ปี่แก้วนางหงส์

“จะหลวงหรือพระ ข้าก็ไม่เห็นหัวดอก สันดานเดียวกัน มีแต่จะคิดหยามกันอย่างหมูอย่างหมา”

“ฉันไม่ใช่คนอย่างพระสรรพ์แล้วก็ไม่มีเรื่องได้เสียอย่างพวกนั้น ฉันตามมาก็เพราะเห็นดีงามในฝีมือของคนปี่ของจางวางต่างหาก” จางวางไม่พอใจสวนทันทีว่าสายตาเอ็งมันไม่ได้บอกเช่นนั้น “จางวางอย่าคิดเป็นอื่นเลย คนปี่ของจางวางนั้นหาตัวจับยากนัก”

“ต่อให้เอ็งสรรเสริญเยินยอจนถึงเมืองฟ้า ก็อย่าหมายว่าข้าจะคล้อยตามเอ็ง ข้าขอโง่ให้พวกเอ็งหลอกแต่เพียงครั้งนี้ แล้วจะไม่มีวันโง่ซ้ำสอง”

“ถึงอย่างนั้นก็ขอให้ฉันได้แสดงความชื่นชมคนปี่ของจางวางเถิด”

หลวงบำรุงหยิบเงินขวัญถุงออกมา จางวางปรายตาอย่างรังเกียจ ไม่แม้แต่จะแตะ หลวงบำรุงจึงเก็บเงิน แต่สายตาไม่ละจากพิกุล จนจางวางพ่วงตวาดไล่

“ไปให้พ้นหน้าเสียแต่บัดนี้!”

หลวงบำรุงส่ายหน้า เป็นจังหวะที่พิกุลหันมาสบตาพอดี หลวงบำรุงยิ้มให้ พิกุลรีบหลบตาแล้วเป่าปี่ต่อไป หลวงบำรุงจึงแหวกกลุ่มคนดูออกไป พอพ้นออกมาก็พึมพำ

“คนปี่มีฝีมือเช่นนี้ ปล่อยไปก็มีแต่จะน่าเสียดาย”

หลวงบำรุงคิดจะทำอะไรบางอย่าง เพราะตัวเองเป็นนักดนตรีมีฝีมือ แต่หน้าที่การงานในกระทรวงทำให้ห่างเหินจากการเล่นดนตรี กระนั้นก็ยังมองหาดนตรีดีๆ ไปแสดงให้ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ดู

ooooooo

เช้านี้ที่บ้านจางวางพ่วง พิกุลกำลังเป่าปี่รอลูกวงที่นั่งประจำเครื่องดนตรีเตรียมซ้อม โดยมี

จางวางพ่วงหลับตาฟังอยู่ข้างๆ

เอื้อยลูกสาวนางสุดแม่ครัวบ้านจางวางรุ่นเดียวกับพิกุล โตมาด้วยกันจึงสนิทกันมาก แต่เอื้อยนิสัยทโมนม้าดีดกะโหลก ผิดกับพิกุลที่อ่อนโยน เอื้อยเห็นจางวางหลับตาฟังพิกุลเป่าปี่ก็หยิบขนไก่เขี่ยจมูกตาเหงี่ยมที่นั่งสัปหงก ตาเหงี่ยมสะดุ้งแล้วหลับตา เอื้อยแกล้งอีก แต่คราวนี้มีอะไรบางอย่างร่อนมาโดนหัวอย่างจัง

“ใครวะ!!” เอื้อยเสียงเขียวตาขวาง หยิบตะบันหมากที่ร่อนมาถูกหัวขึ้นดู มองไปที่จางวางพ่วงแล้วรีบยกตะบันหมากขึ้นเหนือหัว ถูกจางวางดุว่าพิกุลซ้อมก็หัดฟังบ้าง เอื้อยรับคำ ถามว่าจะซ้อมถึงเมื่อไหร่ พิกุลก็เป่าปี่ได้เกินกว่าใครจะเทียบอยู่แล้ว ซ้อมเอาเป็นเอาตายแต่ไม่ได้ออกประชันก็เท่านั้น

จางวางหยิบของใกล้มือเขวี้ยงใส่เอื้อยอีกรอบ พวกลูกวงหลบกันวูบวาบกลัวเจอลูกหลง เอื้อยเลยเงียบ

“ฉันซ้อมต่อนะจ๊ะพ่อ” พิกุลเอ่ย

จางวางพยักหน้า พิกุลจึงเริ่ม แต่เป่าได้ไม่ถึงครึ่งเพลง เมื่อถึงจังหวะผ่อนลมหายใจ เสียงปี่อีกเลาก็แทรกขึ้นรัวต่อข่มพิกุล คนในวงต่างมองกันว่าเป็นฝีมือเป่าของใคร จางวางตื่นเต้นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เสียงปี่หายไปพักเดียวก็เป่าแทรกขึ้นมาอีกในจังหวะทอดลมหายใจยาว พิกุลเป่าประชันแต่หมดลมหายใจเสียก่อน เสียงปี่ประชันยังคงทอดยาวจนหมดล่วง ก่อนจะทยอยเป่าต่อในจังหวะรัวก่อนจบโดยพิกุลไม่มีจังหวะเป่าแทรกเลย