มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 9
กำนันชัชพร้อมลูกน้องฝีมือดีเดินออกมาที่ลานหน้าบ้านเห็นผจงยืนรอโดยมีลูกน้องของ กำนันสองคนใช้ปืนจี้ประกบไว้อย่างไม่ไว้ใจ
ผจงไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน กลับยิ้มยียวนเมื่อเห็นกำนันชัชโผล่หัวออกมาได้เสียที “กว่าจะยอมให้ฉันเจอหน้าได้ ลีลาเยอะเหลือเกินนะกำนัน”
“ไอ้ผจง! ปากเก่งนักนะมึง แค่กูดีดนิ้วทีเดียวลูกน้องกูก็ยิงหัวมึงเป็นรูแล้ว”
“กำนันคิดว่าคนอย่างฉันจะมารนหาที่ตายง่ายๆ แบบนั้นเหรอ ดูถูกกันเกินไปรึเปล่า”
นอกจากผจงจะไม่หวั่นเกรงแล้วยังท้าทายด้วยการขยับเข้าหากำนันชัช จึงถูกลูกน้องกำนันพร้อมเพรียงกันชักปืนจ่อหัว
“ก็ลองดูไอ้ผจง มึงกล้าอีกแค่ก้าวเดียว...”
“ถ้ากำนันจะตัดสินใจโง่ๆแบบนั้นก็เอาเลย แต่ฉันบอกได้คำเดียวว่าชาตินี้กำนันจะไม่มีทางล้มพ่อฉันได้ ยิ่งมือเปื้อนเลือดฆ่าลูกชายของเสือผัน
ด้วยแล้ว พ่อฉันตามฆ่าล้างโคตรกำนันแน่ กำนันก็รู้จักสันดานพ่อฉันดีอยู่แล้วนี่”
“ท่าทางเอ็งจะรู้อะไรๆมากกว่าที่ข้าคิด”
“ถ้าอยากรู้ว่าฉันรู้อะไรบ้าง...” ผจงไม่พูดต่อให้จบ แต่ล้วงมือเข้าไปในเสื้อหยิบห่อเฮโรอีนที่มีสัญลักษณ์เหยี่ยวแดงออกมาโยนให้กำนันชัชรับไป
“นี่มัน?”
“ใช่ เฮโรอีนของกำนันกับพวกยังไม่ถูกทำลาย แต่มันอยู่ที่ฉันทั้งหมด”
กำนันชัชเริ่มสนใจ มองผจงอย่างครุ่นคิด ขณะ ที่ผจงเหยียดยิ้มชอบใจ เชื่อมั่นว่าไม่ยากที่จะชักจูงอีกฝ่ายให้คล้อยตาม
ooooooo
รุ่งเช้ามีเหตุให้เพชรน้ำผึ้งเข้าใจผิดอีกว่าตนเองโดนภูผาลักหลับกลางป่า เพราะลักษณะการนอนของเธอที่กอดซบซุกอกเขาอย่างอุ่นสบาย กับเสียงของเขาที่กระซิบข้างหูชวนให้คิดไปอย่างนั้น
“แบบนี้พี่ก็ชอบนะ วันหลังเรามาเปลี่ยนบรรยากาศกันบ่อยๆนะ ถ้าได้ลูกผู้ชายพี่จะตั้งชื่อว่าพงไพร”
เพชรน้ำผึ้งตกใจมากถึงกับลืมตาโพลงรีบลุกขึ้นนั่งเรียกชื่อเขาเสียงหลง แต่ภูผากลับขานรับเสียงนุ่มด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจว่าเมียจ๋า เล่นเอาหญิงสาวเลิ่กลั่กหลุดปากว่า “เมือคืนนี้...อีกแล้วเหรอ”
ภูผาพยักหน้าแทนคำตอบพร้อมชูสองนิ้วขึ้นมา ทำให้เพชรน้ำผึ้งหน้าเสีย พูดอ้อมแอ้มอย่างอายๆ
“สองหมายถึง...”
“นั่นแหละ ไม่ต้องเข้าใจอย่างอื่นเลย”
“หา!! อีกแล้ว และอีกแล้ว...รู้มั้ยว่านอกจากเป็นโจรแล้วพี่ยังเป็นโรคจิตด้วย โจรโรคจิตชอบลักหลับผู้หญิง...บ้าที่สุด บ้าๆๆ”
เธอทุบเขารัวๆ ภูผาปัดป้องก่อนจับมือเธอให้หยุดทำร้ายตน เอ่ยยั่วเย้าว่าที่โมโหกระฟัดกระเฟียดคงเพราะไม่พอใจที่ถูกลักหลับโดยไม่ได้รู้สึกมีส่วนร่วมนั่นยิ่งทำให้หญิงสาวฉุนเฉียวตบปากเขาไปทีแล้วด่าซ้ำ
“ไอ้โจรโรคจิต...พี่เก่งกับฉันได้ก็แค่ตอนฉันหลับเท่านั้นแหละ”
ด่าเสร็จก็ผลักเขาออกห่างแล้วเดินหน้าง้ำหนีไป ภูผาอมยิ้มชอบใจ แต่จู่ๆรู้สึกเจ็บแปลบที่ขา เปิดดูพบว่าแผลอักเสบก็นิ่วหน้าเป็นกังวล...
เช้าวันเดียวกันที่บึงน้ำใหญ่ ลูกน้องกำนันชัชออกเรือค้นหาศพภูผาแต่ไม่พบ ผจงจึงยืนยันคำพูดของตนได้เต็มปากเต็มคำ
“เป็นอย่างที่ฉันบอกนั่นแหละ กำนันประมาทน้องชายฉันมากไป คนอย่างไอ้ผาถ้าไม่ได้เหยียบศพมันไว้คาตีนให้คิดไว้ได้เลยว่ามันยังไม่ตาย”
“แต่มันโดนไปหนักขนาดนั้น ถ้ามันยังรอดได้ก็แสดงว่าฝีมือมันกินกันไม่ขาดกับไอ้ผัน”
