มธุรสโลกันตร์

“มึงรู้ใช่มั้ยว่าคนที่กล้าขัดคำสั่งกูจะต้องได้รับบทเรียนยังไง...มานี่” เสือผันลากกระเช้าไปโยนโครมหน้าบ้านแล้วสั่งไอ้ดำเอาเชือกมัดมือเธอขึงกับรอก ผู้คนในชุมโจรเริ่มมามุงดูด้วยสีหน้าหวาดๆ

เพชรน้ำผึ้งไม่ชอบใจกับความโหดเหี้ยมของเสือผันจึงออกโรงช่วยเหลือกระเช้า ลำเจียกกับพิกุลเห็นท่าไม่ดีกลัวเพชรน้ำผึ้งจะโดนไปด้วยจึงช่วยกันปราม จากนั้นพิกุลก็ขอร้องเสือผันด้วยตัวเองว่าอย่าตีพี่สาวตนอีกเลย

“หลบไปอีพิกุล ถ้าเอ็งไม่มีหน้าที่คอยดูแลเมียข้า พวกเอ็งทั้งพี่ทั้งน้องนี่แหละที่ต้องถูกส่งไปเป็นเมียพรรคพวกข้า”

“พอเถอะเสือผัน นี่ไม่ใช่ยุคทาสแล้วนะ ที่นึกจะกดขี่ข่มเหงผู้หญิงยังไงก็ได้”

“นังน้ำผึ้ง! ปากดี หัวหมอนักนะ...เออ นี่ไม่ใช่ยุคทาสแล้วก็จริง แต่ที่นี่มันซ่องโจรที่มีข้าเป็นหัวหน้า ถ้าพวกเอ็งไม่ฟังคำสั่งข้า ป่านนี้ได้ฉิบหายถูกตำรวจยิงตายกันหมดแล้ว”

เสือผันผลักเพชรน้ำผึ้งออกห่าง รวมทั้งพิกุลก็ถูกดำดึงตัวออกไป เสือผันจะเฆี่ยนตีกระเช้าด้วยหวาย แต่เสียงผจงแทรกเข้ามาจนเขาหยุดชะงัก

“หยุดก่อนพ่อ เมื่อก่อนฉันกับกระเช้าก็เคยเป็นผัวเมียกันอยู่ บางทีฉันอาจจะช่วยพูดให้กระเช้าเข้าใจ มันจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว พ่อก็จะได้ไม่ต้องเสียเวลาลงโทษ”

เสือผันนิ่งมองลูกชายอยู่ครู่ ก่อนจะยอมถอยให้เขาเข้าไปหากระเช้าใกล้ๆ ผจงกระซิบเบาๆได้ยินกันสองคน

“เห็นไหมกระเช้า ผิดไปจากที่ฉันพูดไหมล่ะ นับวันพ่อยิ่งเผด็จการไม่สนใจใครนอกจากตัวเอง ถ้าฉันไม่ทำอะไรซะตั้งแต่วันนี้ ภูพยัคฆ์ต้องฉิบหายในเร็ววันนี้แน่ แล้วถ้าเธอคิดว่าไอ้ผามันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ล่ะก็ เธอก็เห็นแล้วนี่วันๆมันสนใจอะไรที่ไหน หลงแต่เมียหม่อมของมันจนไม่สนใจคนอื่นเลย โดยเฉพาะเธอ”

“แต่ฉันเกลียดไอ้เสือเทพ ฉันไม่อยากเป็นเมียมัน”

“เรื่องนั้นฉันช่วยได้ ขอแค่กระเช้าร่วมมือกับฉัน นอกจากจะไม่ต้องเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครเอาแล้ว ฉันจะทำให้กระเช้าเป็นนางพญาคนใหม่ของภูพยัคฆ์เลย”

กระเช้านิ่งคิดใคร่ครวญ ผจงยิ้มมั่นใจก่อนจะถอยห่างออกมา บอกเสือผันให้ลองถามกระเช้าดูอีกที

“ว่าไงอีกระเช้า มึงยังกล้าขัดคำสั่งกูอีกมั้ย”

“ไม่...ไม่แล้วจ้ะ ฉันยอมทำตามทุกคำที่พ่อสั่งแล้วจ้ะ”

เสือผันพอใจ พยักหน้าให้ดำตัดเชือกมัดมือกระเช้าออก จากนั้นสั่งลำเจียกดูแล แต่พิกุลกับเพชรน้ำผึ้งกุลีกุจอมาช่วยพยุงด้วยความสงสาร กระเช้ากลับปัดมือทั้งคู่พร้อมตวาดแว้ด

“พวกเอ็งไม่ต้องยุ่งกับข้า”

กระเช้ามองพิกุลกับเพชรน้ำผึ้งด้วยสายตาจงเกลียดจงชัง แม้ว่าทั้งคู่จะพยายามช่วย แต่กระเช้ารู้สึกว่าที่ชีวิตตัวเองต้องเป็นแบบนี้เพราะเพชรน้ำผึ้งแย่งภูผาและพิกุลก็เข้าข้างเพชรน้ำผึ้งทั้งที่เป็นน้องแท้ๆ

ลำเจียกช่วยพยุงพากระเช้าออกไป ผจงมองตามและยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่แผนการเป็นไปอย่างที่คิด

ooooooo