มธุรสโลกันตร์

“ทุกอย่างที่ข้าเล่าให้เอ็งฟัง รวมทั้งที่พาเอ็งมาให้เห็นกับตา ข้าเอาจริง”

“พี่บ้าไปแล้วเหรอ พ่อเสือผันเป็นพ่อพี่นะ ถ้าเขารู้ว่าพี่หักหลังเขา เขาฆ่าพี่แน่”

“พ่อจะไม่มีวันรู้จนกว่าจะถึงวันที่แผนการของข้าไปถึงเป้าหมาย มันถึงเวลาแล้วที่พ่อจะต้องวางมือ อาชีพเสืออาชีพโจรมันใกล้จะสูญพันธุ์แล้ว ถ้าข้าไม่ชิงสร้างอำนาจขึ้นมาก่อน ทุกคนที่นี่ในภูพยัคฆ์ก็ต้องถูกกวาดล้าง”

“แต่เขาต้องรู้...เขาต้องรู้แน่ๆ”

“ถ้าความลับของข้าจะแตก มันก็ต้องมาจากปากเอ็งนั่นแหละกระเช้า”

ผจงบีบแขนกระเช้าและจ้องเขม็งดุดัน ทำให้เธอยิ่งหน้าเสียตกใจกลัวหลุดปากว่า “พี่ผจง พี่ไม่น่าเล่าเรื่องนี้ให้ฉันรู้เลย”

“แต่เอ็งควรต้องรู้ เพราะนี่คือทางรอดเดียวที่จะช่วยให้เอ็งไม่ต้องเป็นเมียไอ้เสือเทพ แล้วยังทำให้เอ็งไม่ต้องเป็นหมาหัวเน่าในภูพยัคฆ์ด้วย”

“พี่รู้?”

“รู้สิวะ เวลาที่เอ็งไปแว้ดๆมีเรื่องตบตีกับนังน้ำผึ้งเพราะอยากให้ไอ้ผามันกลับมาหาเอ็ง แต่ต่อให้เอ็งฆ่านังน้ำผึ้งได้ก็เถอะ ยังไงไอ้ผามันก็ไม่กลับมาหาเอ็งอยู่ดี เพราะมันไม่ได้รักเอ็งอีกแล้ว”

“พี่หุบปากไปเลย ถึงพี่ผาจะไม่รักฉันแล้ว ฉันก็อยู่ของฉันได้”

“ยังไงเหรอกระเช้า อยู่แบบเป็นอีตัวของภูพยัคฆ์ คอยให้เสือผันส่งเอ็งไปบำเรอกามพวกเสือเฒ่าก๊ก ต่างๆ แค่เพื่อให้เสือผันยังรู้สึกว่าตัวเองมีอำนาจเป็นเสือเฒ่าที่ใครๆต้องเกรงกลัวงั้นเหรอ ถ้าเอ็งชอบเป็น อีตัว ข้าก็จะไม่ขวาง”

กระเช้าน้ำตาคลออย่างเจ็บปวด ผลักผจงก่อนจะวิ่งออกจากกระท่อมไปโดยที่ผจงสั่งพร้าวกับเข้มไม่ต้องตาม

“พี่ปล่อยให้อีกระเช้ามันไปง่ายๆแบบนี้จะดีเหรอ”

“เสี่ยงแบบนี้ไม่ไหวมั้งพี่ผจง มันรู้ความลับทุกอย่างแล้ว ถ้าปากโป้งบอกพ่อเสือผัน พวกเราตายอนาถแน่พี่”

“ถ้าข้าไม่มั่นใจว่ามันไม่พูดแน่ ข้าไม่เล่าให้มันฟังหรอก นังกระเช้านี่แหละที่จะช่วยเร่งเวลาทำให้เสือเทพหันมาเป็นพวกเดียวกับข้าได้” ผจงแสยะยิ้มมั่นใจ ขณะที่สองลูกน้องยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก

กระเช้าวิ่งน้ำตานองหน้าไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนเพชรน้ำผึ้งที่กำลังจะผละจากพิกุลหลังฝากยาสมุนไพรกลับไปคืนลำเจียก

ตัวเองเป็นฝ่ายผิด แต่กระเช้าก็แว้ดๆเอาเรื่องเพชรน้ำผึ้งแล้วยังพาลพิกุลอีกคน หาว่าทั้งคู่ตั้งใจซ้ำเติมตน

“เดี๋ยวพี่กระเช้า เป็นอะไรของพี่เนี่ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ ใครไปทำอะไรพี่ พี่ถึงต้องมาพาลลงกับคุณน้ำผึ้ง”

“แกไม่ต้องมายุ่งนังพิกุล แกไม่ได้โดนอย่างฉันแกไม่เข้าใจหรอก” กระเช้าผลักพิกุลล้มไปอีกคน ทันใดนั้นเสียงเสือผันดังขึ้นอย่างดุดัน

“พอได้แล้วอีกระเช้า ถ้ายังแผลงฤทธิ์ฟาดงวงฟาดงาไม่เลิกอีก ข้าเล่นงานเอ็งเจ็บแน่”

กระเช้ากลัวเสือผันมากพนมมือไหว้ขอร้องอย่าให้ตนต้องไปเป็นเมียเสือเทพ เพชรน้ำผึ้งกับพิกุลตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน กระเช้าเห็นเสือผันนิ่งจึงเปลี่ยนมาอ้อนวอนลำเจียกให้ช่วยพูด แต่ลำเจียกอึกอักไม่กล้า