ลูกไม้ลายสนธยา

“แล้วนี่แม่แกล่ะ แกไม่เข้าข้างแม่แกบ้างเหรอที่โดนสวมเขามาตลอด...หลบไป” แก้วเพชรเห็นลูกยืนนิ่งไม่หลบเข้าไปผลักกระเด็น ศิถีสบช่องพุ่งไปแย่งปืนในมือแก้วเพชร สองคนยื้อยุดฉุดกระชากปืนกันไปมา ศิถีได้จังหวะเหมาะปัดปืนกระเด็นหลุดมือ เมียหลวงกับเมียน้อยเปิดศึกฝ่ามือพิฆาตตบตีกันอุตลุด จังหวะหนึ่งแก้วเพชรได้เปรียบตบศิถีหน้าทิ่มแล้วตามเข้าไปบีบคอซ้ำ

“เพราะแกทำให้ชีวิตครอบครัวของฉันต้องเป็นแบบนี้ เพราะแกคนเดียวนังศิถีนังเมียน้อย”

นายหัววรงค์พยายามห้ามไม่ให้แก้วเพชรทำร้ายศิถี แต่ทำได้แค่ส่งเสียงไม่สามารถลุกไปช่วยได้ นอกจากแก้วเพชรจะไม่หยุด ยังเค้นคอหนักมือขึ้นอีกหวังจะให้ศิถีตายคามือ ทันใดนั้นมีเสียงปืนดังขึ้นทุกคนหันมอง เห็นวโรชายิงปืนลงพื้น แล้วค่อยๆเล็งปืนไปที่แม่ตัวเองกับศิถีสลับกันไปมาหวังให้หยุดตีกัน ศิถีเห็นแก้วเพชร มัวแต่อึ้งที่ลูกเอาปืนเล็งตัวเอง สะบัดหลุดจากมือแล้วตบศัตรูหัวใจไม่ยั้งจนทรุดลงไปกองกับพื้น

“ฤทธิ์เยอะจริงๆนะ ตายซะเถอะ” ไม่พูดเปล่าศิถีกระชากปืนไปจากมือวโรชาจะยิงแก้วเพชรที่กองกับพื้น นายหัววรงค์ร้องห้ามเสียงหลงให้พอได้แล้ว ศิถีทักท้วงขืนปล่อยไว้จะทำให้เราทำงานลำบาก วโรชาขอร้องพ่อปล่อยให้แม่เป็นหน้าที่เธอดูแลเอง รับรองจะไม่ให้ท่านมาทำให้เสียเรื่อง แล้วประคองแม่ผ่านหน้าศิถี แก้วเพชรฮึดฮัดจะเอาเรื่องอีก วโรชาต้องปรามแม่ให้พอได้แล้ว แล้วรีบลากตัวออกไป ศิถีมองตามแค้นใจ...

การที่ได้ไปคุยกับรัตนพรรณทำให้เดือนพัตราตัดสินใจขั้นเด็ดขาดจะต้องทำบางอย่างเพื่อผลักดันให้เหมหิรัญญ์กลับอุตรกุรุทวีปให้ได้

ooooooo

เมื่อได้อยู่กันตามลำพัง ศิถีต่อว่านายหัววรงค์ที่ใจอ่อนยอมปล่อยแก้วเพชรไป หรือที่ทำแบบนี้เพราะยังรักมันอยู่ เขาไม่ได้รักแก้วเพชร เพียงแต่เธอเป็นแม่ของลูก จะให้ต้องฆ่าแกงกันต่อหน้าลูกคงทำไม่ได้

“งั้นหมายความว่าถ้านังแก้วเพชรมันตายของมันเอง นายหัวยอมใช่ไหมคะ” ศิถีจ้องนายหัวเขม็ง...

ไม่นานนักวโรชาพาแม่กลับบ้าน เพื่อความปลอดภัย ของท่านเองเธอจำต้องขังท่านไว้ในห้อง แก้วเพชรพยายามเตือนลูกถ้ายังเชื่อและทำตามที่พ่อบอก เธอจะต้องล่มจมไปพร้อมกับเขา

“ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้” แก้วเพชรทุบประตูปังๆ วโรชาถึงกับหน้าเครียดที่ต้องทำแบบนี้กับแม่ตัวเอง...

จากนั้นไม่นาน วโรชาแวะมาหาเหมหิรัญญ์ที่บ้าน เห็นเขายืนคิดอะไรอยู่คนเดียวที่สนามหญ้าหน้าบ้านเข้าไปทักว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง เขายังไม่ทันตอบ รถของมรุตแล่นเข้ามาเสียก่อน วโรชาได้ทียุแยง

“สองคนนี่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ออกหน้าออกตาไม่เกรงใจเหมบ้างเลยเนอะ”

เหมหิรัญญ์เดินเข้าไปหาเดือนพัตรา โดยมีวโรชา เดินตาม...