มธุรสโลกันตร์

“น้าลำเจียก” เสียงเรียกของกระเช้าทำให้ลำเจียกหันขวับกลับมา “ได้ยินว่าพี่ผาบาดเจ็บหนักกลับมาเหรอจ๊ะ”

“ไอ้ผากลับมาไม่ทันไรเอ็งก็สาระแนรู้ถึงขนาดนั้นแล้ว...ยังต้องมาถามข้าอีกเหรอ” ลำเจียกเสียงแข็งใส่กระเช้าแล้วเดินดุ่มไปทางกระท่อมภูผา เห็นเพชรน้ำผึ้ง พิกุล ก้อง และรุ่งนั่งหน้าสลอนก็เอ็ดว่าภูผาไม่เป็นอะไรแล้วจะมามุงกันทำไม

“โธ่แม่ลำเจียกจ๊ะ ที่พวกฉันรอดตายมาได้เนี่ยก็เพราะพี่ผายอมเอาชีวิตตัวเองเข้าแลก บุญคุณครั้งนี้ชาตินี้จะใช้หมดรึเปล่าก็ไม่รู้”

“ไม่มีทางหมดหรอกไอ้รุ่ง เพราะยังมีครั้งก่อนๆอีกที่พี่ผาช่วยชีวิตเอ็งไว้”

“ใช่...ข้าเลยอยากจะอยู่ช่วยพี่ผาบ้าง ถ้าพี่ผาร้อนฉันก็ช่วยเช็ดตัว ถ้าพี่ผาหิวน้ำฉันก็จะช่วยป้อนน้ำ ถ้าพี่ผาบ่นหนาวฉันก็ช่วยห่มผ้าให้ ถ้าพี่ผา...”

“เดี๋ยวไอ้รุ่ง ที่เอ็งพูดมาทั้งหมดมันหน้าที่เมียที่ต้องทำให้ผัวไม่ใช่เหรอ”

“มันก็ใช่อีพิกุล แต่ที่ข้าเสนอตัว ถึงไม่ใช่เมียแต่ขอทำแทนเมียให้ได้ ก็เพราะเมียแท้ๆเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่ผาต้องเป็นแบบนี้ไง”

เพชรน้ำผึ้งชะงักเพราะสายตาของรุ่งทำให้เธอกลายเป็นคนผิด พิกุลเองก็ช่วยไม่ได้เพราะทุกคนต่างรู้ดี

“พอได้แล้วไอ้รุ่ง ไม่ใช่เวลานี้ น้ำหน้าอย่างเอ็งจะมาขอทำหน้าที่แทนเมียไอ้ผาเนี่ย ข้าบอกเลย ไอ้ผารู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อไหร่มันกระทืบเอ็งแน่...ไปได้แล้วไปๆๆ”

ลำเจียกไล่รุ่งกับก้องออกไป พิกุลลุกตามสองคนนั้นไปด้วย เหลือเพชรน้ำผึ้งยืนหน้าจ๋อยอยู่คนเดียว

ooooooo

ภูผาหลับไปเพราะพิษไข้ผสมความอ่อนล้า ทว่าไม่นานนักเขาก็รู้สึกตัวแต่ยังไม่ลืมตา นิ่งฟังลำเจียกกับเพชรน้ำผึ้งสนทนากันด้วยเรื่องของเขาอย่างไม่ค่อยจะลงรอยกัน

ลำเจียกห่วงลูกชายมากจึงอดแขวะกระแนะ กระแหนลูกสะใภ้ไม่ได้ ซึ่งเพชรน้ำผึ้งก็สวนกลับประสาคนปากไวทั้งที่ใจไม่ได้คิดอะไร แต่ลำเจียกคิดว่าเธอประชดเลยแว้ดใส่

“เอ็งนี่! เถียงด้วยแล้วเมื่อยปาก เอาเป็นว่าถ้าเอ็งหาเรื่องหนีให้ไอ้ผาต้องลำบากแบบนี้อีก ข้าจะเป็นคนวางยาพิษให้เอ็งตายเป็นผีเฝ้าภูพยัคฆ์นี่แหละ...

ข้าไม่ได้ขู่ แต่ข้าเอาจริง ต่อให้ไอ้ผารักเอ็งมากแค่ไหน ข้าก็รักลูกชายข้ามากกว่า”

เพชรน้ำผึ้งรับรู้ได้ถึงความน่ากลัวชวนขนลุกจากคำขู่ของลำเจียกจึงปิดปากเงียบ แต่ภูผาลืมตาบอกแม่ว่า

“แม่ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอกจ้ะ เพราะเมียจะไม่หนีผัวไปไหนอีกแล้ว ฉันมั่นใจ เพราะขนาดอดีตคู่หมั้นตามมาทวงไม่ลดราวาศอกขนาดนี้ แต่เมียฉันก็เลือกทิ้งมันเพื่อมาอยู่ดูแลฉัน”

“จริงเหรอไอ้ผา”

“จ้ะแม่”

“ถ้าเป็นอย่างเอ็งว่าก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเลือกว่าจะวางยาให้มันตายแบบไหนดี”

“ไม่ต้องจ้ะแม่ แม่เตรียมหาแค่ยาบำรุงช่วยให้เมียฉันพร้อมมีลูกก็พอ เพราะระหว่างอยู่ในป่าเรานอนคุยกันจนเข้าใจกันดีแล้วจ้ะ”

“ถ้าตกลงกันได้ข้าก็จะไม่ยุ่ง คืนนี้ก็พักเยอะๆล่ะ อย่าหักโหม เดี๋ยวไข้มันจะตีกลับ”

ลำเจียกกลับออกไปอย่างเบาใจ ภูผาฉีกยิ้มให้เพชรน้ำผึ้ง แต่เธอไม่ยิ้มด้วย วางท่ามึนตึงเช็ดตัวให้เขาแบบขอไปทีตามหน้าที่เมียเพราะไม่ชอบใจคำพูดเมื่อสักครู่ของเขา

“จะโกรธทำไมในเมื่อสิ่งที่ฉันพูดไปเป็นเรื่องจริง”

“ฉันแค่เข้าไปช่วยห้ามไม่ให้พี่เทพกับพี่ฆ่ากันตายแค่นั้น”