หัวใจลูกผู้ชาย

“แล้วรู้ไหม อีกเหตุผลที่ฉันไม่อยากทำเลวเพราะฉันมีคนที่ฉันรัก คนเราจะมีค่าเมื่อรู้ว่ามีคนที่รักเรา ฉันไม่มีวันทำให้คนที่ฉันรักเสียใจ ถึงแกจะเป็นเด็กกำพร้าที่ต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่การไม่มีใครไม่ใช่ข้ออ้างในการทำผิดหรือเห็นแก่ตัว อย่างน้อยก็ต้องรักตัวเองให้เกียรติตัวเอง ถ้าแกบอกว่ากำลังยื่นโอกาสให้ฉัน ฉันต่างหากที่จะยื่นโอกาสให้แก...ไปมอบตัวซะ”

ธนูหัวเราะหยัน “แกบอกว่าแกไม่อยากทำให้คนรักเสียใจ ไม่จริงแล้วล่ะเพราะความตายของแกจะทำให้คนที่แกรักเสียใจหนักที่สุด”

“เชื่อฉันเถอะ ถ้าเรามีคนที่รัก เราก็ไม่ตาย” นพมองธนูด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แล้วมองข้ามไหล่เขาไป ธนูรู้ว่ามีคนอยู่ด้านหลังหันปืนจะยิง เจอหมัดตรง ของจ่าเฉื่อยเต็มหน้าหงายเงิบปืนหลุดมือ นพคว้าปืนไว้ ลังเลจะยิงธนูหรือไม่ยิงดี ธนูไม่ยอมแพ้คว้าขวดตีกับพื้นเป็นปากฉลามจะแทงจ่าเฉื่อย นพไม่อยากฆ่าคนเพราะปิ่นปักขอไว้จึงทิ้งปืนเข้าไปกระชากธนูได้ก่อนจะแทงจ่า ต่อยเตะจนมันทรุด

“โทร.เรียกตำรวจมาลากคอมัน” จ่าเฉื่อยสั่ง นพยังไม่ทันจะขยับ สมุนกรูกันเข้ามาระดมยิงใส่ นพกับจ่าเฉื่อยคนน้อยกว่าจำต้องวิ่งหนี สมุนรีบเข้าไปดูอาการเจ้านาย แต่เขาลุกพรวดขึ้นแย่งปืนไปจากมือสมุนไล่ตามสองคนนั่นไป

ooooooo

จ่าเฉื่อยกับนพวิ่งหนีมาเจอกิ๊บกับนิคกี้ที่วิ่งมาจากอีกทางหนึ่ง ทั้งสองคนถืออุปกรณ์วางเพลิงอยู่ในมือ

“จัดหนักจัดเต็ม” นิคกี้รายงาน

“สุดยอดมากเพื่อน รีบออกไป” นพยิ้มพอใจวิ่งนำทุกคนออกจากผับ...

ฝ่ายสมุนกับธนูไล่ตามพวกนพมาตามทางในผับ สมุนคนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานธนูว่าไฟไหม้ เขามองไปยังทิศทางที่สมุนคนนั้นวิ่งมาเห็นไฟลุกโชนและลามอย่างรวดเร็วก็ยิ่งโกรธแค้นนพกับพวก

“ฉิบหายหมด”

“พี่รีบออกไป” สมุนพาตัวธนูออกอีกทางก่อนจะถูกไฟคลอก...

จากนั้นไม่นาน นพ จ่าเฉื่อยกับกิ๊บ นิคกี้กับสาลินีและเปรี้ยวมาถึงท่าเรือข้ามฟากเพื่อกลับไปบ้านเพิ่ม นพชวนสาลินีให้ไปอยู่กับพวกตนก่อน จะได้ดูแลความปลอดภัยให้

“พวกคุณไปเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้”

“แต่มันอันตราย ธนูไม่ปล่อยคุณไว้แน่”

“ฉันไม่ยอมให้ใครทำร้ายฉันได้อีก ฉันมีเรื่องที่ต้องสะสาง”

นพแปลกใจที่สาลินีพูดเรื่องสะสางแต่ไม่ได้ซักอะไรได้แต่ขอบคุณที่เธอช่วยพวกเราไว้ เปรี้ยวเข้ามาจับมือขอบคุณเธอเช่นกัน จ่าเฉื่อยขอโทษเธอด้วยที่ไม่คิดว่าเธอจะช่วยพวกเรา นพเชื่อว่าพี่แม็คต้องภูมิใจในตัวเธอ