มธุรสโลกันตร์

รุ่งฟื้นขึ้นมาพบตัวเองถูกจับมัดไว้ที่เพิงพักกลางป่า ใกล้กันภูผากับก้องนั่งคุยเรื่องหลวงปู่ที่ยังหาท่านไม่เจอ ซึ่งทั้งคู่อยากรู้ว่าเกิดอะไรกับหลวงปู่ และคาดว่าคนที่รู้น่าจะเป็นหมวดเผ่าเทพ

“งั้นก็คงมีทางเดียวที่จะรู้ได้ว่าหลวงปู่ฝึกวิชาให้หมวดเผ่าเทพทำไม ก็คือต้องลากตัวหมวดเผ่าเทพ มาถาม”

“ก็ในเมื่อเอ็งเป็นพวกเดียวกับตำรวจอยู่แล้ว ก็ถามตรงๆไปเลยสิวะ จะได้เลิกเล่นละครตลบตะแลงตอแหลคนอื่นซะที” รุ่งประชดอย่างฉุนๆ ก้องไม่พอใจแต่ภูผานิ่งขรึม จากนั้นก็แก้มัดให้และจะแบ่งไก่ย่างให้กินแต่รุ่งปฏิเสธเสียงแข็งเพราะเคืองที่โดนเขาหลอก

ก้องกับรุ่งต่อปากต่อคำกันอีกยกแถมยังท้าทายราวจะเข่นฆ่ากันจนภูผาต้องออกโรงปรามเสียงดัง

“พอได้แล้ว มัวแต่กัดกันอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะคุยกันรู้เรื่อง เก็บปืนเอ็งไปไอ้ก้อง เร็วสิ ข้าสั่ง”

ก้องยอมเก็บปืน ภูผาขยับเข้าไปพูดกับรุ่งอย่างจริงใจ

“คำว่าสายตำรวจที่เอ็งคิดกับพวกข้าอยู่ มันไม่ได้หมายความอย่างที่คิดหรอกไอ้รุ่ง”

“มันจะเป็นอื่นได้ยังไงอีกล่ะพี่ผา มันมีความหมายเดียวนั่นแหละ พี่หักหลังพวกเรา”

“พี่ผาไม่ได้หักหลังเอ็งโว้ย แต่พี่ผากำลังวางแผน อนาคตให้พวกเอ็งอยู่ต่างหาก”

“เป้าหมายของข้าก็คือเสือผันกับพวกจะต้องรับโทษที่ก่อกรรมทำเข็ญกับคนบริสุทธิ์มาทั้งชีวิต”

“แล้วพวกฉันล่ะพี่ผา พวกฉันก็ร่วมปล้นอยู่ในชุมโจรของเสือผันมาเหมือนกัน”

“เอ็งกับลูกน้องคนอื่นๆของพี่ผาจะได้รับโอกาสให้กลับตัว เริ่มต้นชีวิตใหม่” ก้องกล่าวหนักแน่น ขณะที่ภูผาตบไหล่รุ่งให้เชื่อใจ

“มันมีเหตุผลที่ข้าเลือกเอ็งกับพวกมาเป็นลูกน้องข้า เพราะเนื้อแท้แล้วพวกเอ็งทุกคนเป็นคนดี แต่แค่ไม่มีโอกาสเพื่อจะมีที่ยืนในสังคม”

“แล้ว...แล้วพี่ผาล่ะ”

“พี่ผาไม่ได้ทำข้อตกลงนั้นกับตำรวจ เพราะรู้ตัวว่างานนี้ตัวเองคงไม่รอด”

ฟังคำของก้องแล้วรุ่งชะงักตกใจ มองภูผาอย่างหนักใจ

“นั่นคือเหตุผลที่ข้าเลือกทรยศเสือผัน ก็อยู่ที่เอ็งตัดสินใจแล้วไอ้รุ่ง”

รุ่งนิ่งไปครู่ก่อนปัดมือภูผาออกจากไหล่ “พี่รู้ใช่มั้ย ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกเสือผันแล้วจะเกิดอะไรขึ้น”

“เสือผันไม่เชื่อเอ็งหรอกโว้ย เขาจะสงสัยคนอื่น มากกว่า เพราะพี่ผาเป็นลูกเขา”

“ไม่หรอกก้อง ฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขา แล้วเขาก็ไม่ได้เป็นคนโง่ ถ้าคิดให้ดีประมวลเหตุการณ์ทุกอย่างได้ เขาจะเชื่อไอ้รุ่ง”

“ใช่...เขาจะเชื่อฉัน และฉันก็จะได้รางวัลจากเขา มันอาจจะมากกว่าโอกาสที่พี่จะหาให้ฉันอีกก็ได้”

“โธ่โว้ยไอ้รุ่ง! ถ้ามึงคิดแค่นี้ กูไม่น่าหลงไปรักมึงเหมือนพี่เหมือนเพื่อนกูเลย มึงตายไปเหอะ แผ่นดินจะได้สูงขึ้น” ก้องชักปืนจะยิงรุ่ง แต่ภูผารีบห้ามและสั่งให้เก็บปืน ก้องโกรธจัดจนไม่ฟัง หาว่ารุ่งคิดแต่ตัวเองรอด ไม่สนใจว่าลูกพี่จะเสียสละเพื่อพวกเรายังไง