มธุรสโลกันตร์

“ไอ้คงเล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว ในที่สุดไอ้กำนันชัชมันก็ยอมเปิดหน้าไพ่ให้เห็นแล้วว่ามันคือหัวโจกที่ไม่คิดจะฟังข้า มันวางแผนให้ข้าส่งลูกชายไปให้มันเชือด มันจะได้เอาคืนที่ข้าฆ่าไอ้เดช ไอ้ดวง”

“จ้ะพี่ จนป่านนี้ไอ้ผาก็ยังไม่กลับมา ลูกน้องมันว่าพวกนั้นส่งอดีตทหารฝีมือดีเป็นสิบตามล่า พี่ผันพอจะช่วยอะไรไอ้ผาได้บ้างมั้ย”

เสือผันไม่ตอบ มองลำเจียกอย่างครุ่นคิด...

ขณะเดียวกันนั้นภูผากับเพชรน้ำผึ้งยังอยู่ในป่า ภูผาเจ็บแผลที่ขาแต่ก็ยังอุตส่าห์จะตัดกล้วยบนต้นให้เธอกินประทังความหิว ครั้นเพชรน้ำผึ้งได้เห็นแผลอักเสบและเขาตัวร้อนก็เป็นห่วงจะให้ไปหาหมอ แต่ภูผาบอกว่าตนไม่เป็นไร เดี๋ยวถึงภูพยัคฆ์แม่ลำเจียกจะเป็นคนรักษาให้เอง

“เธอกินให้อิ่ม พักให้มีแรงก่อนค่อยไปก็ได้”

“พี่เป็นขนาดนี้ ฉันจะมีอารมณ์กินอะไรได้อีกล่ะ พี่บอกทางฉันมา ฉันจะช่วยพาพี่กลับภูพยัคฆ์”

หญิงสาวกุลีกุจอช่วยพยุงเขาไป ซ้ำยังยอมรับว่ากลัวเขาตาย เพราะถ้าเขาตายเธอต้องเป็นม่าย แล้วเสือผันก็ต้องหาผู้ชายคนอื่นมาเป็นผัวเธออีก ซึ่งเธอไม่เอาด้วยแน่นอน แค่เขาคนเดียวเธอก็อยากตายวันละหลายรอบ

“แต่ก็ยังเห็นเธอไม่ทิ้งฉันไปไหน”

“เพราะพี่ไม่เหมือนโจรคนอื่นไง ฉันเชื่อว่าพี่ไม่ได้เป็นโจรเพราะสันดาน แต่เป็นเพราะถูกบังคับให้เป็นต่างหาก ฉันถึงยอมเสี่ยงก่อเรื่องให้พี่โกรธ แต่ไม่ใช่เพราะฉันอยากหนีเอาตัวรอด ฉันอยากพาคนมาช่วยพี่ ถ้าชุมโจรของเสือผันถูกกวาดล้าง ฉันจะบอกทุกคนว่าพี่พยายามช่วยดูแลฉัน บางทีโทษหนักจะได้เป็นเบา พี่อาจจะติดคุกอยู่แค่ไม่กี่ปี แต่พอพ้นโทษแล้ว พี่ก็จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ หลังจากนั้นฉันจะช่วยพี่ตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงให้ พี่จะได้ใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาซะที”

“ขอบใจ แต่มันไม่ง่ายเหมือนนิยายที่เธอชอบอ่านหรอก บาปที่ฉันเคยร่วมก่อกับคนอื่นมันหนักหนาจนไม่สมควรได้รับการเว้นโทษ และฉันก็ไม่อยากไปให้พ่อแม่เห็นหน้าลูกที่เคยเป็นโจรหรอก มันจะอับอายวงศาคณาญาติเขาเปล่าๆ...แล้วเธอก็อ่านฉันผิด ถ้าฉันไม่ได้เป็นโจรโดยสันดาน ฉันคงไม่มีชีวิตรอดอยู่ในดงโจรมาได้ถึงขนาดนี้แน่”

“พี่ผา...ทำไมเวลาที่ฉันพยายามพูดถึงโอกาสดีๆ ที่เราจะได้ไปให้พ้นจากวังวนนี้ได้ พี่ต้องคอยปฏิเสธ ย้ำแต่ว่าพี่ไม่ได้เป็นคนดี”

“ก็เพราะฉันไม่ได้เป็นคนดีจริงๆไง เธอยังเป็นเด็กสาวโลกสวย เลยหลงคารมฉัน ก็แค่นั้น”

หญิงสาวชะงักไม่คิดว่าเขาจะพูดตัดพ้อแบบนี้กับเธอ ระหว่างนั้นเองภูผาได้ยินเสียงบางอย่างใกล้เข้ามา จึงรีบเข้าประชิดเอามือปิดปากเพชรน้ำผึ้งไม่ให้ส่งเสียงและบอกให้รู้ว่ามีคนมาซึ่งอาจจะเป็นพวกกำนันชัชที่รู้ว่าตนยังไม่ตาย จากนั้นเขารั้งเธอไปอยู่ภายในวงกลมที่ใช้ไม้ขีดไว้แล้วพนมมือร่ายอาคมจนเกิดแสงเรืองรองรอบตัว

“ฉันใช้อาคมบังตา พรางไม่ให้ใครเห็นเธอ แต่เธอต้องอยู่แต่ในวงนี้เท่านั้น ห้ามออกมาเด็ดขาด”

“พี่ก็เข้ามาอยู่ในนี้กับฉันสิ จะได้ไม่มีใครเห็น”