ลูกไม้ลายสนธยา

เหมหิรัญญ์ขอร้องเมื่อไหร่เธอถึงจะเลิกทำเย็นชากับเขาทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนสักที เธอดึงมือเขาออกแล้วลุกขึ้นหันหลังให้ไม่กล้าสบตาด้วย พยายามพูดตัดเยื่อใย เขาทนฟังไม่ได้ดึงเธอมาจูบจะได้ไม่ต้องมีคำพูดอะไรมาเชือดเฉือน เธอดันตัวเขาออกแล้วตบหน้าหัน ต่อว่าเขาว่าไม่มีสิทธิ์ทำกับเธอแบบนี้

“คุณจำไว้นะเหม ที่ฉันยังดูแลคุณเพราะคุณมีบุญคุณกับฉันฉันทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณเท่านั้น” พูดจบเดือนพัตราเดินออกจากห้อง ทิ้งให้เหมหิรัญญ์ยืนปวดใจอยู่เพียงลำพัง ครั้นปิดประตูห้องเขาตามหลัง เธอมองมือตัวเองที่ตบหน้าเขาด้วยความเสียใจ น้ำตาไหลอาบแก้มกลัวเขามาเห็น รีบเดินหนีเข้าห้องตัวเอง

ooooooo

เดือนพัตราตื่นแต่เช้าลงมานั่งที่โต๊ะสนาม มองขึ้นไปที่หน้าต่างห้องเหมหิรัญญ์ด้วยความเป็นห่วง มรุตที่เพิ่งมาถึงมองตามสายตาเธอเห็นว่ามองไปที่ห้องเหมหิรัญญ์ก็ชะงักฝีเท้าไปอึดใจ  ก่อนจะเดินเข้าไปถามว่าเครียดเรื่องเหมหิรัญญ์หรือ เธอพยักหน้ารับคำ

“เมื่อคืนตอนเหมสู้กับทองมาตย์แล้วเกือบพลาดท่าให้ ฉันกลัวมากกลัวเหมจะเป็นอะไรไป”

“ถ้าคุณเหมพลาดท่าให้ทองมาตย์ก็แสดงว่าคุณเหมยังไม่หายป่วย”

“ค่ะ ร่างกายเหมดูอ่อนแอลงมาก  แต่เหมก็พยายามไม่แสดงออกมา แต่ฉันก็รับรู้ได้ นั่นก็ทำให้ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ฉันคิดถูกแล้ว”

“ถ้าคุณคิดถูกแล้ว คุณก็ไม่น่ามานั่งเศร้าแบบนี้นะครับ” คำพูดจี้ใจดำของมรุตทำเอาเดือนพัตราอึ้ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด ถามเขาว่ามาแต่เช้าแบบนี้มีธุระอะไรอย่างอื่นหรือเปล่า เขาอยากมาคุยกับศิถี ปรากฏว่าเธอไม่อยู่ออกไปข้างนอกแต่เช้า มีธุระด่วนต้องไปทำบ่ายๆ เย็นๆ ถึงจะกลับ มรุตไม่อยากรอไว้กลับมาใหม่อีกครั้ง เขาเองต้องไปแจ้งเรื่องทองมาตย์ให้รัตนพรรณรับรู้

“ขอฉันไปกับผู้กองได้ไหมคะ ฉันไม่อยากอยู่เฉยๆ”

“ได้สิครับ ผมก็ไม่อยากไปแจ้งข่าวนี้คนเดียวเหมือนกัน”...

ธุระสำคัญของศิถีคือไปแจ้งข่าวการตายของทองมาตย์ให้นายหัววรงค์รับทราบ และยังบอกด้วยว่าเธอเป็นคนฆ่ามันกับมือตัวเองเพราะมันถูกเหมหิรัญญ์จับได้และกำลังจะแฉเราสองคน เธอไม่มีทางเลือกเลยต้องจัดการมันก่อนที่จะปากสว่าง นายหัวเห็นดีด้วยขืนปล่อยให้มันพูดได้พากันซวยหมด

“เรื่องผ้านั่นนายหัวไม่ต้องห่วงนะคะ ศิถีจะเป็นคนเอามันมาให้นายหัวเอง”...