ลูกไม้ลายสนธยา

ทางฝ่ายนายหัววรงค์หงุดหงิดตัวเองมากแค่หยิบน้ำดื่มที่วางบนโต๊ะหัวเตียงยังทำไม่ได้ แถมทำตัวเองร่วงตกเตียงอีกต่างหาก ร้องโวยวายลั่นด้วยความโมโห ศิถีได้ยินเสียงร้องเข้ามาดูเห็นเขากองอยู่ที่พื้นถลา

เข้าไปประคอง เขาสะบัดมือเธอออก บ่นอุบจะต้องเป็นอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน

“ใจเย็นๆนะคะ นายหัวไปพักก่อนดีกว่าเดี๋ยวศิถีช่วย” ศิถีพยุงนายหัวกลับขึ้นเตียงอย่างยากลำบาก เขายังหัวเสียไม่หายถามถึงผ้าลูกไม้ผืนนั้นเมื่อไหร่จะหาเจอเขาเริ่มทนไม่ไหวแล้ว ถ้าเราไม่มีกุญแจก็ไปที่นั่นไม่ได้ ศิถีรายงานว่ากำลังยุให้เหมหิรัญญ์กับเดือนพัตรากำลังเข้าใจผิดกันอยู่ ท่าทางฝ่ายชายไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ นายหัววรงค์เห็นดีด้วยถ้ามันไม่ตายก็ทำให้มันโกรธ ทำให้พวกมันเกลียดกัน

“ยิ่งมันทนไม่ไหวมันก็จะทิ้งนังเด็กนั่น ทีนี้เราจะทำอะไรสะดวกขึ้น ที่สำคัญเราต้องหาผ้านั่นให้เจอเร็วที่สุด”

ทองมาตย์แอบฟังอยู่หน้าห้องสงสัยว่านายหัววรงค์พูดถึงผ้าอะไร...

เพื่อให้สมบทบาทที่เป็นแฟนกัน มรุตสั่งให้จ่าสนิทไปซื้อดอกไม้ช่อโตเอามาแอบไว้ในกระโปรงท้ายรถ รอจนเขาขับรถพาเดือนพัตรากลับบ้านถึงได้เอามามอบให้ สารภาพว่าความจริงเขาอยากทำแบบนี้ให้เธอมานานแล้ว ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไร เขาอยากบอกเธอว่าดอกไม้

ช่อนี้เขามอบให้จากใจจริงไม่ใช่แค่ทำให้สมบทบาท 

เดือนพัตรารู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับตัวเอง รีบเปลี่ยนเรื่องพูดชวนเขาเข้าบ้านแล้วเดินนำหน้า

ปลาทูเห็นเจ้านายสาวกลับมารีบเข้าไปต้อนรับ เธอไม่เห็นศิถีอยู่แถวนั้นก็ถามหา ได้ความกำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว จึงวานปลาทูช่วยพามรุตไปพบศิถีหน่อย

การมาพบกับศิถีครั้งนี้ของมรุตเพื่อสอบถามเรื่องที่เธอถูกทำร้ายแถวตลาด พร้อมกับตำหนิเธอที่ไม่ยอมไปแจ้งความ เนื่องจากโจรนั่นอาจจะเป็นคนที่นายหัววรงค์ส่งมาก็ได้ ศิถีหาว่าเขาคิดมาก นายหัวกลายเป็นคนพิการแบบนั้นจะมีฤทธิ์ไปทำอะไรใครได้

“ร่างกายพิการแต่อำนาจก็ยังอยู่นะครับ ว่าแต่ช่วงนี้คุณศิถีออกไปข้างนอกบ่อยๆก็ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะครับ เห็นอะไรผิดปกติก็รีบแจ้งผมทันทีเลยนะครับ” มรุตมองศิถีอย่างสงสัยว่ากำลังปกปิดอะไรบางอย่าง

ooooooo

ระหว่างที่มรุตคุยกับศิถีอยู่ในครัว เดือนพัตราไล่เปลี่ยนดอกไม้ในแจกันใหม่หมด เอาดอกวิกสิตาทิ้งถังขยะแล้วเอาดอกไม้ที่เพิ่งได้จากมรุตใส่แทนที่ เหมหิรัญญ์ผ่านมาเห็นก็ไม่พอใจเข้ามาต่อว่า เธอกลับเมินไม่สนใจ เขาจับตัวเธอให้มาเผชิญหน้า เธอพยายามสะบัดหนี เขายิ่งออกแรงบีบแน่นขึ้น