ลูกไม้ลายสนธยา

เดือนพัตรายืนคุยอยู่กับมรุตที่ข้างรถเรื่องที่เขาส่งคนออกตามล่าตัวนายหัววรงค์ คิดว่าอีกไม่นานน่าจะได้ตัว เธอพยักหน้ารับรู้ เหลือบเห็นเหมหิรัญญ์เดินตรงมาทางตัวเองตัดสินใจทำบางอย่าง

“ขอบคุณคุณมรุตมากนะคะที่ช่วยฉันทุกอย่างและก็ขอโทษด้วยนะคะ”

มรุตงงขอโทษเรื่องอะไร ทันใดนั้น เดือนพัตราดึงเขามาจูบหน้าตาเฉย เขาตกใจพยายามดันตัวเองออกแต่เธอรั้งตัวไว้ เหมหิรัญญ์โมโหมากเข้ากระชากเธอออกห่าง เธอแกล้งโวยวายว่าทำบ้าอะไร

“ผมต้องถามคุณมากกว่าว่าคุณทำบ้าอะไร”

“ปล่อยคุณเดือนเดี๋ยวนี้” มรุตตวาดเสียงเขียว เหมหิรัญญ์ห้ามมรุตมายุ่งเรื่องของสามีภรรยาจะคุยกัน เดือนพัตราอึ้งไม่คิดว่าเขาจะโพล่งออกมาแบบนี้ ด่าเขาว่าบ้าไปแล้วหรือ เหมหิรัญญ์ไม่สนใจลากแขนเธอเข้าบ้าน มรุตจะตาม เขาหันมาชี้หน้า

“คุณไม่ต้องตามมา นี่เป็นเรื่องระหว่างเราสองคน”...

เมื่อเข้ามาในตัวบ้าน เหมหิรัญญ์ต่อว่าเดือนพัตราที่ไปจูบมรุตแบบนั้น เธอกลับลอยหน้าท้าทายทำไมจะทำไม่ได้ เธอจะจูบใครก็เป็นสิทธิ์ของเธอ เขาโต้ไม่ยอมแพ้ว่าทำไม่ได้เพราะเธอเป็นของเขา เดือนพัตรายืนกรานว่าตัวเองไม่ได้เป็นของใครและถ้าเธอจะเป็นของใคร เธอต้องเป็นคนเลือกเองและวันนี้เธอเลือกมรุต

“คุณโกหก”

“ถ้าคุณไม่เชื่อคุณก็ลองอ่านใจฉันสิ ฉันไม่ได้รักคุณแล้วเหมหิรัญญ์”

เหมหิรัญญ์ฟิวส์ขาดดึงเดือนพัตรามาจูบเธอยืนนิ่งให้เขาจูบ เนื่องจากความโมโหทำให้เขาไม่สามารถสัมผัสความรู้สึกในใจที่แท้จริงของเธอได้จึงได้ยินแต่คำว่าเธอเกลียดเขาซึ่งเธอตั้งใจท่องเอาไว้ในใจเพื่อกลบความรู้สึกที่แท้จริง เขาค่อยๆ ถอยออกห่างน้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้ม ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะหมดรักเขาแล้ว

“รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ได้รักคุณแล้ว”

“ผมบุรุษแห่งอุตรกุรุทวีปเมื่อได้รักหญิงใดแล้วจะไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นอื่น ผมผิดเองที่ปล่อยให้ ความรักและความลุ่มหลงเข้าครอบงำ เดือนพัตราไม่ว่าอย่างไรคุณก็คือผู้หญิงคนเดียวในหัวใจของผม” เหมหิรัญญ์ว่าแล้วขยับจะไป เดือนพัตราร้องเรียกไว้ ถอดกำไลข้อมือคืนให้ แล้วรีบจูงมือมรุตออกไป กลัวจะร้องไห้ให้เขาเห็น ศิถีมองภาพตรงหน้า ยิ้มสะใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน...

เหมหิรัญญ์ตัดสินใจกลับอุตรกุรุทวีป ทันทีที่ข้ามประตูกาลเขาล้มฟุบลงบนทุ่งดอกวิกสิตา เรขรุจีกับราเมศผ่านมาเห็นพอดีรีบพาไปหลบใต้ต้นไม้ เธอฝากราเมศดูแลเขาก่อน เธอจะไปปรุงยาให้เขากิน