรื่อง แต่สามีโวยบอกตำรวจว่าเธอก็ขาย ทำให้รสลินโดนจับติดคุกไปด้วย...

รัชดาพาสาทินีและจีน่ากลับจากการไปรักษาตัวต่างประเทศ ศุภวาทไปรับที่สนามบินและพามาบ้าน รัชดาซาบซึ้งใจที่ศุภวาทซื้อบ้านเขาแล้วยังเก็บไว้ให้เขาได้กลับมาอยู่อีก

สาทินีดูสดใสขึ้นบ้างแม้จะยังเป็นอัมพาตตั้งแต่คอลงไป ศุภวาทหาพยาบาลมาคอยดูแล ส่วนจีน่ามีเครื่องช่วยฟังใส่ที่หูขวา รัชดากลับมาทำธุระแค่สองอาทิตย์แล้วจะกลับไป จีน่าดูผิดจากเด็กน้อยที่สดใสซุกซน กลายเป็นเด็กเงียบไม่เล่นซน มีความรับผิดชอบมากขึ้น