ปี่แก้วนางหงส์

พิกุลเข้าไปก้มกราบพระบนแท่นบูชาที่มีเศียรพ่อแก่และเครื่องบูชาอยู่บนแท่น เห็นไม่มีอะไรจึงจะออกไป เห็นหิ่งห้อยตัวหนึ่งบินเข้ามาทางหน้าต่างไปเกาะที่ใต้ฐานพระประธาน แสงหิ่งห้อยทำให้พิกุลเห็นกล่องไม้ซ้อนอยู่ใต้ฐานพระ จึงโหย่งตัวไปที่กล่องไม้นั้น แล้วหิ่งห้อยก็บินหนีออกไปทางเดิม

พิกุลหยิบกล่องไม้ขึ้นท่วมหัวขออนุญาต พอวางกล่องไม้ลงก็เห็นปี่เลาหนึ่งเหมือนปี่ที่ตนใช้อยู่ประจำแต่ตรงใต้ลิ้นปี่มีแผ่นทองปิดอยู่ พิกุลลูบคลำและวางลง ยิ้มอย่างพอใจ

ฝ่ายหลวงราชกลับมาที่ท่าน้ำชาวบ้านบอกให้มุดกลับไป แล้วหยิบห่อผ้าที่วางข้างตัวขึ้นมาแกะห่อผ้าออก มีปี่อยู่เลาหนึ่ง มองปี่พึมพำ

“ฉันก็อยากหวงไว้อย่างไอ้จงอางตัวนั้นหรอกนะ แม่พิกุล”

หลวงราชมองไปที่ท่าน้ำฝั่งตรงข้าม เห็นเงาพิกุลในแสงตะเกียงสลัวก็ขยับตัวทันที ยกตะเกียงโบกทัก แต่แล้วก็วางตะเกียงลงเมื่อได้ยินเสียงปี่ดังไปทั่วคุ้งน้ำ หลวงราชนิ่งฟังสีหน้าแปลกใจ มองปี่ที่วางอยู่ในห่อผ้า

พิกุลเป่าปี่เลานั้น...รู้สึกราวกับปี่ปลุกความมั่นใจให้กลับคืนมามากกว่าครั้งไหนๆ ทั้งยังปลุกความรู้สึกส่วนลึกของจิตใจขึ้นมาด้วย...พิกุลหวนคิดถึงปี่ที่ถูกงูรัดและคำตัดพ้อต่อว่าหลวงราชที่เขวี้ยงปี่ของตนใส่งู และที่ตนจะไปเก็บปี่ถูกหลวงราชฉุดมือไว้ดุ “อยากถูกมันฉกซ้ำรึ” พิกุลคิดถึงเหตุการณ์ขณะนั้นแล้วเคลิ้ม...

หลวงราชตกอยู่ในภวังค์เสียงปี่ของพิกุลไม่ต่างกัน คิดถึงที่พิกุลดึงตนให้หลบจางวาง คิดถึงดอกปีบที่ร่วงมาแซมผมพิกุลแล้วยิ้ม หยิบดอกปีบขึ้นมาดมเคลิ้มกับช่วงเวลานั้น...

ฝ่ายจางวางพ่วง พอปี่พาทย์บรรเลงจบลูกวงกำลังช่วยกันเก็บของ จางวางได้ยินเสียงปี่แว่วมาแต่ไกลสั่งลูกวงให้เงียบหน่อย แล้วนิ่งฟังเสียงปี่ที่พิกุลเป่า บอกเพียรว่าเสียงปี่นั่นคุ้นหูเหลือเกิน แน่ใจว่าเป็นเสียงปี่ที่พิกุลเป่าแน่ แต่ก็ไม่เชื่อบอกเพียรให้ไปกับตนเดี๋ยวนี้ แล้วผลุนผลันเดินนำเพียรไปเลย พวกลูกวงต่างมองงง

จางวางจ้ำแจวเรือกลับบ้านสีหน้าร้อนรนจนเพียรแปลกใจแต่ก็ช่วยแจวเต็มที่

ฝ่ายหลวงราชอยู่ที่ท่าน้ำชาวบ้าน เห็นพิกุลนั่งเป่าปี่อยู่ท่าน้ำฝั่งตรงข้ามเหมือนถูกมนต์สะกด หยิบผ้าขาวม้าโพกหัวเอาปี่สอดไว้ไม่ให้เปียก แล้วว่ายข้ามฝั่งไปทันที แต่พอว่ายถึงกลางคลองก็เห็นแสงตะเกียงจากเรือจางวางพ่วงลิ่วมา พลันเสียงปี่ก็เงียบไปและพิกุลก็รีบออกจากท่าน้ำไปทันที