ลูกไม้ลายสนธยา

เดือนพัตรายังคงเดินตามแผนการที่วางไว้ตอกย้ำให้เหมหิรัญญ์เห็นว่าเธอหมดรักเขาแล้วและกำลังตีตัวออกห่างไปซุกอกมรุตแทน เช้านี้มรุตแวะมาหาเธอที่เพิ่งวิ่งออกกำลังกายเสร็จเพื่อจะมากินข้าวเช้าด้วยแถมเดินจูงมือกันเข้ามาที่ห้องอาหารราวกับเป็นคู่รักกัน แต่พอเธอเห็นเหมหิรัญญ์ตามเข้ามาก็เลยเปลี่ยนใจ

“ปลาทูไม่ต้องจัดอาหารเผื่อฉันนะฉันจะไปหาอะไรกินข้างนอกกับคุณมรุต” พูดจบเดือนพัตราหันไปบอกมรุตว่าให้รอสักครู่ เธอขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วเดินผ่านหน้าเหมหิรัญญ์ไปอย่างไม่สนใจไยดี...

ระหว่างที่เดือนพัตรากำลังเตรียมตัวอาบน้ำ เหมหิรัญญ์ตามเข้ามาต่อว่า ว่าทำเกินไปแล้วถึงกับจับมือจับไม้กันเลยหรือ เธอยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ทำไมจะจับไม่ได้เขามีสิทธิ์อะไรมาห้ามแล้วเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูล็อก เปิดน้ำใส่อ่างน้ำเสร็จ ทรุดตัวลงนั่งที่ขอบอ่างไม่สบายใจที่พูดจาไม่ดีกับเหมหิรัญญ์ แต่เพื่อความอยู่รอดของเขา เธอสลัดความไม่สบายใจนั้นทิ้ง ลุกขึ้นจะถอดเสื้อต้องตกใจที่เห็นเหมหิรัญญ์ยืนอยู่

“คุณเข้ามาทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้”

“ไม่...ถ้าคุยกันยังไม่รู้เรื่องผมก็ไม่ออก”

เดือนพัตราเสียงเขียวใส่ว่าตนจะอาบน้ำ เหมหิรัญญ์เดินเข้าหาจะอาบด้วย เธอหันไปคว้าฝักบัวเปิดน้ำฉีดใส่ สองคนยื้อฝักบัวฉีดน้ำกันไปมา ต่างเสียหลักล้มลงในอ่างน้ำใบหน้าชนกัน ความใกล้ชิดทำให้เดือนพัตราหวั่นไหวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เหมหิรัญญ์จูบหน้าผากเธออย่างอ่อนโยน

“คุณปิดบังสิ่งที่อยู่ในใจคุณไม่ได้หรอก แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าคุณคิดยังไง” เหมหิรัญญ์ว่าแล้วจะจูบปาก

เดือนพัตราดึงสติกลับมาได้ รู้ตัวว่าไม่ควรเผลอใจให้เขาอีก รีบผลักเขาออกห่าง

“บางทีคุณอาจจะคิดผิดก็ได้” เดือนพัตราว่าแล้วลุกขึ้นจากอ่างน้ำ...

ในเวลาต่อมา ระหว่างเดือนพัตรานั่งรถมากับมรุตทางโรงพักโทร.มาตามให้เขาเข้าไปมีเรื่องด่วนต้องจัดการ เขาขอโทษเธอด้วยที่ไปกับเธอไม่ได้ แต่ถ้าจะให้เขาไปส่งที่ไหนให้บอกได้เลย

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน ตลกดีนะคะที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ คุณก็เลยต้องมาเดือดร้อนไปด้วย”

“ผมบอกแล้วไงว่าผมเต็มใจ ถ้าไม่รู้จะไปไหน งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปเคลียร์งานที่สถานีแล้วถ้าคุณเดือนนึกออกว่าอยากไปไหนก็ค่อยว่ากันอีกทีนะครับ”...