ปี่แก้วนางหงส์

“มันคงไปหาสาวๆเมืองสุพรรณมาเป็นสะใภ้คุณหญิงกระมัง”

คุณหญิงฟังแล้วใจคอไม่ดีกลัวลูกชายจะไปคว้าใครมาเป็นสะใภ้ตามใจ ตนได้ตรอมใจตายแน่ ได้ข่าวลูกชายแทนที่คุณหญิงจะสบายไป กลับยิ่งกังวลกว่าเดิม

จางวางพ่วงยังคงทำไม่รู้ไม่ชี้เรื่องพิกุลจนเพียรทนไม่ได้ถามว่าพิกุลมันน้อยใจ ปล่อยไปมันยิ่งจะหมดใจ จางวางบอกว่าตนสอนมันตั้งแต่เด็กรู้ว่าเมื่อไรต้องตึงต้องหย่อน เพียรถามว่าไม่ไปปลอบมันหน่อยหรือ จางวางบอกว่ามันยังไม่ใช่เวลา ครั้นเพียรขอร้องคืนนี้ให้พิกุลไปออกงานด้วย จางวางย้อนถามว่า

“แม่เพียรลืมไปแล้วรึไงว่าปี่เป็นตัวนำวง ปล่อยให้นำเขาทั้งที่กลัวแล้วมันจะเป็นอย่างไร” เพียรเชื่อว่าพิกุลมีดีอย่างที่คุณหลวงเห็น อย่างไรก็เอาตัวรอดได้ จางวางย้อนถาม “แม่เพียรฟังไอ้พวกนั้นมากกว่าฉันหรือ”

“ถ้าพี่พ่วงคิดอย่างนี้ ฉันก็คร้านจะเถียง ถ้าพิกุลมันรู้ว่าพี่อคติอย่างนี้ มันจะยิ่งหมดนับถือพี่ พี่รู้เอาไว้เถอะ” เพียรเดินหนีไปอย่างผิดหวัง

พิกุลได้ยินพ่อกับแม่มีปากเสียงกันยิ่งรู้สึกไม่ดี เดินออกจากเรือนไปที่รกร้างใกล้บ้านร้องไห้และซ้อมปี่ไปตามลำพัง หูแว่วเสียงการซ้อมดนตรีจากบ้าน ก็สะอื้นเบาๆ ตั้งสติไล่นิ้วไปตามเสียงดนตรีแต่ไม่เป่า หูแว่วเสียงเหมือนคนเดินมา รีบเช็ดน้ำตาร้องทัก

“แม่หรือจ๊ะ”

ไม่มีเสียงตอบ พอหันมองก็ชะงักกลายเป็นหลวงราช ต่างมองกันอึ้ง พิกุลระแวงว่าหลวงราชไม่ได้มาดีจึงถอยหลังจะหนี หลวงราชจะอธิบายแต่เห็นจงอางตัวใหญ่ชูคอแผ่แม่เบี้ยพร้อมฉก หลวงราชตกใจร้อง

“หยุด!!! หล่อนหยุดอยู่ตรงนั้นล่ะ”

พิกุลยิ่งถอยหนี งูจงอางกำลังจะฉก หลวงราชจึงพุ่งเข้าฉวยตัวพิกุลพ้นจากงูฉกได้อย่างหวุดหวิด สองร่างกลิ้งไปด้วยกัน มองไปอีกทีงูจะฉกซ้ำ หลวงราชคว้าปี่ที่ตกอยู่ขว้างใส่ งูกระเด็นไปอีกทางพร้อมปี่

“ปี่...ปี่ของฉัน” พิกุลตกใจ มองไปไม่เห็นงูแล้วจึงถลาไปเก็บปี่แต่ไม่ทันถึงปี่งูจงอางก็ชูคอจะฉกพิกุลในระยะประชิด พิกุลกลั้นใจถอยทีละนิดงูก็ยังหาจังหวะจะฉก

ในมือหลวงราชกำหินก้อนหนึ่งอยู่ จึงขว้างไปที่ปี่ งูก็พุ่งเข้าฉกพิกุล แต่หินก้อนนั้นกระดอนขึ้นมางูหันไปฉกอะไรบางอย่างแทน พิกุลค่อยๆลืมตาดูเห็นหลวงราชมองตนอยู่

“หล่อนห่วงปี่ยิ่งกว่าชีวิตตัวเองหรืออย่างไร” หลวงราชดุ แล้วมองไปที่ปี่ เห็นว่างูกำลังรัดปี่ของพิกุลไม่คลาย หลวงราชบอกว่ารอจนน้ำตาหล่อนแห้งมันคงคลายปี่ให้ พิกุลตัดพ้อว่าถ้านายไม่พิเรนทร์เขวี้ยงปี่ใส่มัน ...หลวงราชบอกว่าตนชื่อยศ ที่ตนเขวี้ยงปี่ไปก็เพราะกันไม่ให้งูมันฉกหล่อน ตนทำผิดอย่างนั้นหรือ