ลูกไม้ลายสนธยา

ในเมื่อคุยกับเดือนพัตราไม่รู้เรื่อง เหมหิรัญญ์จึงเบนเข็มไปหามรุต ขอให้เลิกยุ่งกับเธอ นอกจากมรุตจะไม่ทำตามยังเป็นฝ่ายขอให้เหมหิรัญญ์ปล่อยเดือนพัตราไป ในเมื่อเขาอยู่ที่นี่ไม่ได้ก็ไม่ควรรั้งเธอไว้ ตนสัญญาจะดูแลเธอให้ดีที่สุด เหมหิรัญญ์ถึงกับพูดอะไรไม่ออก...

นายหัววรงค์ใจร้อนอยากกำจัดเหมหิรัญญ์ให้สิ้นซากไวๆ สั่งให้ทองมาตย์ไปจัดการคืนนี้เลย ทีแรกเขาอิดออดไม่ยอมทำตามคำสั่ง เพราะเคยเห็นฤทธิ์เดชของเหมหิรัญญ์มาก่อน กลัวจะสู้ไม่ได้ ศิถีรับรองว่าสู้ได้ ตอนนี้มันยังบาดเจ็บไม่หาย แถมเธอยังวางยามันอีกมันไม่มีทางสู้เขาได้แน่นอน และที่สำคัญเธอจะคอยอยู่ช่วยเขาอีกแรงหนึ่ง ทองมาตย์ถูกขอร้องแกมบังคับจำใจรับปาก ศิถีรอจนเขาไปพ้นแล้วจึงหันมาทางนายหัว

“มันจะไหวแน่เหรอคะนายหัว ถ้ามันพลาดโดนจับได้ เราจะไม่ซวยไปด้วยเหรอคะ”

“เธอก็คอยดูมันไว้อย่าให้มันพลาด แต่ถ้ามันพลาดเธอก็รู้นะว่าจะต้องทำอย่างไร”

ooooooo

เหมหิรัญญ์ทุกข์ใจเรื่องระหว่างตัวเองกับเดือนพัตราไม่รู้จะทำอย่างไรดี นึกถึงอรุณขึ้นมาได้เดินหายเข้าไปในกระจกแล้วไปโผล่ที่สำนักพิมพ์ อรุณกำลังนั่งทำงานอยู่ตกใจที่อยู่ๆเขาโผล่มาหา

แถมมาคนเดียวอีกต่างหาก ครั้นเห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับ อรุณพอจะเดาออกว่าเขาต้องทะเลาะกับเดือนพัตรามาแน่ๆ เขายอมรับว่าใช่

จากนั้นเรื่องที่เดือนพัตราให้ความสนิทสนมกับมรุตเกินกว่าผู้หญิงที่มีคนรักอยู่แล้วพึงกระทำก็พรั่งพรูออกจากปากเหมหิรัญญ์...

ค่ำแล้วเดือนพัตราเพิ่งกลับถึงบ้าน นึกเป็นห่วงเหมหิรัญญ์ที่ยังบาดเจ็บไม่หาย ค่อยๆแง้มประตูห้องเขาเข้าไปดู พบแต่ห้องว่างเปล่าไม่มีแม้เงาของเขาก็แปลกใจ ค่ำมืดป่านนี้แล้วเขาหายไปไหน

อีกมุมหนึ่งหลังบ้าน ศิถีปลดล็อกประตูด้านหลังไว้เพื่อเปิดทางให้ทองมาตย์เข้ามาจัดการกับเหมหิรัญญ์ตามแผนการที่วางไว้ อึดใจเดียว ทองมาตย์เปิดประตูเข้ามาอย่างระมัดระวัง

“แกซ่อนตัวอยู่ในบ้านก่อน ไอ้เหมยังไม่กลับมา มันกลับมาแล้วหาโอกาสจัดการมันซะ”

“แล้วมีใครอยู่ในบ้านนี้อีก”

“ฉันจัดการให้นังปลาทูไปที่อื่นแล้ว ตอนนี้  เหลือแค่นังเดือนคนเดียว อย่าพลาดอีกล่ะ” กำชับเสร็จ ศิถีเดินหายไปในความมืด ทองมาตย์มองตามไม่พอใจ เป็นแค่เมียน้อยนายหัวทำมาออกคำสั่ง

“คิดเหรอว่าฉันมาเพื่อจัดการไอ้เหมเท่านั้น ฉันต้องรู้ความลับของพวกแกให้ได้”...