มธุรสโลกันตร์

“ถึงปากจะไม่บอก แต่การกระทำก็รู้ว่าเธอเลือกฉัน”

“ก็พี่เล่นกอดรัดฉันไว้แล้วขู่จะทำร้ายฉัน”

“แต่เธอก็รู้ว่าฉันไม่ทำร้ายเธอจริงๆ”

“ไม่เคยทำร้าย แหม...ไม่อยากจะพูด เผลอเป็นลักหลับทุกครั้งเนี่ยนะ”

“งั้นต่อไปไม่มีลักหลับแล้ว แต่อย่าขัดขืนแล้วกัน เพราะเดี๋ยวจะยิ่งเจ็บ”

ภูผาพูดยิ้มๆ เพชรน้ำผึ้งตีหน้ายักษ์ใส่แล้วลุกพรวดจะออกไปแต่ภูผาคว้าแขนไว้จนเสียหลักเซ

ล้มลงมานอนทับบนตัวเขา ภูผาถือโอกาสนี้ออดอ้อนออเซาะเสียงพร่า

“ขอบใจที่เลือกที่จะอยู่กับฉันนะน้ำผึ้ง นอกจากครูลอยกับแม่ลำเจียกก็มีเธอนี่แหละที่เชื่อมั่นในตัวฉัน ว่าฉันจะเป็นคนดีได้” ภูผากอดรัดเธอแน่น เพชรน้ำผึ้งเขินอายแต่ก็ยอมให้เขากอดอยู่อย่างนั้นเพราะต่างคนต่างรู้สึกดีต่อกัน

กระเช้ายืนอยู่นอกบ้านได้ยินเสียงคุยกะหนุง กะหนิงของสองคน รู้สึกเจ็บแปลบที่ใจ รำพึงน้อยเนื้อ ต่ำใจว่าชาตินี้ภูผาคงไม่มีวันกลับมารักเธอได้อีกแล้ว...

ooooooo

กระเช้าไปนั่งน้ำตาคลอต่อหน้าสมทรงที่ดักปลาตรงลำธาร สมทรงสงสารอีกฝ่ายจึงปลุกปลอบ แต่เพราะคำพูดขวานผ่าซากทำให้คำปลอบโยนกลายเป็นการซ้ำเติมเลยโดนกระเช้ายันโครมถลาลงน้ำเปียกปอน

กระนั้นสมทรงก็ยังลอยหน้าด้วยความหวังดี เตือนกระเช้าให้ตระหนักว่าถ้าไม่อยากเป็นหมาหัวเน่าอยู่ในชุมโจรนี้ก็ต้องเข้าหาคนที่เหนือกว่าภูผาจะได้ช่วยดันให้เขาขึ้นเป็นใหญ่ ซึ่งคนคนนั้นก็คือผจง

“แต่ข้าจะไม่กลับไปหาพี่ผจง”

“งั้นเอ็งก็ไม่มีทางเลือก ต้องยอมเป็นหมาหัวเน่า รอเวลาให้พ่อเสือผันขายเอ็งให้ใครสักคน โชคดีอาจได้ผัวหนุ่มๆหน้าตาดี แต่ถ้าโชคร้ายได้ผัวแก่บ้ากามขึ้นมา นรกดีๆเลยอีกระเช้า”

คำพูดของสมทรงทำให้กระเช้าอดครุ่นคิดไม่ได้ พลันเสียงชาวบ้านในชุมโจรดังขึ้น สองสาวมองไปด้วยความสงสัย ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งถามพร้าวกับเข้มว่าผจงเป็นอะไร เข้มบอกว่าลูกพี่ตนไปแก้แค้นให้พ่อเสือผันกับภูผามาจนเจ็บหนัก ขณะที่พร้าวเอาแต่ไล่ทุกคนอย่าขวางทาง ว่าแล้วก็ช่วยกันกับเข้มหิ้วปีกผจงที่มีบาดแผลหลายแห่งมาทางบ้านเสือผัน

กระเช้าชะเง้อคอยาว ค่อยๆเดินตามหลังทุกคนไปแล้วได้ยินเข้มกับพร้าวตะโกนขอความช่วยเหลือจากเสือผัน บอกว่าผจงโดนคุณไสยมา ถ้าพ่อเสือผันไม่ทำพิธีช่วยเขาต้องตายแน่

เสือผันซึ่งสยบเหล็กไหลในร่างกายได้แล้วโผล่ออกมาดูสภาพลูกชาย เมื่อได้ยินว่าผจงโดนคุณไสยของกำนันชัชเพราะตั้งใจไปแก้แค้นให้พ่อที่ถูกหักหลัง เสือผันเหมือนจะไม่เชื่อ กระทั่งลูกน้องผจงแบกห่อศพเข้ามาวาง ซึ่งผจงยืนยันว่าศพที่ไหม้ดำเป็นตอตะโกคือกำนันชัช เสือผันถึงชะงักจ้องเขม็ง

“ศพไอ้กำนันชัชจ้ะพ่อ ฉันสู้ถวายหัวเพราะแค้นแทนพ่อ ตอนที่มันใช้คุณไสยเล่นงานฉัน มันนึกว่าฉันต้องเสร็จมันแล้วแน่ๆ แต่มันคิดผิด เพราะฉันวางแผนให้ลูกน้องฉันช่วยกันราดน้ำมันใส่มัน แล้วจากนั้นฉันก็แค่จุดไฟเผามันทั้งเป็น”

ทุกคนต่างฮือฮากับสิ่งที่ผจงเล่ามา เพราะเป็นวีรกรรมที่น่ายกย่อง แต่เสือผันยังสงสัยขยับเข้าไปมองศพไหม้ดำใกล้ๆ ผจงรู้ดีว่าพ่อไม่เชื่อง่ายๆ จึงให้ลูกน้องเอาปืนของกำนันชัชให้เสือผันดู

เมื่อเห็นปืนกระบอกนั้นเสือผันหลุดปากว่า “ปืนของรักของหวงของไอ้กำนัน”