ปี่แก้วนางหงส์

“คุณหญิงต้องเป็นห่วงฉันมากกว่า ท่านเจ้าคุณที่กระทรวงต่างประเทศเร่งเร้าให้พาเจ้ายศไปดูตัวจนฉันไม่รู้จะบ่ายเบี่ยงยังไงแล้ว ช้าไปกว่านี้ท่านคงเห็นว่าหยิ่งจองหองเป็นแน่ แต่เจ้าตัวมันไม่ร้อนใจแม้แต่น้อย”

พอเจ้าคุณพิชัยกับคุณหญิงเดินเข้ามาในบ้าน บ่าวคนหนึ่งก็ออกจากห้องรับแขกมารายงานว่าหลวงบำรุงมารอพบท่านเจ้าคุณ คุณหญิงแซะทันทีว่าไม่พ้นเรื่องดนตรีปี่พาทย์อีกกระมัง

ท่านเจ้าคุณเอ่ยลอยๆ ว่าได้คุยเรื่องดนตรี ก็พอได้คลายเครียดเรื่องลูกชายเสเพลบ้างหรอก คุณหญิงทักท้วงว่าอย่าเรียกตายศอย่างนั้นอีก ลูกเรายังหนุ่มแน่น...

“ฉันไม่อยากให้คุณหลวงรอ” ท่านเจ้าคุณขัดขึ้นทันที สั่งบ่าว “เอาซิการ์ที่ห้องทำงานไปรับรองคุณหลวงด้วยนะ”

ท่านเจ้าคุณเดินแยกไปทางห้องรับแขก คุณหญิงมองตามอย่างไม่พอใจ พึมพำ

“พอเป็นเรื่องดนตรีปี่พาทย์ก็ยิ้มออกกันเชียวนะ อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้อุปถัมภ์กันง่ายๆนะเจ้าคุณ”

“จริงเจ้าค่ะคุณหญิง เดี๋ยวซ้ำรอยถูกเนรคุณอย่างคุณพระสรรพ์” สร้อยแม่บ้านเก่าแก่พูดเบาๆ

คุณหญิงบอกสร้อยให้เป็นหูเป็นตาให้ตนด้วย ได้ยินอะไรมาก็อย่าเงียบ ตนไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้านว่าเสียรู้คน สร้อยถามทันทีว่า “คุณหญิงรู้เรื่องนังลูกเจ๊กริจะเป็นมาดามไหมเจ้าคะ”

“ก็ว่ามาสิ นังสร้อย” คุณหญิงเดินแยกไปห้องหนึ่ง สร้อยรีบตามไปเม้าท์สนองความอยากรู้ของเจ้านาย

ooooooo

หลวงบำรุงบอกเจ้าคุณพิชัยว่าพบหลวงราชที่สุพรรณ แต่หลวงราชไม่ได้บอกว่าหลบออกจากบ้านมา เจ้าคุณถามว่าหลวงราชไปติดผู้หญิงแถวนั้นหรือถึงไม่กลับบ้านเสียที แต่เอาเถอะให้รู้ว่าอยู่ไหนก็คลายห่วงได้หน่อย ถามหลวงบำรุงว่ามีธุระเรื่องนี้ใช่ไหม

หลวงบำรุงเล่าว่าตอนไปราชการที่เมืองสุพรรณ ตนไปหาจางวางพ่วงถึงเรือน ตนเห็นว่าคนปี่ของท่านจางวางนั้นสำคัญนัก

หลวงบำรุงสนทนากับเจ้าคุณเสร็จ เอ่ยขณะเจ้าคุณมาส่งที่หน้ามุขบ้านว่า ยินดีเหลือเกินที่ท่านเจ้าคุณเห็นดีเห็นงามในเรื่องนี้ด้วย เจ้าคุณบอกว่าหากมีวงไปประชันถึงเมืองสุพรรณจางวางพ่วงก็ยากจะบอกปัด หลวงบำรุงบอกว่าตนจะให้บ่าวของตนนำจดหมายไปแจ้งกำนันให้เร็วที่สุด

เจ้าคุณขอบใจ ถามว่าตนคงไม่พลาดประชันอย่างปีก่อนใช่ไหม หลวงบำรุงเชื่อว่าถ้าจางวางไม่ใจแคบนักท่านเจ้าคุณก็คงสมหวัง

ส่งหลวงบำรุงแล้ว เจ้าคุณหันมาเจอคุณหญิง ถูกคุณหญิงแซะอีกว่าดูท่าคุณหลวงจะทำให้ท่านผ่อนคลายขึ้นมาก คงจะไม่พ้นเรื่องดนตรีปี่พาทย์เป็นแน่ เจ้าคุณบอกว่านั่นก็เรื่องหนึ่งส่วนเรื่องตายศก็อีกเรื่องหนึ่ง คุณหลวงพบตายศที่สุพรรณ

“อิฉันค่อยโล่งอกไปที แต่ตายศมีธุระอะไรที่นั่น”