ปี่แก้วนางหงส์

“ของที่คุณรินต้องการครับ” เลขาฯเข้ามาบอก พอมองไปเห็นชายหนุ่มก็อุทาน “คุณวิลิต!”

วิลิตยิ้มให้ มองไปทางระรินถามด้วยสายตาว่าเธอเป็นใคร แต่เลขาฯมัวแต่ตื่นเต้นไม่ได้สนใจ

“กลับมาแบบเงียบๆอย่างนี้ คุณพ่อต้องเซอร์ไพรส์แน่ๆ คุณวิลิตเข้าบ้านก่อนเถอะครับ ผมว่าคุณพิชิตชัยมีเรื่องจะคุยด้วยหลายเรื่องเลย”

เลขาฯเดินนำวิลิตออกไปเลย ระรินมองตาม

ยังนึกไม่ออกว่าเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน เดินออกไปที่ระเบียงเห็นเลขาฯพาวิลิตเดินพ้นจากตึกเก่าไปแล้ว...

ระรินยังมองเต็มไปด้วยความสงสัย...พึมพำ

“เดจาวูละมั้งยัยริน”

ooooooo

ในบ้านพิชิตชัย...วิลิตยื่นไอแพดคืนให้พิชิตชัยด้วยสีหน้าประหลาดใจ พิชิตชัยยิ้มขำๆกับสีหน้าของวิลิต ถามกลั้วเสียงหัวเราะว่า

“แกคงเซอร์ไพรส์อย่างแรงเลยล่ะสิเจ้าวี”

“พ่อต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆที่จะทำบ้านนั้นเป็นมิวเซียม” วิลิตมองไปที่บ้านเก่าตรงหน้า “พ่อแกล้งไม่รู้ใช่ไหมว่าที่ตรงนี้มันมีมูลค่ามหาศาลแค่ไหน” พิชิตชัยยิ้มกวนๆ บอกว่ามหาศาลจนไม่มีใครกล้าซื้อ “ผมว่าพ่อไม่อยากขายเพราะจะทำพิพิธภัณฑ์สนองความต้องการของตัวเองมากกว่ามังครับ ผมบอกพ่อไว้ก่อนนะครับว่ายังไงผมก็จะขายที่ตรงนี้อยู่ดี พ่ออย่าลงทุนให้เสียเงินเสียเวลาเปล่าๆเลยครับ”

พิชิตชัยถามว่าแน่ใจหรือว่าตนจะยกที่ผืนนี้ให้ วิลิตนิ่งไปนิดหนึ่งจึงถามว่าแล้วพ่อเรียกตนกลับมาทำไม พิชิตชัยบอกว่าขอโทษที่ทำให้เขาผิดหวัง เตือนวิลิตที่ยังอึ้งอยู่ว่า

“ของบางอย่างมันก็ควรคู่กับบางคนเท่านั้นแหละเจ้าวี”

“พ่อนี่ดื้อชะมัด”

พิชิตชัยยิ้มอารมณ์ดีแล้วเดินออกไป วิลิตยังนั่งอยู่ มองพ่อ ถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย...แล้วลุกไปที่หน้าต่าง มองบ้านหลังนั้นพึมพำอย่างไม่พอใจ “พิพิธภัณฑ์เหรอ?”

วิลิตจะปิดหน้าต่าง พลันก็เห็นแสงไฟสว่างขึ้นในห้องหนึ่งที่หน้าต่างยังเปิดอยู่ ครู่หนึ่งเสียงดนตรีปี่พาทย์ก็ลอยมาตามลม วิลิตฟังพักหนึ่งแล้วปิดหน้าต่างเหมือนไม่สนใจ

แต่พักหนึ่งวิลิตก็ไปปรากฏตัวที่หน้าห้องนั้น

มองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นใครก็เรียก

“คุณพ่อครับ” ไม่มีเสียงตอบ มีแต่เสียงดนตรีที่ยังบรรเลงอยู่ วิลิตเดินผ่านตู้ทรงสูงเข้าไปแต่ก็ไม่เห็นพ่อ พึมพำ... “หรือว่าอยู่อีกห้อง?”

วิลิตจะออกจากห้องเห็นหน้าต่างเปิดอยู่จึงเดินไปปิด แต่ไม่ทันปิดลมก็พัดกระชากประตูห้องปิดปัง! ไฟแชนเดอเลียร์หรี่แสงเหมือนไฟตก เสียงดนตรีก็หายไปทันที วิลิตไม่รู้สึกกลัว เขาปิดหน้าต่างลงกลอนจะออกไป แต่กรอบรูปชิ้นหนึ่งตกลงมากระจกแตกกระจาย เขาหยิบรูปถ่ายขึ้นมาดู

แม้ภาพจะเก่ามาก แต่ก็เห็นว่าเป็นภาพวงดนตรีไทยที่ถูกเซตถ่ายหน้าฉาก ที่เด่นคือมีหญิงสาวนั่งพับเพียบถือปี่เลาหนึ่งวางไว้บนตัก เพื่อดูให้ชัด วิลิตถือภาพนั้นเดินไปที่ใต้แชนเดอเลียร์ เขาเพ่งมองปี่ในรูปสลับกับปี่ที่อยู่ในกล่องกระจก