ลูกไม้ลายสนธยา

ไม่นานนัก มรุต จ่าสนิทกับเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานก็มากันเต็มบ้าน หลังจากสำรวจรอบๆ มรุตอดแปลกใจไม่ได้ที่ประตูหน้าต่างไม่มีรอยงัดแงะ ที่ตัวทองมาตย์ก็ไม่พบเครื่องมืออะไรสักอย่าง แล้วเข้ามาได้อย่างไร

“หรือคนในบ้านลืมล็อกประตูพอดีทองมาตย์เลยเข้ามาได้” จ่าสนิทตั้งข้อสังเกต

“ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง มันก็จะบังเอิญพอดีไปหน่อยไหม” มรุตมองไปที่ศิถีซึ่งนั่งกุมมือตัวเองท่าทางหวาดกลัวไม่เลิกอยู่กับเหมหิรัญญ์และเดือนพัตราด้วยสีหน้าสงสัย...

เดือนพัตราเห็นอาการของเหมหิรัญญ์ไม่ค่อยดีนัก บอกให้เขาไปพักผ่อนได้แล้วตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว เขาเหลือบไปเห็นมรุตกับจ่าสนิทเดินตรงมาทางนี้คิดว่าเธอไล่เพราะเหตุนี้ ตัดพ้อน้อยใจ

“ผมคงไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องอยู่ตรงนี้แล้ว”

“ค่ะ มีคุณมรุตอยู่ที่นี่แล้ว คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” เดือนพัตรารับสมอ้าง เหมหิรัญญ์ลุกขึ้นเดินคอตกออกไปสวนกับมรุตกับจ่าสนิทที่เดินเข้ามา ผู้กองหนุ่มสอบปากคำศิถีที่นั่งข้างเดือนพัตราคร่าวๆ ตกลงว่าเธอเป็นคนจัดการทองมาตย์ใช่ไหม เธอทำเป็นปากคอสั่นจะร้องไห้ว่าไม่ได้ตั้งใจ เห็นเขากำลังจะฆ่าคุณเหม

“คุณศิถีไม่ต้องกลัวนะคะ  เดือนเป็นพยานให้คุณศิถีว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ต้องห่วงนะครับ ทองมาตย์เป็นคนร้ายที่ตำรวจกำลังตามหาและนี่ก็เป็นการบุกรุกเข้ามาทำร้าย ยังไงก็เป็นการป้องกันตัว” มรุตช่วยปลอบอีกแรงหนึ่ง ศิถีแอบยิ้มพอใจที่ไม่มีใครสงสัย...

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยมรุตขอตัวกลับ เดือนพัตรา ตามมาส่งเขากับจ่าสนิทที่รถขอบคุณทั้งคู่มาก มรุตออกตัวว่าเป็นหน้าที่ของตำรวจอยู่แล้ว จ่าสนิทนึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นหน้าปลาทูตั้งแต่มาถึงก็ถามหา เดือนพัตรารู้จากศิถีว่าเธอขอลากลับไปทำธุระที่บ้าน จ่าสนิทตั้งข้อสังเกตหรือปลาทูจะลืมล็อกประตูทำให้ทองมาตย์เข้ามาในบ้านได้ง่ายๆ มรุตว่ามีสิทธิ์เป็นไปได้ เดือนพัตราสงสัย พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร

“ทองมาตย์เข้ามาในบ้านโดยไม่มีร่องรอยงัดแงะเลยครับ” คำพูดของมรุตทำเอาเดือนพัตราหน้าเสีย...

ระหว่างทางกลับโรงพัก มรุตพบพิรุธจากเหตุการณ์คืนนี้มากมายหลายอย่าง สั่งให้จ่าสนิทไปสืบประวัติของศิถีกับปลาทูให้ที  ว่าก่อนมาทำงานที่บ้านรัชดาพิพัฒน์ทำอะไรมาก่อน...

เดือนพัตราแวะไปดูเหมหิรัญญ์ที่ห้อง เห็นกำลังพยายามทำแผลให้ตัวเองก็เข้าไปช่วยทำให้จนเสร็จ แล้วขยับจะไป เขาจับมือเธอไว้ ขอบคุณที่ยังเป็นห่วงกันอยู่ เธอดึงมือออกแต่เขายื้อไว้

“คุณช่วยฉันไว้ฉันก็ต้องดูแลคุณ ตามหน้าที่ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เสร็จแล้วฉันขอตัว”