ระบำมาร

ถึงวันขึ้นศาล ชลิตามากับปรีชาและโสภา...

อัสดมยืนรออยู่กับทนาย ชลิตามีท่าทีเย็นชาต่ออัสดม เข้าไปหาที่นั่งซักซ้อมคำให้การกับทนาย กลุ่มศุภวาท ถวิกาและทนายเดินมา ถวิกาตรงเข้ามาหาชลิตากล่าวขอโทษที่ทำให้เธอตกเป็นจำเลย ชลิตาพูดอย่างเย็นชา

“คนเลวสำนึกผิด เชื่อได้ไหม”

รัชดาจูงจีน่าเดินมา ชลิตาเห็นเด็กมีผ้าก๊อชปิดหูก็ละอายใจเข้าไปถามอาการ หนูน้อยกลัวเกาะแขนรัชดาแน่น ปรีชาจึงพาชลิตาเดินเลี่ยงไปก่อน ถวิกาเข้ามาส่งตุ๊กตาผ้าที่เย็บมาใหม่ให้ รัชดาปัดว่าจีน่ามีหลายตัวแล้ว แต่หนูน้อยอยากได้ เขาจึงต้องยอม ถวิกายังไม่รู้เรื่องสาทินีก็เอ่ยถามไม่มาด้วยหรือ ชายหนุ่มหน้าตึงทันที

“ผมจะคิดซะว่าคุณไม่รู้ถึงได้ถาม เพราะถ้าคุณรู้ คุณคงซ้ำเติมพี่สาวผม!”

ถวิกาไม่เข้าใจว่าตัวเองถามอะไรผิด ศุภวาทจึงเล่าเรื่องให้ฟังและว่าที่ไม่ได้บอกเพราะเห็นว่าเธอยุ่งเรื่องงานศพพ่อ อัสดมสรุปให้ว่าสาทินีเป็นอัมพาต ถวิกายิ่งรู้สึกผิดและเสียใจ อยากรู้ว่าเธอจะกลับมาเดินได้ไหม ศุภวาทบอกว่ารัชดายังมีความหวัง แต่หมอว่า

ไม่มีโอกาส อัสดมสลดใจรู้สึกผิดไม่แพ้ถวิกาที่พร่ำว่า ถ้าตนไม่ทำร้ายจีน่า ก็ไม่เกิดเรื่องกับสาทินี อัสดมแย้ง เธอคือปลายเหตุ ต้นเหตุคือตน ทั้งสองสบตากันด้วยแววตา ของคนสำนึกผิด

ในห้องพิจารณาคดี คณะผู้พิพากษาสามท่าน ประกอบด้วยคนนั่งกลางเป็นประธาน เรียกท่านเจ้าของสำนวน คนนั่งขวาเป็นที่ปรึกษา เรียกท่านองค์คณะ คนนั่งซ้าย อาวุโสน้อยสุด มาศึกษางานพิจารณาคดี เรียกผู้ช่วยพิพากษา

อัยการขึ้นกล่าวว่าผู้เสียหายขอยื่นคำร้องขอร่วมเป็นโจทก์โดยผู้เสียหายได้ส่งทนายมานำสืบพยานร่วมกับอัยการ ศาลอนุญาตและถามฝ่ายจำเลยจะสารภาพไหม ทนายจำเลยลุกขึ้นตอบว่า จำเลยขอปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา ชลิตาลุกขึ้นกล่าวย้ำว่าตนขอปฏิเสธ

อีกห้องในศาล มีกล้องส่งภาพมายังห้องพิจารณาคดี จีน่าอยู่กับเจ้าหน้าที่สังคมสงเคราะห์ เขาค่อยๆพูดข้างหูซ้ายของจีน่า ถามถึงเหตุที่ทำให้หนูน้อยได้รับบาดเจ็บ จีน่าเล่าว่าวิ่งหนีแล้วหกล้ม เจ้าหน้าที่ให้มองจอ เพื่อชี้ว่าวิ่งหนีใคร จีน่าชี้ที่ชลิตาด้วยท่าทีตื่นกลัว...ชลิตาหน้าเสียเมื่อเห็นในจอเช่นกัน รัชดาขึ้นให้การเล่าไปตามความจริง แต่พอชลิตาขึ้นให้การ เธอกล่าวไม่ตรงกัน เธอว่าวันนั้นไม่ได้จับตัวจีน่า แต่หวังดีจะพาไปเที่ยว เด็กไม่คุ้นหน้าจึงวิ่งหนี