ลูกไม้ลายสนธยา

“กลับมาแล้วเหรอคะคุณเดือน พอดีคุณเหม

เป็นลม แหวนเลยช่วยดู คุณเดือนไม่ว่าอะไรนะคะ...เอ่อ ดึกแล้วแหวนขอตัวกลับก่อนนะคะ” วโรชายิ้มให้เดือนพัตราก่อนจะเดินออกจากห้องทันทีที่ปิดประตูตามหลัง สีหน้าของเธอเปลี่ยนเหี้ยมเกรียม “ฉันปล่อยให้พวกแกเสวยสุขกันอีกไม่นานหรอกนังเดือน”

ooooooo

เหมหิรัญญ์นอนเหงื่อแตกเนื่องจากพิษไข้ เดือนพัตราต้องเอาผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดหน้าให้ อดนึกถึงวันเวลาที่มีความสุขด้วยกันไม่ได้ เสียงเรขรุจีดังซ้อนขึ้นมาในความคิดคำนึงของเธอ

“ท่านสละความรักของตัวเองได้ไหมเดือนพัตรา”

เดือนพัตราถึงกับน้ำตาซึมก้มลงจูบหน้าผากเหมหิรัญญ์น้ำตาเจ้ากรรมหยดใส่เขา เธอรีบเช็ดออกพยายามทำตัวให้เข้มแข็งตัดใจลุกออกมา แต่มีเสียงเรียกของเหมหิรัญญ์ดังขึ้นเสียก่อน หญิงสาวชะงักฝีเท้า

“ฉันแค่เข้ามาดูว่าคุณไปหรือยัง” เดือนพัตราพูดโดยไม่หันมองหน้า เหมหิรัญญ์ลงจากเตียงเดินไปหา

“ผมไม่กลับยังไงผมก็ไม่กลับ แต่ถ้าคุณอยากให้ผมกลับจริงๆผมขอให้ทุกอย่างที่นี่คลี่คลายก่อน ถึงเวลานั้นเราค่อยคุยเรื่องนี้กันใหม่”

“มันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่เหม เรื่องนี้อาจจะไม่มีวันคลี่คลายเลยก็ได้ ฉันขอร้องล่ะเหมกลับไปซะ อย่าให้ฉันต้องรู้สึกผิดมากไปกว่านี้เลย”

“ผมรู้นะเดือน คุณรักผมห่วงผม แต่อย่าทำแบบนี้สิ” เหมหิรัญญ์กอดเธอไว้จากด้านหลัง เธอไม่พูดอะไร แกะมือเขาออกแล้วผละจากไป ทิ้งให้เขายืนน้ำตาซึมอยู่ตรงนั้น...

เดือนพัตราแสดงท่าทีให้เหมหิรัญญ์เห็นว่าสิ้นสวาทในตัวเขาแล้วด้วยการนัดมรุตมากินมื้อเช้าด้วยกันอีกครั้ง ครั้นเหมหิรัญญ์ลงมานั่งร่วมโต๊ะด้วยเธอจัดแจงวางช้อนส้อม หมดอารมณ์กินชวนมรุตออกไปข้างนอก

จากนั้นไม่นาน รถของมรุตแล่นสวนกับรถของวโรชาที่ขับเข้ามา เธอไม่ชอบใจที่เห็นเดือนพัตราออกไปกับมรุตอีกแล้ว แต่ต้องระงับความโกรธเอาไว้ เดินมาหาเหมหิรัญญ์ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นหรือยัง เขาพยักหน้ารับคำ เธอไม่วายยุแยงเดือนพัตราออกไปกับมรุตแบบนี้แล้วใครจะอยู่ดูแลเขา ถ้าอย่างนั้นเธออาสาดูแลให้เองจนกว่าเดือนพัตราจะกลับ เขาปฏิเสธทันทีว่าไม่ต้อง เขาสบายดีแล้ว

“ถ้าคุณวโรชาไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบเหมหิรัญญ์เดินหนี วโรชายิ้มสะใจที่เขาแสดงอาการหึงหวงเดือนพัตราอย่างออกนอกหน้า ระหว่างเธอกลับไปขึ้นรถเจอศิถีกำลังจะออกไปข้างนอก ร้องทักว่าเจอผ้าบ้าบออะไรนั่นหรือยัง ศิถีส่ายหน้า มันไม่ได้หาได้ง่ายขนาดนั้น อีกทั้งเหมหิรัญญ์อยู่บ้านทั้งวันแบบนี้จะเข้าไปหาได้อย่างไร วโรชาด่าศิถีว่าไม่ได้เรื่อง

“คุณแหวนก็หาทางพาไอ้เหมมันออกจากบ้านสิคะ ศิถีจะได้มีโอกาสเข้าไปในห้องมันบ้าง”

“ยังกะมันจะออกไปกับฉันง่ายๆงั้นแหละ แล้วว่าแต่แกเถอะจะไปไหน”