ปี่แก้วนางหงส์

พิกุลจะเข้าไปเก็บปี่ หลวงราชตามไปดึงมือไว้ถามว่าอยากถูกมันฉกซ้ำหรือ พิกุลตกใจสะบัดมือออก แต่แล้วก็ตกใจยิ่งกว่า เมื่อเห็นจางวางพ่วงเดินมาพิกุลฉุดหลวงราชหลบหลังต้นไม้ทันที ทำท่าไม่ให้หลวงราชทำเสียงดัง พอดีลมพัดดอกปีบสีขาวลอยมาแซมเรือนผมพิกุล หลวงราชจะหยิบให้ พิกุลตกใจนึกว่าหลวงราชฉวยโอกาสจึงผละออกไปรับหน้าจางวาง

“เอ็งไปทำอะไรตรงนั้น” จางวางถาม พิกุลบอกว่ามาซ้อมปี่ จางวางถามว่าซ้อมไปทำไม พิกุลบอกว่าซ้อมให้หายกลัวแล้วจะได้ไปออกงานกับพ่ออีก “อย่าเสียเวลาเปล่าเลย...กลับบ้าน!!”

จางวางเดินนำไปพิกุลก้มหน้าเดินตาม หลวงราชได้ยินพ่อลูกตอบโต้กันได้แต่เห็นใจพิกุล มองไปที่ปี่งูยังรัดไม่ยอมคลาย พึมพำห่วงใย...

“แล้วหล่อนจะเอาปี่ที่ไหนซ้อมล่ะ แม่พิกุล”

พิกุลกลับถึงบ้านก็นั่งกระสับกระส่ายกังวลเรืองปี่ จนเพียรถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าเคืองพ่อเขาอยู่ ปลอบว่า พ่อเขาไปตาม ก็แปลว่าเขาเริ่มใจอ่อนแล้วกระมัง พิกุลบอกว่าตนจะฝึกจนกว่าพ่อจะไว้ใจ

“ดีแล้ว แล้วเลิกเทียบฝีมือกับคุณหลวงได้แล้วนะ”

“มีแต่การประชันให้รู้แพ้รู้ชนะเท่านั้นจ้ะแม่ ที่จะทำให้พิกุลเลิกคิดเช่นนั้นได้”

“ประชัน...แม่จะลองพูดดูอีกที” เพียรเข้าใจความต้องการของพิกุล พิกุลมองตามแม่ ก่อนจะนึกได้ว่าต้องกลับไปเอาปี่ที่ลืมไว้

แต่พอไปถึง หาปี่เท่าไรก็ไม่เจอ พิกุลกังวลว่าแล้วจะบอกพ่ออย่างไร แต่ก็ยังพยายามหาต่อไป

ooooooo

คืนนี้หลวงราชไปฟังปี่พาทย์บรรเลงที่วัด มองไปที่คนเป่าปี่ไม่เห็นพิกุลก็แปลกใจ ถามกำนันว่าแม่พิกุลไม่ได้มาด้วยรึ กำนันบ่นว่าคืนสุดท้ายแล้วด้วย ไม่รู้จะหวงแม่พิกุลไว้เป่าให้ใครฟัง ถามว่าจะให้ตนไปบอกจางวางไหมว่าอยากฟังปี่แม่พิกุล

หลวงราชบอกว่าไม่กวนท่านดีกว่าแล้วบอกมุดว่าตนจะกลับแล้วเอ็งอยากฟังให้จบก็ได้ มุดถามว่าแล้วคุณหลวงจะไปไหน หลวงราชยิ้มแต่ไม่ตอบ หันไปบอกกำนัน กำนันจึงลุกไปส่ง

จางวางพ่วงเห็นกำนันพาหลวงราชออกไปก็มองตามอย่างไม่พอใจ

พิกุลหาปี่ไม่เจอกลับมาเข้าไปในห้องเก็บเครื่อง ดนตรี กังวลว่าถ้าพรุ่งนี้พ่อเรียกซ้อมแล้วไม่มีปี่ ยิ่งคิดก็ยิ่งโทษว่าเพราะตายศแท้ๆเชียว แต่พอพิกุลปิดประตูห้องก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรตก พิกุลสะดุ้งถาม

“ใครน่ะ”

เงียบ ไม่มีเสียงตอบ แม้จะกลัว แต่พิกุลก็ถือตะเกียงเดินไปทางต้นเสียง ผ่านห้องพระเห็นไม้ขัดประตูร่วงอยู่ที่พื้นทำให้ประตูแง้มออกมา พิกุลหยิบไม้ขึ้นมาจะขัดประตูแต่เห็นอะไรบางอย่างจึงเข้าไปดู