ปี่แก้วนางหงส์

ท่ามกลางตึกระฟ้าย่านธุรกิจในกรุงเทพฯปัจจุบัน ...มีตึกเก่ายุค ร.๕ แทรกตัวอยู่ แต่บริเวณตึกเก่านั้นยังมีตึกใหม่ที่กั้นไว้เป็นสัดส่วนด้วยรั้วต้นไม้เขียวครึ้ม

รถวินเทจคันหนึ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังเก่า สาวสวยร่างระหงก้าวลงจากรถ ถอดแว่นกันแดดเก๋ออกมองสำรวจไปทั่วบริเวณ ก่อนสะพายกระเป๋าเข้าไปด้านใน เธอคือระริน...

ชายวัยกลางคนที่เป็นเลขาฯ นำระรินเดินไปตามระเบียงชั้นสอง แต่มีบางอย่างสะดุดตา ระรินหยุดเอากล้องถ่ายรูปถ่ายสิ่งหนึ่งบนเพดาน สเกตช์รายละเอียดเพิ่มเติมในสมุดโน้ตแล้วเดินต่อ

เลขาฯหยุดมองสงสัย ระรินยิ้มบอกว่า

“รินเห็นว่าลายปูนปั้นที่ตบแต่งอาคารนี้มีเอกลักษณ์น่าสนใจดีค่ะ เลยต้องเก็บข้อมูลไว้สักหน่อย พอทราบไหมคะว่าใครเป็นสถาปนิก”

“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ...แต่พอจะหาแบบก่อสร้างให้ได้ ผมจะคุยกับท่านเจ้าของบ้านให้นะครับ”

“ขอบคุณค่ะ รายละเอียดพวกนี้เป็นความพิเศษที่เรายกขึ้นมาเป็นจุดเด่นของพิพิธภัณฑ์ได้เลยนะคะ”

“ที่นี่ยังมีอะไรที่พิเศษยิ่งกว่านี้อีกนะครับคุณริน” เลขาฯบอกยิ้มๆ ระรินมองอย่างอยากรู้ว่าเป็นอะไร

เลขาฯพาระรินเดินมาจนถึงห้องดนตรี...ภายในห้องทุกอย่างถูกคลุมด้วยผ้า ที่ผนังด้านหนึ่งมีรูปถ่ายเก่า เพดานกลางห้องมีแชนเดอเลียร์แขวนอยู่ และยังมีของอย่างอื่นที่เกี่ยวกับดนตรีอยู่ด้วย

“นี่คือห้องดนตรีครับ หรือจะเรียกว่าเป็นหัวใจของบ้านหลังนี้ก็ไม่ผิด นี่ล่ะครับ ความพิเศษของที่นี่” ระรินมองไปรอบๆด้วยความสนใจ “ผมขอไปค้นแบบก่อสร้างให้ก่อนนะครับ”

เลขาฯแยกไปค้นแบบก่อสร้างที่รับปากว่าจะหาให้

ระรินเดินดูข้าวของในห้อง ไปหยุดที่หน้าต่างบานหนึ่ง เธอเปิดออกจึงเห็นว่ามีบ้านสมัยใหม่อยู่ในบริเวณเดียวกันหลังหนึ่ง

แสงจากภายนอกเข้าตาทำให้สายตาพร่ามัวจนต้องยกมือป้องแสง แต่ขณะที่สายตาพร่ามัวนั้น เธอกลับเห็นความเคลื่อนไหวที่กลางห้องจนต้องเพ่งดู...เห็นผ้าที่คลุมกล่องทรงสูงค่อยๆเลื่อนลงไปกองกับพื้นเหมือนมีคนดึงลงไป ระรินแปลกใจ เดินเข้าไปดูใกล้ๆ

ที่กล่องทรงสูงมีฝุ่นจับ ระรินเอามือลูบฝุ่นออกจึงเห็นรางๆว่ามีปี่เลาหนึ่งอยู่ในนั้น เธอยกกล้องจะ

ถ่ายรูปไว้แต่ฝุ่นที่ติดอยู่ทำให้มองไม่ชัด เธอลูบฝุ่นออกอีกจนเห็นปี่เลานั้นชัดขึ้น เธอหามุมที่ดีที่สุดเพื่อถ่ายรูปทำให้ไม่เห็นคนเดินเข้ามา แต่นึกว่าเป็นเลขาฯ

“สักครู่นะคะ”

พอถ่ายรูปเสร็จเงยหน้ามอง สายตาปะทะกับดวงตาคู่หนึ่งของชายหนุ่มรูปงามมีเสน่ห์แต่มีกล่องกระจกกั้นกลาง ชายหนุ่มมองระรินเหมือนต้องมนต์

ต่างฝ่ายต่างมองกันด้วยสายตาที่เหมือนรู้จักกันมาก่อน