หัวใจลูกผู้ชาย

คำพูดของนพทำให้ปิ่นปักนึกได้ว่านี่เป็นคำพูดที่เขาเคยพูดกับเธอตอนซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของเขาครั้งแรก ยิ่งเห็นเขายักคิ้วให้เธอก็ยิ่งมั่นใจว่าเขาตั้งใจทำให้เหมือนสถานการณ์วันนั้นเพื่อย้อนความทรงจำ นพเข้ามากระชากหมวกจากมือเธอมาสวมให้ ทำเหมือนคราวนั้นเช่นกัน

“ไปได้หรือยังล่ะ ฉันพร้อมแล้วนะ ไปตามล่าหาความทรงจำ” ปิ่นปักพูดจบขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์

“กอดแน่นๆนะน้อง” นพยิ้มๆก่อนจะเร่งเครื่องออกไป...

ระหว่างซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์นพมาตามถนน ปิ่นปักคิดถึงความทรงจำเก่าๆ ทั้งเหตุการณ์ตอนที่เขาขี่มอเตอร์ไซค์พาเธอหนีการไล่ยิงของพวกเม้งและตอนที่เขาช่วยพาเธอหนีจากการไล่ล่าของเสี่ยวันชัย รวมทั้งเหตุการณ์ไปนอนค้างบนเรือที่จอดเกยตื้น

ความทรงจำดีๆเหล่านั้นทำให้เธออดยิ้มไม่ได้ซบหน้ากับแผ่นหลังของนพอย่างมีความสุข จากนั้นไม่นาน นพขี่มอเตอร์ไซค์มาใกล้กับท่าเรือข้ามฟากไปบ้านเพิ่ม ปิ่นปักนึกสนุกแกล้งร้องเอะอะให้เขาจอดรถ ครั้นลงจากรถเธอใช้คำพูดเหมือนเหตุการณ์ในอดีตที่เคยพูดกับเขา

“ส่งถึงบ้านก็ไปได้แล้ว ไม่ต้องยุ่งกับฉันไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว” พูดจบปิ่นปักยักคิ้วบ้าง นพมองเธองง ก่อนจะเข้าไปถอดหมวกให้ เธอเสียงเขียวใส่ไม่ต้องมาถอดให้เธอไม่ได้โง่ เธอมีแฟนขี่มอเตอร์ไซค์ ดังนั้นจึงใส่เป็นถอดเป็น แล้วถอดมันคืนให้ เขาเห็นเธออมยิ้มก็รู้ว่าเธอสวมบทบาทเหมือนในอดีตแกล้งเขาคืน ถามว่าดีขึ้นแล้วใช่ไหม เธอพยักหน้าแทนคำตอบ

“ความทรงจำเป็นสิ่งมหัศจรรย์ ไม่มีใครขโมยไปจากเราได้ เธอก็คือความทรงจำของฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายความทรงจำของฉัน” นพยืนยันหนักแน่น ปิ่นปักรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

ooooooo