หัวใจลูกผู้ชาย

“พี่...มันเป็นลูกน้องฉัน ฉันขอจัดการเอง” เฮียอ้อนวอน

“ฆ่ามันซะ อย่าให้กูเห็นหน้ามันอีก” ธนูพูดจบเก็บปืนเดินกลับไปที่รถตัวเอง บอดี้การ์ดที่เดินตามอดถามไม่ได้จะเชื่อใจได้อย่างไรว่าเฮียจะไม่ปล่อยเม้งไป

“มันมีสมอง มันรู้ว่าต้องทำอะไร”...

เป็นอย่างที่ธนูว่าไม่มีผิด เฮียจำใจยิงเม้งทิ้งทั้งที่รักมากรองจากพ่อแม่ตัวเอง แล้วสั่งสมุนให้เอาศพไปเผา เก็บกระดูกไว้ให้ตนด้วย ก่อนเดินจากไปทั้งน้ำตา เสียใจที่ต้องฆ่าเม้ง

ooooooo

ที่บ้านเพิ่ม ขณะนพกำลังช่วยปิ่นปักทำอาหารเช้าอยู่ในครัว กระเจี๊ยบเข้ามาถามว่าเห็นน้องชายหัวดื้อของเขาบ้างไหม นพส่ายหน้านี่แดน หายไปอีกแล้วหรือ เดี๋ยวจะไปดูในสวนให้

“เมื่อเช้าปิ่นเห็นแดนออกไปกับแม่เล็กค่ะ”

“ไปไหนกัน” นพมองปิ่นปักสีหน้าสงสัย กระเจี๊ยบนึกขึ้นได้ว่าอาทิตย์ที่แล้วหมอบอกให้แดนไปถอดเฝือกแสดงว่าเขาอาจไปคลินิก แล้วขยับจะไป นพร้องถามว่าจะไปไหน ปิ่นปักตอบคำถามแทนเธอ

“ก็ไปคลินิกสิ คนรักกันห่วงกันก็ต้องไปดูผล”

“กระเจี๊ยบชอบแดน!”

“แล้วนายล่ะรู้ไหมว่าแดนคิดยังไงกับกระเจี๊ยบ”

นพไม่รู้แต่ภาวนาให้แดนชอบกระเจี๊ยบเช่นกันเพราะคิดว่าเธอเอาคนหัวดื้ออย่างแดนอยู่ ปิ่นปักเห็นดีด้วยหากสองคนนั่นจะลงเอยกัน...

ฝ่ายกระเจี๊ยบเร่งฝีเท้าจะไปรอแดนที่ท่าน้ำอยากรู้ผลการตรวจขาของเขาว่าเป็นอย่างไร อารามรีบร้อนสะดุดรากไม้ล้ม แดนกลับมาเจอพอดี เข้าไปนั่งลงข้างๆ คุยอวดว่าเดินได้แล้ว ถ้าเธอล้มเขาจะช่วยพยุงเธอลุกขึ้นเอง เธอยื่นมือไปให้เขาฉุดลุกขึ้น ดีใจที่เขากลับมาเดินได้อีกครั้ง

“นายเดินได้แล้ว”

“ก็เดินได้ วิ่งก็ได้” ว่าแล้วแดนวิ่งวนรอบตัวกระเจี๊ยบอย่างมีความสุข เธอดึงตัวเขาไว้บอกให้พอได้แล้ว เพิ่งถอดเฝือกกระดูกยังไม่แข็งแรงพอเดี๋ยวจะเจ็บซ้ำอีก

“ฉันไม่กลัวหรอก เจ็บอีกเธอก็พยุงฉัน”

“นายเดินได้แล้ว หมดหน้าที่ของฉันแล้ว” กระเจี๊ยบหันหลังเดินกลับ แดนฟังแล้วอดใจหายไม่ได้ เร่งฝีเท้าตามเธอจนทันถามว่าจะไปไหน เธอจะไปเก็บเสื้อผ้า ในเมื่อเขาเดินได้ไม่ต้องพึ่งเธออีกแล้ว แดนพยายามหาข้ออ้างเพื่อรั้งเธอไว้แต่ไม่สำเร็จ โอดครวญว่านี่เธออยากไปจากเขาจริงๆหรือ

“นายเดินได้ ทำอะไรได้ด้วยตัวเอง อีกหน่อยนายก็ต้องกลับไปเรียน ไปมีชีวิตของนาย พอนายจบก็ได้ทำงานดีๆ มีคู่ชีวิตที่เหมาะสมกับนาย ฉันเองก็ต้องมีชีวิตของฉัน อย่าเอาฉันไปเป็นภาระเลย” ว่าแล้ว กระเจี๊ยบเดินต่อไป แดนมองตามรู้สึกเหมือนกำลัง จะถูกทิ้ง ที่สำคัญสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงทุกอย่าง...