ระบำมาร

“จีน่า! กลับมาเดี๋ยวรถชน...จีน่า ป้าไม่ทำอะไรหนูแล้ว ไม่ต้องหนี” ชลิตาวิ่งตาม แต่ใส่ส้นสูงทำให้วิ่งไม่ถนัด

รัชดาตามจีพีเอสมาถึงเห็นรถตัวเองจอดอยู่แต่ไม่มีจีน่าก็ใจหาย พอดีได้ยินเสียงชลิตาร้องเรียกจีน่า จึงรีบวิ่งตามไป...โชคร้ายที่จีน่าวิ่งมาหกล้มตรงพื้นที่มีเหล็กแหลมโผล่อยู่ เหล็กทิ่มเข้าไปในหูขวาของหนูน้อย ชลิตาตามมาถึงเข้าไปอุ้ม เห็นเลือดไหลออกจากหูก็ตกใจ จีน่าร้องไห้จ้า รัชดากับถวิกาตามมาทัน ชลิตาส่งจีน่าให้ ละล่ำละลักว่า

“ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ จีน่าล้มเอง” พูดจบก็กลัวความผิดวิ่งหนีไปที่รถที่จอดอยู่

ถวิกาเห็นคราบเลือดที่เหล็กก็บอกรัชดาให้รีบพาจีน่าส่งโรงพยาบาล...รัชดาตามเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ถวิกายืนหน้าซีดรู้สึกผิดอยู่หน้าห้อง สาทินีมาถึง พอเห็นถวิกาก็ชะงัก กลัวว่าเธอจะเอามีดมาไล่แทงอีก ถวิกาเสียงอ่อนโยนบอกเธอว่าจีน่าอยู่ข้างใน สาทินีรีบตามเข้าไป

พอเห็นลูกมีหมอและพยาบาลรุมล้อมเพื่อทำแผล แต่หนูน้อยดิ้นไม่ยอมให้ทำ สาทินีปรี่เข้าไปกอดลูกไว้ รัชดามองพี่สาวกับหลานอย่างปวดใจมาก...หมอทำแผลเสร็จบอกรัชดาว่าได้ฉีดยากันบาดทะยักแล้ว ส่วนอาการบาดเจ็บในหูต้องให้หมอหูมาตรวจในวันพรุ่งนี้ สาทินีโวยวายขึ้นว่าจะให้ตำรวจจับชลิตา รัชดายิ่งสงสัย ทำไมจู่ๆชลิตาถึงมาทำร้ายจีน่า เขารีบออกไปหาถวิกาที่หน้าห้องฉุกเฉินเพื่อคาดคั้นความจริง

“คุณรู้ได้ยังไง! ชลิตาจะมาจับจีน่า คุณรู้ล่วงหน้า! ทำไมถึงรู้” รัชดาก้าวเท้าเข้าหาถวิกาหน้าซีดพูดไม่ออก ถอยหนีจนชนเก้าอี้ล้มลง สารภาพทั้งน้ำตา “ฉันยุชลิตา...ให้ฆ่าจีน่า...ฉันเสียใจ...”

รัชดาขบกรามแน่น ในชีวิตไม่เคยโกรธมากขนาดนี้ ไม่คิดว่าคนรักจะเลวอย่างนี้ ถวิกาพร่ำบอกว่าเสียใจ เขาก็หาว่าเธอเสียใจที่จีน่าไม่ตาย ที่มานี่เพื่อหาโอกาสฆ่าอีก หญิงสาวปฏิเสธว่าไม่จริง ถ้าอยากให้จีน่าตายคงไม่กลับมาช่วย รัชดาไม่เชื่อว่าเธอจะเป็นโจรกลับใจ พอดีเจ้าหน้าที่เข็นเตียงจีน่าออกมา ที่หูขวามีปลาสเตอร์ปิดแผล สาทินีเดินเกาะขอบเตียงคอยดูแล

ถวิกาเข้าไปถามอาการ รัชดากระชากเธอกลับมา สั่งห้ามเข้าใกล้จีน่าอีก ไม่อย่างนั้นคนที่ตายจะเป็นเธอ ถวิการ้าวรานใจที่คนรักรังเกียจตัวเองขนาดนี้ เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อายใคร