ระบำมาร

ชลิตากับอัสดมกลับมาถึงบ้าน ปรีชารออยู่ด้วยความร้อนใจ ชลิตาชวนพ่อกลับไปคุยกันที่โรงแรม อัสดมขอให้นอนบ้าน เขาจะดูแลเธอเอง ปรีชาแย้งว่าไม่ต้องเพราะหย่ากันแล้ว

“เราหย่าให้คุณพ่อสบายใจ ตาจะกลับมาหาผม!” อัสดมโพล่งออกมา

ปรีชาตกใจที่ลูกสาวหลอก ชลิตาตัดสินใจบอกพ่อให้ไปรอข้างนอก จะขอคุยกับอัสดมและสัญญาว่าจะไม่หลอกพ่ออีก ปรีชาลังเลก่อนจะยอมออกไป...ชลิตาบอกอัสดมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่าถึงเวลาที่ต้องปล่อยวาง

อัสดมไม่เข้าใจ

“การหย่าของเราคือการจบชีวิตคู่...ตลอดไป”

“ไม่นะตา! ผมไม่ยอมจบ ผมรู้ผมทำผิดกฎ แต่ผมตัดเด็กคนนั้นแล้ว ผมเลือกตา”

“พ่อลูกตัดยังไงก็ไม่ขาด ตาน่าจะรู้เร็วกว่านี้จะได้ตัดขาดอัส”

“ตาไม่ตัดขาดผมหรอก ตาจะฆ่าจีน่า เพราะตายังรักผม”

“ทั้งรักทั้งแค้น!” อารมณ์ชลิตาพุ่งขึ้นมาเป็นแค้น “อัสหลอกตามาห้าปี บอกว่าจีน่าเป็นหลาน คนฉลาดหยิ่งในศักดิ์ศรีถูกยัดเยียดให้เป็นคนโง่โดยไม่รู้ตัวมันคือการหยามกันถึงที่สุด”

อัสดมหน้าเจื่อนพร่ำขอโทษจะไม่ทำอีก แต่ชลิตาตัดใจได้แล้ว ต่อให้เขาไปมีผู้หญิงที่ไหนอีกก็จะไม่สนใจ เธอจะมีชีวิตของตัวเองเสียที เธอหันหลังเดินจากไปโดยไม่เหลียวมอง...อัสดมเสียใจนั่งดื่มจนเมา โวยวายไล่คนขับรถและสาวใช้ออกจากบ้าน

ทางถวิกาขับรถกลับบ้านราชบุรีด้วยสภาพจิตใจที่บอบช้ำ เธอภาวนาขออย่าให้พ่อเกลียดเธออีกคน...

เมื่อเข้ามาในบ้านแปลกใจที่บ้านมืด จึงร้องเรียกพ่อพอเปิดไฟ ภาพที่เห็นทำให้เธอแทบล้มทั้งยืน ภาพพ่อนอนแน่นิ่งจมกองเลือด ในมือมีปืน เธอถลาเข้าไปกอดร่างพ่อ

“ใครยิงพ่อ! พ่อ...ฟื้นสิพ่อ...พ่อ!” ถวิการ้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าเวทนา

ร้องไห้อยู่พักใหญ่ ถวิกาพยายามอุ้มศพพ่อขึ้นมานอนบนโซฟาอย่างทุลักทุเล หาผ้ามาเช็ดเลือดที่ร่างพ่อ หาผ้าห่มมาห่มให้ ทำราวกับคนนอนหลับซบหน้าร้องไห้รำพันกับศพพ่อ

“วาวไม่เหลือใครแล้ว พ่ออยู่กับวาวก่อนนะวาวยังไม่พร้อมให้พ่อไป”

รุ่งเช้าถวิกาตื่นขึ้นมาไม่เห็นศพพ่อบนโซฟา เธอดีใจที่พ่อยังไม่ตาย เสียงเอนกเรียกให้มาอยู่ด้วยกัน...

ถวิกาสะดุ้งตื่น พบว่าเป็นเพียงความฝัน ว่าพ่อชวนให้ไปอยู่ด้วยกันทั้งแม่และพี่สาว เธอเกิดความคิดว่านั่นหมายถึง...ความตาย จึงมองไปที่ปืนของพ่อที่ตกอยู่...