มธุรสโลกันตร์

เสือผันยิ้มร้ายแล้วพุ่งตัวด้วยความเร็ว เพียงพริบตาเดียวก็โผล่ไปข้างหลังและซัดเผ่าเทพจนล้ม เพชรน้ำผึ้งเป็นห่วงอยากช่วย แต่ดำกับคงรีบเข้ามาดึงเธอกับภูผาผ่านประตูมิติออกไป เผ่าเทพจะตามแต่โดนเสือผันขัดขวางและเล่นงานจนเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ

“คิดจะจับเสือผัน หมวดต้องฝึกมาให้หนักกว่านี้” ว่าแล้วเสือผันชักมีดอาคมจะจ้วงแทงเผ่าเทพ แต่ต้องชะงักเพราะจ่าเศกพร้อมตำรวจหลายนายแห่กันเข้ามาระดมยิง “ถือว่าวันนี้หมวดโชคดีที่มีพรรคพวกมาขัดจังหวะ แต่ถ้าเจอกันอีกครั้งเมื่อไหร่ หมวดไม่รอดแน่”

เสือผันขู่และท้าทายเผ่าเทพก่อนจะถอยกลับเข้าประตูมิติแล้วหายวับไป เผ่าเทพได้แต่มองตามด้วยความเจ็บใจ

ooooooo

เมื่อกลุ่มของเสือผันพากันกลับมาถึงหมู่บ้าน ลำเจียกเห็นสภาพภูผาบาดเจ็บก็กุลีกุจอเข้าหาด้วยความเป็นห่วง เรียกก้องกับรุ่งมาช่วยกัน

สองสมุนคู่ใจของภูผาดีใจมากที่ลูกพี่รอดกลับมา บอกว่าบุญรักษาแท้ๆ แต่เสือผันแย้งว่าไม่ใช่บุญรักษาแต่เพราะตนต่างหากที่รักษาชีวิตภูผาไว้ได้ พร้อมกันนี้ก็พูดทวงบุญคุณให้ภูผาจำไว้ว่าเขาเป็นหนี้ชีวิตตน จากนั้นให้ก้องกับรุ่งพาภูผาไปรักษาตัว ส่วนเพชรน้ำผึ้งที่บาดเจ็บเล็กน้อยก็ได้พิกุลอาสาช่วยดูแล

เสือผันกลับเข้ากระท่อมได้สักครู่เริ่มมีอาการเจ็บร้าวจากข้างในจนตัวเกร็ง ไม้เท้าหลุดจากมือ ดำกับคงเป็นห่วงจะเข้ามาช่วย แต่เสือผันเกรี้ยวกราดตวาดไล่ให้ออกไป ก่อนที่ตัวเองจะทรุดลงในท่าชันเข่าข้างหนึ่ง สีหน้าแสดงอาการเจ็บปวดมากขึ้นจนต้องฉีกเสื้อออกเพื่อดูหน้าท้อง

หน้าท้องเสือผันมีบางอย่างเป็นก้อนนูนเคลื่อนตัวไปมา ยิ่งมันเคลื่อนไหวมากก็ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดทรมาน ลำเจียกเข้ามาเห็นตกใจรีบประคอง ครั้นสังเกตเห็นบริเวณท้องเสือผันก็เข้าใจทันที

“นั่นมัน...อีกแล้วเหรอจ๊ะพี่”

เสือผันไม่ตอบเพราะกำลังเจ็บปวดทรมานร่างกายแสนสาหัส ไม่มีแรงแม้แต่ปฏิเสธความช่วยเหลือ จำยอมให้ลำเจียกประคองเข้าไปในห้องบูชาเครื่องรางของขลัง ช่วยจัดท่าให้นั่งเพื่อเข้าสู่ฌานสมาธิ

“ฉันนึกว่าที่พี่เข้าถ้ำไปอาบแสงจันทร์คราวนี้จะช่วยสะกดเหล็กไหลไพรดำในตัวพี่ได้แล้ว”

“ข้าทำพิธีไม่เสร็จสมบูรณ์เพราะต้องรีบไปช่วยไอ้ผา แล้วยังใช้อาคมที่ทำให้ร่างกายข้าอ่อนแรงลงไปทุกครั้งด้วย”

“ฉันว่าพี่เอาเหล็กไหลไพรดำในตัวออกมาเถอะ มีไว้มันก็มีแต่จะทำให้พี่ทรมานร่างกาย อ่อนแอลงไปทุกวัน”

“ถ้าข้าเอามันออกไป ข้าก็จะไม่ใช่เสือผันที่มีแต่คนเกรงกลัวอีกต่อไปน่ะสิวะ”

“แต่พี่อาจจะตายเพราะมันก็ได้”

“ไม่มีทาง...ไอ้เสือผันจะต้องอยู่ยงคงกระพัน ข้าจะอยู่เป็นตำนานให้คนทั้งประเทศต้องจดจำชื่อข้า เอ็งออกไปได้แล้ว แล้วก็หุบปากซะ เรื่องนี้ให้รู้กันแค่เอ็งกับข้าเท่านั้น ถ้ามีคนอื่นรู้เรื่องนี้ล่ะก็...” เสือผันไม่พูดต่อ แต่จ้องมองลำเจียกด้วยสายตาดุดันน่ากลัว

“ฉันไม่พูดหรอกจ้ะ ให้ตายฉันก็ไม่พูด”

ลำเจียกตัดสินใจออกไป ทิ้งเสือผันไว้เพียงลำพังด้วยความเจ็บทรมาน แต่เสือผันก็พยายามฝืนทนด้วยการนั่งสมาธิแล้วบริกรรมคาถาเพื่อสะกดเหล็กไหลไพรดำในร่างกาย

ลำเจียกเดินออกมาหน้ากระท่อมแล้วหยุดมองกลับไปด้วยสีหน้าครุ่นคิด...เธอเป็นคนเดียวที่รู้ถึงที่มาของพลังอันน่าเกรงขามของเสือผัน และมันก็เป็นจุดอ่อนของเขาที่พร้อมฆ่าเขาได้ด้วยเช่นกัน