ลูกไม้ลายสนธยา

“โอ๊ย...ฉันเจ็บ” เสียงร้องของเดือนพัตราดังไปถึงหูของมรุตที่กำลังนั่งคุยอยู่กับศิถี รีบวิ่งไปยังต้นเสียง เห็นเหมหิรัญญ์บีบแขนเดือนพัตราอยู่ รีบเข้าไปดึงเธอออกมา พร้อมกับผลักเหมหิรัญญ์อย่างแรงโดนแผลถูกยิงพอดี เขาถึงกับทรุด ต้องเอามือกุมแผลไว้ เดือนพัตราเป็นห่วงเขาแต่ฝืนใจไม่เข้าไปดู

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะคุณเหม” ศิถีเข้าไปช่วยดู พอเขาคลายมือออกเห็นเลือดซึมจากผ้าพันแผล

เดือนพัตราใจหล่นวูบแต่ต้องทำเป็นไม่สนใจ “คุณมรุตไปกันเถอะค่ะ”

เหมหิรัญญ์มองตามเดือนพัตราที่มรุตประคองออกไปอย่างช้ำใจ...

ค่ำวันเดียวกัน บ้านรัชดาพิพัฒน์เงียบเหงาเนื่องจากเดือนพัตราไม่อยู่ออกไปกับมรุตยังไม่กลับ 

เหมหิรัญญ์ยืนอยู่ริมหน้าต่างในมือถือดอกวิกสิตาสีหน้าเศร้าสร้อย อยู่ๆแน่นหน้าอกข้างซ้ายเจ็บจนยืนแทบไม่อยู่ต้องเอามือยันผนังไว้ ศิถีเดินถือถาดใส่ยาเข้ามาเห็นเขายืนเซๆถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เขาส่ายหน้าไม่เป็นอะไร

“ศิถีเอายามาให้คุณเหมค่ะ ท่าทางคุณเหมไม่ดีเลยนะคะ นี่คุณเดือนก็ออกไปกับผู้กอง ยังไม่กลับสงสัยท่าทางคืนนี้คงจะกลับดึก” ศิถีพยายามสร้างความร้าวฉาน

“คุณศิถีออกไปก่อน ผมอยากอยู่คนเดียว”

ศิถีเอาถาดใส่ยาวางไว้บนโต๊ะเตือนเหมหิรัญญ์อย่าลืมกินยา แล้วจึงเดินออกไป...

แค่ข่มตาให้หลับได้ก็ยากเย็นอยู่แล้วเหมหิรัญญ์ยังฝันร้ายอีกด้วย ฝันเห็นตัวเองอยู่กลางทุ่งดอกวิกสิตาที่เหี่ยวเฉา เห็นเดือนพัตรายืนอยู่ไกลๆพยายามเดินไปหาแต่อยู่ๆเธอหายวับไปต่อหน้า เดินหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ แต่กลับเจอเรขรุจีแทนที่ ชวนเขาให้กลับอุตรกุรุทวีป

จะอยู่ในชมพูทวีปต่อทำไมในเมื่อเดือนพัตราไม่มีใจให้เขาอีกแล้ว ชี้ชวนให้เขาดูทุ่งดอกวิกสิตาของเขาที่กำลังใกล้ตาย เหมือนอายุขัยของเขาที่ดับลงเรื่อยๆ

“ท่านจะอยู่ที่ชมพูทวีปเพื่ออันใดกัน กลับมาเหมหิรัญญ์ กลับมายังดินแดนของเรา”

เหมหิรัญญ์สะดุ้งตื่นลืมตาขึ้น พึมพำเบาๆ “เรายังกลับไม่ได้รุจี”

ในเวลาเดียวกัน ศิถีแอบเข้าไปในห้องเดือนพัตราค้นหาผ้าลูกไม้ไปทั่ว เหมหิรัญญ์ที่เพิ่งสะดุ้งตื่นรับรู้ถึงภัยที่คืบคลานเข้าใกล้ผ้าลูกไม้ รีบออกจากห้อง