มธุรสโลกันตร์

เสียงปืนทำให้เพชรน้ำผึ้งที่อยู่ในวงอาคมพรางตัวตกใจและเป็นห่วงภูผายิ่งขึ้น ที่สุดเธอร้อนรนทนไม่ได้ตัดสินใจก้าวขาออกจากวงอาคม

เวลานั้นภูผากำลังกัดฟันซัดเผ่าเทพ แต่ผ่านไปไม่นานเขาก็เป็นฝ่ายโดนเผ่าเทพเล่นงานจนทรุดลงไปอีก

“ฉันยอมรับในความเป็นคนใจสู้ของแกไอ้เสือผา นี่ถ้าแกไม่เป็นเสือเป็นโจรแล้วหันมาช่วยเหลือราชการ เราคงได้ช่วยกันล้างบางซุ้มโจรให้เกลี้ยงไปจากแผ่นดินได้”

ภูผาเจ็บตัวแต่ยังหัวเราะได้ เย้ยหยันคำพูดนั้นของนายตำรวจหนุ่มเพราะมันไม่มีวันเกิดขึ้นแน่

“ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะเก็บปากเอาไว้ช่วยให้ข้อมูลกับตำรวจตามล่าเสือผัน โทษหนักแกจะได้เป็นเบา แต่ก่อนจะไปถึงตรงนั้น ขอฉันดูหน้าเสือผาหน่อยเถอะ”

เผ่าเทพจะดึงผ้าปิดหน้าเสือผาออก ทันใดนั้นเพชรน้ำผึ้งวิ่งเข้ามาร้องห้าม เขาเลยชะงักมือ

“พี่เทพ!! อย่าทำอะไรเสือผานะ”

ภูผาเห็นเป็นโอกาสจึงผลักเผ่าเทพออกจากตัวแล้วรีบกะเผลกไปหาเพชรน้ำผึ้ง และใช้เธอเป็นตัวประกันทันทีที่เผ่าเทพชักปืนจะลั่นไก

“มาทางไหนไปทางนั้นเลยหมวด ไม่งั้นฉันจะไม่รับประกันความปลอดภัยของน้ำผึ้ง”

เผ่าเทพเจ็บใจไม่ยอมลดปืนลง จนเพชรน้ำผึ้งต้องร้องขอว่าอย่าฆ่าแกงกันเลย

“คุณน้ำผึ้งจะไปปกป้องมันทำไม มันเป็นโจร มันกำลังหลอกคุณ ทุกคำพูดที่มันบอกให้คุณหลงเชื่อ มันคือคำโกหก มันเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของคุณไม่พอ ยังหยามเกียรติวงศ์ตระกูลของคุณด้วย”

หญิงสาวชะงัก อึกๆอักๆ ขณะที่เผ่าเทพยังคงโน้มน้าวเธอต่อไป

“ไม่ต้องไปสงสารมัน มันใช้ความอ่อนไหวของคุณมาเป็นเกราะป้องกันให้ตัวมันเอง”

“น้ำผึ้ง...ฉันจะไม่บอกหรอกนะว่าเธอควรเชื่อคำพูดของคู่หมั้นเธอรึเปล่า เพราะทุกอย่างอยู่ที่การกระทำของฉันทั้งนั้น”

“คุณน้ำผึ้งอย่าไปฟังมัน ให้ผมพาคุณกลับบ้านเถอะ ผมพร้อมพาคุณกลับไปได้เดี๋ยวนี้”

เพชรน้ำผึ้งหนักใจมากขึ้นกับการตัดสินใจที่ยากเย็น ภูผาเห็นดังนั้นก็เริ่มใจเสีย ประกาศไม่ยอมให้เธอไปพร้อมกอดรัดเธอไว้ราวงูจงอางหวงไข่

สถานการณ์ยากต่อการตัดสินใจ ปากกระบอกปืนของภูผาและเผ่าเทพเล็งใส่กันอย่างจดๆจ้องๆหาทางลงไม่ได้ ทันใดนั้นเองลมพัดกระโชกอย่างแรงจนต้นไม้ไหวไปมา ประตูมิติที่สร้างขึ้นด้วยอาคมของเสือผันเปิดออก เจ้าตัวกับสมุนคู่ใจก้าวออกมาด้วยท่าทางดุดัน

“ไอ้ผา ได้เวลากลับภูพยัคฆ์แล้ว” ทันทีที่พูดจบ เสือผันให้ดำกับคงไปช่วยพาภูผาเข้ามาที่ประตูมิติ แต่เผ่าเทพไม่ยอมง่ายๆ ยิงปืนขู่ปัง!!

“ในที่สุดก็ได้เจอหน้าแกซะทีไอ้เสือผัน โผล่มาแบบนี้ดีแลย ฉันจะได้ลากคอแกพร้อมลูกชายเข้าคุกให้หมดซะทีเดียว”

“หมวดเผ่าเทพ ได้ยินไอ้ผจงว่าหมวดไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะกล้าปากดีท้าทายคนอย่างเสือผัน”

“ฉันไม่ได้แค่ปากดีท้าทาย แต่ฉันทำจริง” เผ่าเทพยิงเสือผันไม่ยั้ง แต่ทำอะไรไม่ได้สักนิด แค่เสือเฒ่าจ้องเขม็งลูกปืนก็ลอยค้างกลางอากาศ แล้วเป่าปากทีเดียวกระสุนทั้งหมดก็ย้อนกลับไปแต่ไม่ระคายผิวเผ่าเทพ

“อ๋อ...ที่แท้ก็ไปได้วิชาดีมานี่เอง แต่ฝึกมาแค่นี้ยังไม่พอที่จะล้มฉันหรอกหมวด”