ปี่แก้วนางหงส์

พิกุลกลั้นสะอื้น เอื้อยส่งสายตาบอกให้พิกุลเก็บปี่ออกไปก่อน พอพิกุลออกไปเพียรก็ตามไปทันที

พิกุลออกไปนั่งร้องไห้ที่ท่าน้ำ เพียรตามไปปลอบว่าพ่อหวังดีไม่อยากให้ใครมาดูถูกฝีมือลูก พิกุลบอกว่าพ่อทำถูกแล้ว แต่ที่ตนเสียใจเพราะโกรธ ชังตัวเองที่ไม่มี วันเป่าได้เท่าคุณหลวง เพียรให้กำลังใจว่าถ้าลูกเพียรฝึกทุกวันฝีมือต้องเทียมเท่าคุณหลวงแน่

พิกุลรับคำ แต่บอกแม่ว่าทำไมตนกลัวเสียงปี่ของคุณหลวงนัก ตนไม่มีวันเป่าได้อย่างท่านแน่ ตนกลัวเหลือเกิน

“ถ้ากลัว ก็ยิ่งต้องซ้อมให้หนักเข้าไว้ เอาแต่ชังตัวเองแบบนี้มันเก่งขึ้นมาไม่ได้หรอกนะพิกุล”

แม้พิกุลจะยิ้มรับคำของแม่ แต่ก็ยังไม่คลายกังวล

ooooooo

หลวงราชให้มุดพาเข้าบ่อน มุดเล่นเสียจนหมดตัวบ่นว่าไหนคุณหลวงว่าจะไปหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจไงขอรับ หลวงราชบอกว่าตนพาเข้าบ่อนก็เพราะจะมาสืบข่าว มุดถามว่าสืบข่าวไปแจ้งใครหรือ คุณหลวงยังไม่ได้รับราชการกระทรวงใดเลย

“เออ...รู้ไว้ก็ไม่เสียหลายดอก” หลวงราชตัดบท มุดบ่นอุบอิบว่าคุณหลวงไม่เสียแต่ไอ้มุดหมดตัว “ไอ้มุดถ้าเอ็งยังไม่หุบปาก ข้าจะไม่คืนเอ็งสักอัฐเฟื้อง” มุดเลยหุบปากเงียบกริบ

ทันใดนั้นนักเลงสองคนมาดักหน้า มุดเห็นก็รู้ ทันทีว่าเป็นใคร นักเลงถามว่าสองคนจ่ายค่าผ่านทางหรือยัง มุดกระซิบหลวงราชว่าสองคนนี้กรรโชกทรัพย์ เราถอยดีกว่า หลวงราชไม่ถอย บอกมุดว่าทำตัวเป็นนักเลงแบบนี้ต้องเตือนกันสักหน่อย ถามนักเลงทั้งสองว่า ค่าผ่านทางอะไรของพวกเอ็ง

นักเลงบอกว่าทั้งสองเป็นคนต่างถิ่น ขึ้นเรือมาเหยียบตลาดต้องจ่าย อีกคนขู่ทันทีว่าหรืออยากเจ็บตัวกลับไป หลวงราชสวนไปทันทีว่าเอ็งเก็บค่าผ่านทางได้ ข้าก็จะเรียกเก็บภาษีค่าผ่านทางคืนหลวงเหมือนกัน

หลวงราชไม่ยอมลงให้ นักเลงเป่าปากเรียกพรรคพวกที่หลบอยู่ดาหน้าออกมา พอมันชักดาบออกมาหลวงราชก็คว้าจอบเสียมที่วางอยู่หน้าร้านสู้ หลวงราชดึงมุดไปข้างหลัง มุดซาบซึ้งอุทาน...

“คุณหลวง!!”

นักเลงเยาะเย้ยว่าพอจนมุมก็เบ่ง หลวงอะไรตนก็ไม่เว้น มันเงื้อดาบจะฟันหลวงราชทันที แต่เสียงนกหวีดดังขึ้นก่อน นักเลงหันไปดูเห็นตำรวจกรูกันเข้ามา มันเอาดาบชี้ปรามหลวงราชแล้ววิ่งกันกระเจิง

“เจ็บตัวหรือเปล่าพวกเอ็ง” เสียงกำนันถาม มุดหน้าเสียถามว่าพวกไหนอีกล่ะ “ข้ามาดี เอ็งสองคนมาจากไหนกันดูไม่ใช่คนแถวนี้”

“ฉันสองคนมาจากบางกอกจ้ะ เห็นเขาว่าตลาดเจ๊กฮงกำลังขึ้น เลยจะมาดูลู่ทางค้าขายที่นี่”